Δύο αναπάντητες εκ πρώτης όψεως απορίες προκύπτουν αβίαστα, με την εσωκομματική τρικυμία που ενέσκηψε στο ΠΑΣΟΚ, από την γνωστή επιστολή του Γ. Παπανδρέου προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Η πρώτη αφορά το γεγονός ότι, εκτός από τους εσωκομματικούς του αντιπάλους με τους οποίους ενδεχομένως έχει ο πρώην πρωθυπουργός ανοιχτούς λογαριασμούς, ένα αφύσικο σε μέγεθος και σε ένταση μένος εκδηλώθηκε εναντίον του, από μερίδα ΜΜΕ, κυρίως εκείνων που παραδοσιακά βρίσκονται στην ευρύτερη κεντροαριστερά.
Το άλλο ερώτημα που αιωρείται, είναι γιατί αυτός ο απίστευτος τρόμος και η γενικευμένη ανασφάλεια του πολιτικο-επιχειρηματικού συστήματος όταν κάποιος με επιρροή και εν προκειμένω ο ΓΑΠ, προτείνει ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες, είτε σε επίπεδο χώρας, είτε σε επίπεδο κόμματος. Αν μάλιστα θυμηθούμε-ασχέτως κριτικής για την ουσία της συγκεκριμένης πρότασης-το τι επακολούθησε όταν ο ίδιος πολιτικός είχε προτείνει δημοψήφισμα για « ναι ή όχι» στη δανειακή σύμβαση και κυρίως με τι χαρακτηρισμούς τον στόλισαν τα τότε «αντιμνημονιακά» μέσα, ακολουθώντας τη ρότα των «εχθρών» Μέρκελ και Σαρκοζί, μπορεί ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του για τον τρόπο που διεξάγεται το πολιτικό παιχνίδι στη χώρα.
[quote text_size=”small”]
Γιατί προφανώς το πρόβλημα δεν είναι ο Παπανδρέου, ο οποίος είναι εκείνος που έστω και με το μνημόνιο στήριξε το καθεστώς με εισροή χρημάτων, την ώρα που οι κρουνοί των δανείων είχαν κλείσει για την «ατσάλινη οικονομία» των Αλογοσκούφη- Παπαθανασίου που είχε παραλάβει.
[/quote]
Ούτε θα ήταν δυνατόν οι πολιτικές προτάσεις ενός πολιτικού από παραδοσιακή πολιτική οικογένεια, που έχει διατελέσει υπουργός Εξωτερικών σε κρίσιμες για τη χώρα περιόδους, θα αποτελούσαν για τους «αφανείς πυλώνες» του συστήματος θανάσιμο κίνδυνο, ώστε να προκαλούν τέτοιες πολεμικές αντιδράσεις.
Τη στιγμή μάλιστα που και ο Γ. Παπανδρέου και οι βουλευτές που συντάσσονται με αυτόν και συμφωνούν με τις απόψεις του, διαβεβαιώνουν ξεκάθαρα πως παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις τους στα εσωκομματικά τεκταινόμενα, δεν πρόκειται ούτε να θέσουν σε κίνδυνο, ούτε την κυβερνητική σταθερότητα, ούτε την πορεία της χώρας προς την έξοδο από την κρίση. Είναι μάλιστα τέτοιος ο προβληματισμός που εκτείνεται ευρύτερα, που άρχισαν να βλέπουν το φως και άρθρα, εκτός των παραταξιακών ορίων και να θέτουν το ερώτημα, «ποιοι φοβούνται τις δημοκρατικές διαδικασίες»; Γιατί ο πρώην πρωθυπουργός στην επιστολή του ανέπτυξε κάποιες αυτονόητες προτάσεις, για οποιονδήποτε λογικά σκεπτόμενο πολίτη.
[quote text_size=”small”]
Να γίνει συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, για να αποφασίσει η βάση, για τη φυσιογνωμία και για τη μετεξέλιξη του κόμματος και αν προκύψει ως έκφραση των μελών να εκλεγεί νέος πρόεδρος, που ίσως αναστρέψει την βασανιστικά καθοδική πορεία του.
[/quote]
Υπάρχει ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα που όταν ηττάται και συρρικνώνεται σε τρεις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, δεν προσφεύγει σε ανοιχτό συνέδριο για να βγάλει τα συμπεράσματά του για τα λάθη που έγιναν, να καταλογίσει και να επιβάλλει αλλαγή πορείας; Στο κάτω -κάτω της γραφής, είτε είναι κάποιος φίλα προσκείμενος στο χώρο, είτε πολιτικά αντίπαλος, αναγνωρίζει ότι με όλες τις αδυναμίες του το κόμμα που ίδρυσε ο Α. Παπανδρέου πρωτοπόρησε σε οργανωτική δομή και δημοκρατικές διαδικασίες, τις οποίες αργότερα, ακολούθησαν και τα υπόλοιπα κόμματα. Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος αυτής της έξαλλης αντίδρασης κάθε φορά που ο ΓΑΠ κινείται, σε σημείο που ουδέτερος πολιτικός παρατηρητής να σχολιάσει ότι τον «ξεπερνάει το γεγονός να φτερνίζεται ο Παπανδρέου και να κρυολογεί όλη η Ελλάδα»; Μήπως έχει ουσιαστική βάση το αφήγημα του πρώην πρωθυπουργού πως η υπαρκτή κρίση, στάθηκε αφορμή για μια ομάδα μέσα στην παράταξη, καθοδηγούμενη από συγκεκριμένα κέντρα, να κινηθεί υπονομευτικά, για να τελειώσουν μια και καλή και με το κόμμα που κυριάρχησε κατά την ευημερία της μεταπολίτευσης αλλά και με το όνομα Παπανδρέου.
Αν ισχύει αυτό, φυσικό είναι να τρέμουν μια ενδεχόμενη ολική επαναφορά, ενός πολιτικού που νοιώθει προδομένος και ιστορικά αδικημένος και παράλληλα είναι φορέας ενός ισχυρού πολιτικού ονόματος.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
