Όταν μιλάμε για κεντροαριστερά τα χρόνια της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, εννοούμε κυρίως το χώρο που κάλυψε για δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ, πριν την κρίση που το οδήγησε σε παρακμή και συρρίκνωση.
Το τεράστιο αυτό πολιτικό κενό που άφησε πίσω του το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Ελλάδας, έχει γίνει μήλο της έριδος τόσο από τους μικρότερους σχηματισμούς του χώρου, όσο και από φιλόδοξους πολιτικούς που επιθυμούν ως νέοι Παπανδρέου, φυσικά μιλάμε για τον Ανδρέα, να συγκολλήσουν τα κομμάτια του κατακερματισμένου και γεμάτου ιδεολογικές αντιφάσεις πολιτικού χώρου.
Ενός χώρου που περιλαμβάνει από συντηρητικούς φιλελεύθερους, μέχρι μετριοπαθείς μαρξιστές. Αυτή τη στιγμή ένα μέρος του χώρου, το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ του Ε. Βενιζέλου συγκυβερνά με την κεντροδεξιά του Α. Σαμαρά, με μοναδικό ιδεολογικό υπόβαθρο συνεργασίας το ευρωπαϊκό σχέδιο σωτηρίας, δηλαδή την αντιμετώπιση της κρίσης μέσω των μνημονίων, που προβάλλεται από τους δύο ηγέτες ως λύση-μονόδρομος. Έγκυροι αναλυτές μάλιστα θεωρούν πως και επί της ουσίας, τα δύο κόμματα δεν έχουν παρά ελάχιστες προγραμματικές διαφορές. Εξ ου και οι προτάσεις κάποιων για συνέχιση της κοινής αυτής πορείας, που ενέχει βέβαια τον κίνδυνο πλήρους ενσωμάτωσης και εξαφανισμού του Κινήματος από τον κυβερνητικό του εταίρο.
Τον ίδιο κίνδυνο διατρέχει βέβαια το κόμμα του κ. Βενιζέλου, δηλαδή την πολιτική του εξαφάνιση, αν κατέλθει μόνο του στις επόμενες εκλογές, όπου προβλέπεται να είναι οι περισσότερο πολωτικές των τελευταίων χρόνων. Άρα εκείνο που επιτακτικά επιβάλλεται ως όρος επιβίωσής του είναι μια ανακατεύθυνση πολιτικής, με στροφή προς τις πολιτικές ρίζες του κόμματος, που φυσικά βρίσκονται αριστερότερα της σημερινής αναγκαστικής, λόγω κρίσης, τοποθέτησής του.
Όμως στον ίδιο χώρο επιχειρούν να ηγεμονεύσουν και άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί, αλλά και μεμονωμένες προσωπικότητες, όπως φυσικά η ΔΗΜΑΡ και ο Φώτης Κουβέλης, ο Ανδρέας Λοβέρδος που έχει ήδη στήσει γέφυρες με τη Δημοκρατική Αριστερά, η Λούκα Κατσέλη, αρκετά πρώην συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που μετά την προσωρινή στέγασή τους στον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ, ασφυκτιούν ανάμεσα στις μαρξίζουσες συνιστώσες και ερευνούν τρόπους επαναπατρισμού σε «κάτι νέο». Φυσικά δεν περνάει απαρατήρητη η κινητικότητα των πάλαι ποτέ σημιτικών στελεχών που εκδηλώνεται εμφανώς μετά και τη δήλωση του Κώστα Σημίτη που χαρακτήρισε «θετική» την πρωτοβουλία των 58 προσωπικοτήτων για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, αλλά και η φιλολογία γύρω από τον πρώην στενό του συνεργάτη κ. Γιαννίτση τον οποίο πληροφορίες θέλουν να αναλαμβάνει σημαντικό ρόλο στο όλο εγχείρημα.
Το πρόβλημα βέβαια είναι πως θα συγκεραστούν τόσο οι ιδεολογικές διαφορές που παρουσιάζουν εικόνα Βαβέλ, αλλά και πως θα γεφυρωθούν οι προσωπικές φιλοδοξίες του χώρου που θυμίζουν Ένωση Κέντρου πριν την συνενώσει η προσωπικότητα του Γέρου της Δημοκρατίας. Γιατί είναι προφανές πως για να γίνει οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση για ανασυγκρότηση του χώρου, δεν μπορεί να απουσιάζει από το εγχείρημα ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΔΗΜΑΡ.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
