Μεγάλη δημοσιότητα (άκριτη αναπαραγωγή ακόμη και πρωτοσέλιδα) έχει λάβει τις τελευταίες μέρες ανταπόκριση της Αυστριακής εφημερίδας Der Standard από την Αθήνα με εκτενείς αναφορές στα θέματα των γερμανικών επανορθώσεων, αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου.
Η Der Standard τα τελευταία χρόνια έχει κατ’ επανάληψιν αναφερθεί στα καυτά αυτά ζητήματα, αξιοποιώντας συνήθως τα πορίσματα και την γνώμη Γερμανών ερευνητών της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας.
Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μία σειρά.
Η Αυστρία προσαρτήθηκε το 1938 στο γερμανικό Ράιχ με πρωτοβουλία του Χίτλερ, και όχι απλώς δεν αντιστάθηκε αλλά ουσιαστικά καλοδέχθηκε τα γερμανικά στρατεύματα.
Μετά το τέλος του πολέμου δεν συμπεριλήφθηκε στις συμφωνίες που υποχρέωσαν τις χώρες του άξονα στην καταβολή επανορθώσεων στους θιγέντες, δηλαδή στην Γερμανία (μέχρι την συνθήκη του 1953), την Ιταλία, την Ουγγαρία, την Ρουμανία και την Βουλγαρία. Η Βουλγαρία πχ αν και πολέμησε στο πλευρό των συμμάχων τους τελευταίους μήνες του πολέμου δεν εξαιρέθηκε από την υποχρέωση καταβολής αποζημιώσεων.
Στις 27 Απριλίου 1945 με πρωτοβουλία του Αυστριακού σοσιαλδημοκράτη Karl Renner, την ύστατη στιγμή, διαρκούσης της μάχης της Βιέννης και σε συνεννόηση με τους Σοβιετικούς, συστήθηκε προσωρινή κυβέρνηση που διακήρυξε την ανεξαρτησία της Αυστρίας από την Ναζιστική Γερμανία (η Γερμανία συνθηκολόγησε στις 8 Μαΐου 1945). Με αυτό τον τρόπο η Αυστρία ανταποκρίθηκε – με «μικρή» καθυστέρηση στην Διακήρυξη της Μόσχας της 30ης Οκτωβρίου του 1943 με την οποία οι σύμμαχοι αφού αποκάλεσαν την Αυστρία «το πρώτο θύμα του Ναζισμού» την κάλεσαν στην εγκαταλείψει τον Άξονα, ακολουθώντας το παράδειγμα της Ιταλίας.
Ο Renner το 1938 είχε ταχθεί υπέρ της υπερψήφισης εκ μέρος του Αυστριακού λαού του Anschluss (της προσάρτησης) στο δημοψήφισμα της 10ης Απριλίου 1938 που ακολούθησε την είσοδο του Γερμανικού στρατού.
Από το δημοψήφισμα αυτό αποκλείσθηκε το 8% του εκλογικού σώματος, συγκεκριμένα 200.000 Εβραίοι και 177.000 Mischlinge δηλαδή άτομα μεικτής Εβραϊκής και Άριας καταγωγής. Η Αυστρία αποζημίωσε μέρος από του θιγέντες αυτής της κατηγορίας, με κάποια «καθυστέρηση», στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Η επίσημη αυστριακή ερμηνεία της ιστορίας ερμηνεύει την προσάρτηση στο Ράιχ ως κατοχή που διήρκησε το 1938 έως το 1945 και έτσι εύκολα σβήνονται τα κατορθώματα των Αυστριακών που υπηρέτησαν στην Wehrmacht και τα SS (συνολικά πάνω από 1.300.000 άτομα για μια χώρα που βγήκε από τον πόλεμο με 7.000.000 πληθυσμό). Οι Αυστριακοί αν και ήταν μόνον το 8% του πληθυσμού της Γ΄ Reich, αποτέλεσαν το 14% των SS, το 40% του προσωπικού των Στρατοπέδων εξόντωσης και το 70% της ομάδας του Adolf Eichmann.
Πλήθος επιφανών αστέρων του ναζισμού υπηρέτησαν στα πολύπαθα Βαλκάνια, ηγέτης όλων αυτών με έδρα την Θεσσαλονίκη ήταν ο μέχρι την προσάρτηση (Anschluss) αρχηγός της αυστριακής αεροπορίας Alexander Löhr (20 May 1885 – 26 February 1947) που τέθηκε επικεφαλής της Ομάδας Στρατιών Ε του Γ΄ Reich, αφού προηγουμένως διέπρεψε στον βομβαρδισμό του Βελιγραδίου.
Κάτω από τις διαταγές του υπηρέτησαν αιμοσταγείς μακελάρηδες που «έλαμψαν» και επί του Ελληνικού εδάφους, όπως οι Karl Hans Maximilian von Le Suire (8/11/1898 – 18/6/1954), Gottlob Hartwig Alfred Michael von Ludwiger (5/6/1895 – 5/5/1947), Karl Hubert Lanz (22/5/1896 – 15/8/1982), Friedrich-Wilhelm Müller (29/8/1897 – 20/5/1947), ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον μετέπειτα αυστριακό Γ.Γ. του ΟΗΕ Kurt Waldheim που υπηρέτησε για κάποιο χρονικό διάστημα στην Θεσσαλονίκη. Μονάδα της Wehrmacht που επέδειξε εξαιρετική σκληρότητα κατά την διάρκεια της κατοχής και είχε ως μέλη της κατά πλειοψηφία στρατιωτικό προσωπικό Αυστριακής καταγωγής, ήταν η γνωστή από την σφαγή των Καλαβρύτων 117 Jäger Division.
[quote text_size=”small”]
Με φόντο όλα τα προηγούμενα ερχόμαστε στο ενδιαφέρον επιχείρημα που «εισάγει» το ρεπορτάζ της εφημερίδας Der Standard, στο οποίο γίνεται αναφορά στην ενημέρωση του πρώην επικεφαλής της Γεν. Διεύθυνσης Θησαυροφυλακίου και Προϋπολογισμού του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους κ. Παναγιώτη Καρακούση προς την επιτροπή της βουλής.
[/quote]
Αντιγράφουμε από το in.gr που συνοψίζει το ρεπορτάζ της Der Standard:
« Στο δημοσίευμα σημειώνεται ότι το ποσό των 10 δισεκατομμυρίων ευρώ που φέρεται να αναφέρθηκε σε ενημέρωση της ειδικής επιτροπής της Βουλής είναι κατά πολύ μικρότερο από τα 162 δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία ζητάει ο Μανώλης Γλέζος «ο λαικός ήρωας που ως νεαρός μαζί με έναν φίλο του το Μάιο του 1941 κατέβασαν από την Ακρόπολη τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό….».
Η εφημερίδα παρατηρεί ότι τα δέκα δισεκατομμύρια ευρώ είναι το πολλαπλάσιο εκείνου που κατέβαλε το 1960 η Δυτική Γερμανία στους Ελληνες ως «αποζημίωση» για τα θύματα του ναζισμού στα τριάμισι χρόνια κατοχής, όταν η Βέρμαχτ είχε μεταφέρει στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης 70.000 Εβραίους από την Ελλάδα από τους οποίους δεν επέστρεψε σχεδόν κανείς και όταν είχε εκτελέσει 130.000 άμαχους στη χώρα.»
Έτσι ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζεται ένα ποσόν της τάξης των 10 δις ευρώ, ψίχουλα μπροστά στην ολοσχερή καταστροφή της χώρας μας κατά την διάρκεια της κατοχής, τα οποία συγκρίνονται για να φανούν πολλά με το ακόμη μικρότερο ποσόν των 115 εκατομμυρίων μάρκων που συμφωνήθηκαν με την σύμβαση που υπεγράφη την 18η Μαρτίου 1960 στην Βόννη μεταξύ της Ελλάδος και της Δυτικής Γερμανίας.
Η σύμβαση αυτή στο άρθρο Ι αναφέρει:
«1) Η γερμανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία θα καταβάλη εις το Βασίλειο της Ελλάδος εκατόν δέκα πέντε εκατομμύρια γερμανικών μάρκων υπέρ των υπό εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως δια λόγους φυλής, θρησκείας ή κοσμοθεωρίας θιγέντων Ελλήνων υπηκόων, οίτινες υπέστησαν, συνεπεία των μέτρων τούτων διώξεως, ζημίας ελευθερίας ή υγείας και ιδίως και προς όφελος των επιζησάντων οικείων των φονευθέντων συνεπεία των μέτρων διώξεως τούτων.
2) Η κατανομή του ποσού επαφίεται εις την κρίσιν της Βασιλικής Ελληνικής Κυβερνήσεως.»
Η σύμβαση αυτή με τους περιορισμούς που θέτει σχετικά με το εύρος των προσώπων που αφορά σίγουρα δεν καλύπτει το μέγα πλήθος των θυμάτων της περιόδου στην οποία αναφέρεται. Η Γερμανική πλευρά την ίδια ημέρα της υπογραφής της Σύμβασης προσπάθησε με την μέθοδο της διαφοράς μεταξύ ελληνικού και γερμανικού κειμένου αλλά και με επιστολή του Υφυπουργού Εξωτερικών A. H. van Scherpenbergνα να δώσει την ερμηνεία ότι με την σύμβαση αυτή κλείνουν οριστικά θέματα ατομικών αποζημιώσεων και έτσι χρειάστηκε με αυθημερόν επιστολή του ο τότε πρέσβης Θωμάς Υψηλάντης να διευκρινίσει ότι η Ελλάδα: «Επιφυλάσσεται εν τούτοις όπως προβάλει νέας απαιτήσεις αίτινες προέρχονται εξ εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως κατά την διάρκεια του πολέμου και της κατοχής κατά την γενικής εξέτασιν συμφώνως τω άρθρω 5 παράγραφος 2 της Σύμβασης περί γερμανικών εξωτερικών χρεών της 27ης Φεβρουαρίου 1953».
Το ρεπορτάζ περιέχει επίσης ένα σημαντικό αριθμητικό σφάλμα που δυστυχώς αναπαράγεται άκριτα στην Ελλάδα .
Αντιγράφουμε όπως προηγουμένως από το in.gr:
«Η αυστριακή εφημερίδα αναφέρει πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τους υπαλλήλους στο υπουργείο Οικονομικών στην Αθήνα και για τον Παναγιώτη Καρακούση που για πρώτη φορά συγκέντρωσε τα διασκορπισμένα αρχεία και ο οποίος στο σημειωματάριο του σημειώνει έναν δεκαπενταψήφιο αριθμό, δηλαδή 1,5 τρισεκατομμύρια δραχμές που αφαιρέθηκαν και είναι καταγεγραμμένα στην Τράπεζα της Ελλάδας, ως καταναγκαστικό δάνειο, το οποίο απέσπασαν το Μάρτιο του 1942 από τους Ελληνες, το γερμανικό Ράιχ και η Ιταλία.»
[quote text_size=”small”]
Όμως ένα νούμερο με 15 μηδενικά (Zahl mit 15 Nullen) δεν αφορά 1,5 τρισεκατομμύρια (1,5 Trillionen) αλλά 1,5 τετράκισεκατομμυρια, ενώ στην πραγματικότητα στα χρήματα του αναγκαστικού δανείου θα πρέπει να προστεθούν και τα χρήματα που οι Γερμανοί κατά την αποχώρησή τους «άρπαξαν» από τα ταμεία των Ελληνικών τραπεζών χωρίς δανειακή σύμβαση.
[/quote]
Στην Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους που δημοσιεύθηκε στo site www.real.gr το 2013, στην σελίδα 26 η Ομάδα Εργασίας στην οποία συμμετείχε και ο Παναγιώτης Καρακούσης αναφέρει τα εξής συγκεντρωτικά ποσά:
Αναγκαστικό Δάνειο προς την Γερμανία: 1.530.033.302.528.819 δραχμές
Διαρπαγέντα ποσά: 634.962.891.995.162 δραχμές
Σύνολο αναγκαστικού δανείου και κλεμμένων: 2.164.996.194.523.981 δραχμές
Χονδρικά δηλαδή 2,2 τετράκις εκατομμύρια δραχμές.
Δεν θα αποπειραθούμε και δεν έχει νόημα να βρούμε την αντιστοιχία αυτών των ποσών σε σημερινά χρήματα με έναν εύλογο ανατοκισμό, η αριθμολογία αυτή την στιγμή είναι κυριολεκτικά το τελευταίο πράγμα (last but not list) που μας χρειάζεται στην κατεύθυνση της διεκδίκησης των όσων χρωστά η Γερμανία στην Ελλάδα.
Αυτό που χρειάζεται, δυστυχώς, δεν έχει ακόμη γίνει ζήτημα υπολογισμών μεταξύ δύο καλόπιστων εταίρων που αμφίπλευρα επιθυμούν την διευθέτηση μίας διαφοράς.
Πρώτα πρέπει να γίνει κτήμα της διεθνούς κοινής γνώμης η έκταση της ζημίας που προκλήθηκε στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της κατοχής, γιατί το μέγεθος και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της καταστροφής θεμελιώνουν την ηθική όσο και την πραγματική βάση της διεκδίκησης..
[quote text_size=”small”]
Με βάση την σύγχρονη βιβλιογραφία ο υπερπληθωρισμός το φθινόπωρο του 1944 έφθασε σε ιλιγγιώδη μεγέθη (13.800% ήταν το ρεκόρ υψηλότερου μηνιαίου πληθωρισμού ), είναι ο πέμπτος χειρότερος πληθωρισμός (διάρκειας 4 χρόνων) που έχει καταγραφεί στην ιστορία, παρεμπιπτόντως ο τέταρτος χειρότερος είναι ο υπερπλήθωρισμός που σημειώθηκε στην Γερμανία το 1923 (29.500% το ρεκόρ του υψηλότερου μηνιαίου πληθωρισμού).
[/quote]
Αλλά δεν είναι μόνον ο υπερπληθωρισμός, είναι η εκ θεμελίων καταστροφή της εθνικής οικονομίας, οι νεκροί και οι αγέννητοι που συντέλεσαν στην κατάρρευση της πληθυσμιακής πυραμίδας, το σαδιστικά μεθοδικό ξεθεμελίωμα των υποδομών, και προπάντων η προώθηση και ο εμβολιασμός των προϋποθέσεων για εμφύλια σύγκρουση, (ας μην ξεχνάμε ότι οι Έλληνες μπήκαν στον πόλεμο με στέρεα ομοψυχία, όμως το τέλος της κατοχής τους βρήκε διχασμένους και με το δάκτυλο στην σκανδάλη). Αυτά και άλλα πολλά έχουν αφήσει βαθειά τα ίχνη τους στην πρόσφατη ελληνική ιστορία.
Στη σύγχρονη Γερμανία που κουνά το δάκτυλο και προσπαθεί να διδάξει υγιείς διοικητικές αρχές στην πολύπαθη Ελλάδα, δεν μπορεί παρά να υπενθυμίσουμε ότι κατά την διάρκεια της κατοχής δια πυρός και σιδήρου επιβλήθηκαν «διαπλαστικές» πολιτικές εκ μέρους των δυνάμεων κατοχής, μέσω των οποίων ανασυντέθηκε προς το χειρότερο το DNA των ελληνικών και πολιτικών και οικονομικών ελίτ.
Σήμερα οι γερμανικές αποστολές στην Ελλάδα συνεχίζουν επάξια αυτό το έργο δελεάζοντας και επηρεάζοντας συνειδήσεις σε όλα τα επίπεδα αλλά και «επιστρατεύοντας» για μία ακόμη φορά εκλεκτά τμήματα του ελληνικού ανθρώπινου δυναμικού που οι υφεσιακές πολιτικές και η ιλιγγιώδης ανεργία οδηγούν στην απελπισία.
1.http://derstandard.at/2000009760795/Athens-Wut-ueber-den-Zwangskredit-mit-15-Nullen
2.http://news.in.gr/greece/article/?cid=244&aid=1231373559
3.Κυρώθηκε με το Ν.Δ. 4178, ΦΕΚ τ. Α΄ αρ.133, 24/8/1961. Η κύρωση με νομοθετικό διάταγμα της εν λόγω σύμβασης θα μπορούσε να θεωρηθεί η τελευταία πράξη του «δράματος» με πρωταγωνιστή τον Merten, για τον οποίον υπήρχε εκκρεμές ένταλμα σύλληψης του ενεργοποιήθηκε κατά λάθος και έτσι δικάσθηκε, καταδικάσθηκε, και κατόπιν απελάθηκε στην Δ. Γερμανία με ταυτόχρονη απαγόρευση επανεισόδου του στην χώρα με το εξοργιστικό Ν.Δ. 4016, ΦΕΚ τ. Α΄ αρ. 237, 3/11/1959
4.http://www.real.gr//Files/Articles/Document/264013.pdf
5.http://www.cnbc.com/id/41532451/page/1 (συνοπτική παρουσίαση των 5 χειρότερων υπερπληθωρισμών που έχουν καταγραφεί).
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
