ΓΕΡΜΑΝΙΑ: “ΡΩΜΑΪΚΕΣ” ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ

Μοίρασε το

Είναι φανερό ότι ύστερα από την απόφαση του Ιταλικού συνταγματικού δικαστηρίου, που θέτει ως όριο της ετεροδικίας τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, πολιτικά η Γερμανία βρίσκεται εγκλωβισμένη στον φαύλο κύκλο της εμμονής της να μην δέχεται να συζητήσει τα θέματα των επανορθώσεων ή των αποζημιώσεων που έμειναν ανοικτά από την εποχή του Β’ Παγκ. Πολέμου (για λόγους που είχαν να κάνουν αποκλειστικά με την διευκόλυνση της Γερμανικής μεταπολεμικής ανασυγκρότησης).

Η επαναφορά στο δημόσιο Ευρωπαϊκό διάλογο «περιθωριακών» μέχρι πρότινος θεμάτων έχει δύο αιτίες:

Η πρώτη μία αφορά στην παρελκυστική Γερμανική πρακτική μέσω της οποίας επί δεκαετίες απέφυγε και αποφεύγει να κλείσει του λογαριασμούς της με τα θύματα εκείνα έναντι των οποίων αισθάνεται ισχυρή, προσπαθώντας διαρκώς να ξεφύγει από το πλαίσιο των διεθνών συμφωνιών και συμβάσεων.

Η δεύτερη και σημαντικότερη αιτία αφορά στην ανάδυση ενός Γερμανικού ηγεμονισμού (που δεν έχει λάβει την μορφή του μιλιταρισμού). Ο ηγεμονισμός αυτός μην έχοντας την δυνατότητα να ξεδιπλώσει παραδοσιακές ιμπεριαλιστικές και αποικιακές πολιτικές σε παγκόσμιο επίπεδο εκτονώνεται αποικιοποιόντας τους Ευρωπαϊκούς λαούς.

Η εμπλοκή της Ιταλίας στα θέματα των αποζημιώσεων και η τροπή που δίνει στα πράγματα η απόφαση στου Ιταλικού συνταγματικού δικαστηρίου μεταφέρει το πρόβλημα στον αρχικό πυρήνα των 6 χωρών (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και οι χώρες της Benelux Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο) που προσχώρησαν στο εγχείρημα και στην προοπτική που χάραξαν οι «ιδρυτές πατέρες» της Ενωμένης Ευρώπης, (Κόνραντ Αντενάουερ, Γιόζεφ Μπεχ, Γιόχαν Βίλεμ Μπέγιεν, Αλτσίντε ντε Γκάσπερι, Βάλτερ Χάλσταϊν, Σίκο Μάνσχολτ, Ζαν Μονέ, Ρομπέρ Σουμάν, Πωλ-Ανρί Σπάακ, Αλτιέρο Σπινέλι. http://europa.eu/about-eu/eu-history/founding-fathers/index_el.htm#box_1 )

[quote text_size=”small”]

Είναι γεγονός που μόνον όσοι αυταπατώνται δεν θέλουν να δουν ότι από την στιγμή της επανένωσης των δύο Γερμανιών η ενιαία Γερμανία απομακρύνεται διαρκώς από τον πυρήνα των αξιών ή των συμβιβασμών που αποτέλεσαν το βάθρο της Ευρωπαϊκής ενοποίησης.

[/quote]

Οι συνθήκες βέβαια δεν είναι ίδιες, τότε ο Γερμανία είχε να διαλέξει ανάμεσα στην εξουθένωση και στην συμφιλίωση, που είτε από σπουδή είτε από μεγαλοψυχία της προσφέρθηκε. (Καταναγκαστική αποβιομηχανοποίηση και αγροτικοποίηση (Morgenthau Plan), εδαφικές παραχωρήσεις, διχοτόμηση, καταναγκαστική εργασία για τους αιχμαλώτους πολέμου, απορρόφηση περισσότερων από 12 εκατομμύρια γερμανικής καταγωγής προσφύγων από την ανατολή, ήταν χονδρικά μερικοί από τους κινδύνους που απειλούσαν την μεταπολεμική Γερμανία).

Η πρόθεση των ΗΠΑ να αναστήσουν μία ισχυρή Δυτική Γερμανία, ανάχωμα απέναντι στην Σοβιετική Ένωση, σίγουρα έπαιξε ρόλο στην Διακήρυξη Shuman της 9ης Μαίου 1950 και έτσι στην θέση των αγαθών που προσέφερε στην Γαλλία η κατοχή και η εκμετάλλευση των περιοχών του Ruhr και του Saar (το λεγόμενο Monnet Plan του 1946) στήθηκε το 1951 η ECSC δηλαδή η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατσαλιού και Άνθρακα.

Ο περίφημος Γαλλογερμανικός άξονας λειτούργησε ως στροφέας του Ευρωπαικού εγχειρήματος όσο η Γερμανία βρισκόταν σε αδυναμία, χωρισμένη σε ζώνες κατοχής αρχικά και τελικά διαιρεμένη σε δύο κράτη που ανήκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ήταν επιλογή ανάγκης και όχι ελεύθερη επιλογή σε αντιστοιχία με τις Γερμανικές φιλοδοξίες, έτσι όπως αυτές διαμορφώθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα από τον τελευταίο Κάιζερ – σε αντίθεση με τις υποθήκες του Βίσμαρκ.

Πρέπει παράλληλα να συνεκτιμηθεί ότι στην πλειοψηφία τους οι ιδρυτές πατέρες (founding fathers) της   Ενωμένης Ευρώπης ταυτίζονταν στο κοινό αντιφασιστικό ή αντιαναζιστικό παρελθόν τους και με εξαίρεση τον Altiero Spinelli είχαν τις πολιτικές τους ρίζες στον χώρο της Χριστιανοδημοκρατίας.

Ο κομμουνιστικής καταγωγής Altiero Spinelli, σύμβουλος μεταπολεμικά του χριστιανοδημοκράτη Alcide de Gaspari,  έγραφε στο Μανιφέστο του  Βεντοτένε (που συνέγραψε το 1941 μαζί με τον Ernesto Rossi, εξόριστος από τον Μουσολίνι στο ομώνυμο νησάκι του Τυρρηνικού Πελάγους), κείμενο που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το κίνημα του Ευρωπαϊκού Φεντεραλισμού:

“Όλοι οι εχέφρονες άνθρωποι αναγνωρίζουν πλέον ότι δεν μπορεί να διατηρηθεί μια ισορροπία ανάμεσα σε ανεξάρτητα ευρωπαϊκά κράτη και μια μιλιταριστική Γερμανία να συμβιώνει μαζί τους επί ίσοις όροις. Ούτε μπορεί να κατακερματιστεί η Γερμανία και να κρατηθεί πατημένη στο λαιμό αφού νικηθεί. Στην πράξη φάνηκε ξεκάθαρα ότι καμία χώρα της Ευρώπης δεν μπορεί να είναι αμέτοχη τη στιγμή που οι άλλες συγκρούονται, και μάλιστα όταν οι διακηρύξεις ανεξαρτησίας και τα σύμφωνα μη επίθεσης έχουν μηδενική αξία. Έχει πια αποδειχτεί η ματαιότητα και μάλιστα η βλαβερότητα των οργανισμών του τύπου της Κοινωνίας των Εθνών που χωρίς μια στρατιωτική δύναμη ικανή να επιβάλει τις αποφάσεις της, παρίστανε ότι εγγυάται την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και ταυτόχρονα ότι σέβεται την απόλυτη κυριαρχία των κρατών μελών. Παράλογη αποδείχτηκε η αρχή της μη επέμβασης, σύμφωνα με την οποία κάθε λαός θα έπρεπε να αφεθεί ελεύθερος να έχει τη δεσποτική κυβέρνηση που του αρέσει, λες και η εσωτερική συγκρότηση κάθε μεμονωμένου κράτους δεν αποτελεί ζωτικό συμφέρον για όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Άλυτα έμειναν τα πολλαπλά προβλήματα που δηλητηριάζουν τις διεθνείς σχέσεις των κρατών της ηπείρου, όπως η χάραξη των συνόρων στις ζώνες με μικτό πληθυσμό, η υπεράσπιση των αλλοεθνοτικών μειονοτήτων, η έξοδος στη θάλασσα των χωρών που βρίσκονται μακριά της, το βαλκανικό ζήτημα, το ιρλανδικό κλπ.. Τα προβλήματα αυτά θα έβρισκαν την πιο απλή λύση μέσα στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, αφού θα έχαναν την οξύτητά τους καθώς θα μετατρέπονταν σε προβλήματα σχέσεων ανάμεσα σε διάφορες επαρχίες. Τέτοια λύση βρήκαν στο παρελθόν τα αντίστοιχα προβλήματα των κρατιδίων που έγιναν τμήμα μιας ευρύτερης κρατικής οντότητας.”

http://www.altierospinelli.org/manifesto/el/manifesto1944el_en.html

Η αρχικές συλλήψεις είτε του Spinelli που έβγαιναν σαν κραυγή μέσα από τον πόλεμο, είτε η διακήρυξη του Schuman ρητώς έβλεπαν το ενιαίο ευρωπαϊκό οικοδόμημα ως χώρο στον οποίο αυξάνεται η δυνατότητα άσκησης δικαιωμάτων, με σκοπό την αύξηση του πλούτου και την προστασία της ειρήνης.

[quote text_size=”small”]

Όμως μαζί με τα όμορφα λόγια εξ ίσου θεμέλιο αποτέλεσε ο πειθαναγκασμός της ηττημένης Γερμανίας σε μία φιλειρηνική σύζευξη με την Γαλλία,δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο έναν γαλλογερμανικό άξονα.

[/quote]

Άξονας που όλοι πλέον βλέπουν ότι έχει από καιρό ραγίσει ενώ η κίνηση του είναι έκκεντρη προκαλώντας προβλήματα στο κοινό Ευρωπαϊκό εγχείρημα. Μετά την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ιταλίας ο Γερμανός καθηγητής A. Zimmermann έγραψε σε άρθρο του στην Frankfurter Allgemeine Zeitung:

“Επιπλέον η αναγνώριση της κρατικής ασυλίας δεν οδηγεί σε καμία περίπτωση, όπως συχνά παραβλέπεται στην απώλεια υλικών αξιώσεων. Αντίθετα, μπορούν πάντα να προβάλλονται δια της οδού της άσκησης διπλωματικής προστασίας του κράτους προέλευσης”.

http://www.faz.net/aktuell/politik/staat-und-recht/kriegsverbrechen-13237393.html

(το άρθρο αναδημοσιεύθηκε στο New-Deal:Παράβαση του Νόμου από την Ρώμη )

Πρακτικά η Γερμανία επιμένει ότι μόνον με διμερείς συμφωνίες θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις εύλογες απαιτήσεις Ευρωπαίων πολιτών που υπέστησαν βλάβη εξαιτίας της Γερμανικής κατοχής.

[quote text_size=”small”]

Έτσι όμως καθίσταται κούφια η ρητορική για την όποια ευρωπαϊκή ενοποίηση, ο δε ηθικός χαρακτήρας όσο και το νόημα ενιαίων ευρωπαϊκών νομικών κανόνων χάνουν κάθε αξία όταν η Γερμανία επικαλείται την αρχή της ετεροδικίας για να προστατεύσει τα οικονομικά της συμφέροντα, ακόμη και όταν το ζητούμενο είναι η απόδοση δικαιοσύνης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

[/quote]

Τελικά ενώ η Γερμανική μεθοδικότητα μπόρεσε να στιγματίσει ανεξίτηλα μια χρηστική  αρίθμηση πάνω στην επιδερμίδα των θυμάτων που κατά εκατομμύρια γέμισαν τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και θανάτωσης, αδυνατεί να «μετρήσει» και να αντισταθμίσει τον ανθρώπινο πόνο, που προκλήθηκε από τον ναζισμό, ένα φαινόμενο που με τόσο τραγικό τρόπο δέθηκε με την σύγχρονη γερμανική ιστορία.

Η οικονομική αποζημίωση του θύματος είναι ένα τεράστιο βήμα για τον νομικό πολιτισμό, πριν από αυτό λειτουργούσε ο νόμος του αίματος και το οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Από την άλλη πλευρά η κατά 70 χρόνια καθυστερημένη  αναγνώριση του ηθικού χρέους και η συγνώμες που τελευταία αφειδώς εκφέρονται όταν προσφέρονται ως υποκατάστατο των αποζημιώσεων τότε μόνον αγανάκτηση μπορούν να προκαλέσουν.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου