Οσο και να απολαμβάνει κανείς τη δουλειά του, η τελευταία δεν παύει να του προκαλεί και άγχος. Πόσο μάλλον αν δεν του αρέσει καθόλου η εργασία του, αλλά την κάνει απλώς για βιοποριστικούς λόγους.
Έρευνα Βρετανών επιστημόνων διαπίστωσε ότι το επίπεδο του άγχους στους εργαζόμενους κορυφώνεται στην ηλικία των 50 έως 55 ετών και, στη συνέχεια, μπορεί να μειώνεται όσο κανείς πλησιάζει στη σύνταξη. Ομως, όπως τονίζουν οι ειδικοί οι συνέπειες του στρες ακολουθούν τον συνταξιούχο στην καθημερινότητά του.
Η έρευνα διεξήχθη από επιστήμονες του πανεπιστημίου του Νότιγχαμ με επικεφαλή την καθηγήτρια ψυχολογίας Αμάντα Γκρίφιθς. Οι ειδικοί μελέτησαν εκατοντάδες έρευνες που έχουν γίνει στο θέμα του εργασιακού στρες τα τελευταία είκοσι χρόνια. Όπως προκύπτει από την μελέτη το εργασιακό στρες θεωρείται υπεύθυνο για περισσότερες χαμένες ώρες απασχόλησης από κάθε άλλη αιτία και επηρεάζει σοβαρά την προθυμία και την ικανότητα των εργαζομένων να παραμείνουν απασχολούμενοι. Με άλλα λόγια, η γνωστή ανά τον κόσμο επιθυμία για πρόωρη συνταξιοδότηση έχει σαφή ψυχική αιτιολόγηση, ενώ αντίθετα, με έναν ανάλογο τρόπο εξηγείται γιατί οι κρατικές πολιτικές διεύρυνσης του χρόνου απασχόλησης συναντούν σφοδρές αντιστάσεις από πολλούς εργαζόμενους.
Σύμφωνα με την έρευνα, ένας βασικός λόγος που φαίνεται να υποχωρεί το στρες μετά τα 55 χρόνια, είναι επειδή πολλοί εργαζόμενοι εγκατέλειψαν πια το πόστο τους που τους προκαλούσε άγχος και ασχολήθηκαν με ένα λιγότερο απαιτητικό αντικείμενο εργασίας.
Άλλοι, σε αυτή την ηλικία, έχουν ήδη χρόνια προβλήματα υγείας, οπότε εκ των πραγμάτων μειώνουν τους εργασιακούς ρυθμούς ή αλλάζουν πόστο, ενώ άλλοι, όσο ανεβαίνουν στην επαγγελματική ιεραρχία, αποκτούν πλέον μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στα εργασιακά τους καθήκοντα (και απαλλάσσονται από «ενοχλητικούς» προϊσταμένους), οπότε έχουν πια λιγότερο άγχος.
Οι δημογραφικές αλλαγές (γήρανση των κοινωνιών) και οι οικονομικές ανάγκες (διάσωση ασφαλιστικού συστήματος και βελτίωση ανταγωνιστικότητας) έχουν φέρει στο προσκήνιο διεθνώς το αίτημα για επέκταση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Σύμφωνα με την έρευνα, για να γίνει κάτι τέτοιο ευρέως αποδεκτό, πρέπει, μεταξύ άλλων, να καταβληθεί προσπάθεια για να μειωθεί το εργασιακό στρες, δίνοντας λόγου χάρη στους εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στη δουλειά τους, καλύτερη αναγνώριση της συνεισφοράς τους, πιο ευέλικτες εργασιακές συνθήκες κ.ά.
Το βασικό μήνυμα, σύμφωνα με την υπεύθυνη της έρευνας καθηγήτρια Γκρίφιθς, είναι ότι η εργασία πρέπει να γίνει πιο ελκυστική και ευέλικτη, ώστε οι άνθρωποι, ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, να μπορούν να εξισορροπήσουν πιο εύκολα τη δουλειά τους με τα άλλα ενδιαφέροντα και προτεραιότητές τους. Όπως επισημαίνει, χωρίς επενδύσεις στην ποιότητα ζωής της τρίτης ηλικίας, οι ηλικιωμένοι δεν θα παρακινηθούν να συνεχίσουν να δουλεύουν κάπου που τους προκαλεί άγχος.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
