ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ;
Χρησιμοποιώντας κάμερες, τεχνητά φώτα, κομπιούτερ και φυσικά το Ίντερνετ, η συσκευή μεταφέρει ψηφιακές εικόνες από τις κινήσεις του ενός στην μακρινή κρεβατοκάμαρα του άλλου. Οι δύο κρεβατοκάμαρες μπορεί να απέχουν χιλιάδες χιλιόμετρα, αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα για τη μεταβίβαση των κινήσεων μέσω ακτίνων φωτός.
Κάθε ένας από τους δύο συντρόφους φορά ένα ειδικό δακτύλιο, που ενεργοποιείται με το άγγιγμα και είναι ορατός από μια κάμερα στο ταβάνι. Οι κινήσεις του κάθε συντρόφου πάνω στο κρεβάτι καταγράφονται και «μεταφράζονται» σε ακτίνες φωτός, που στη συνέχεια προβάλλονται πάνω στο κρεβάτι ή στο σώμα του συντρόφου τους που βρίσκεται ξαπλωμένος κάπου μακριά. Αν οι δύο σύντροφοι κάνουν τις ίδιες ακριβώς κινήσεις και οι φωτεινές γραμμές τους συμπέσουν, αυτές αλληλεπιδρούν μεταξύ τους αλλάζοντας χρώμα και επιβεβαιώνοντας τον συγχρονισμό του ζευγαριού.
Σύμφωνα με τον δρα Αγαμανώλη, οι διεθνείς στατιστικές δείχνουν ότι οι εξ αποστάσεως σχέσεις –λόγω και της παγκοσμιοποίησης – γίνονται όλο και πιο συχνές. Η νέα τεχνολογία υπόσχεται μια πιο οικεία σχέση (γι’ αυτό αποκαλείται και «συσκευή οικειότητας») σε σχέση με τους εναλλακτικούς υπάρχοντες τρόπους επαφής, όπως το τηλέφωνο, το γράμμα ή το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.
Η καινοτομική συσκευή βρίσκεται σε βάση ανάπτυξης εδώ και δύο χρόνια και οι δοκιμές σε πραγματικές συνθήκες σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις αναμένεται να ολοκληρωθούν σε ένα μήνα περίπου.
Η εταιρία Distance Lab αξιοποιεί την ίδια τεχνολογία και σε άλλες εφαρμογές, για παράδειγμα αναπτύσσει ένα διαδραστικό παιγνίδι πυγμαχίας, στο οποίο οι άνθρωποι, αντί για ένα άψυχο σάκο του μποξ που κρέμεται από το ταβάνι, μπορούν να πυγμαχήσουν με έναν «πραγματικό» (εικονικό) αντίπαλο, ο οποίος προβάλλεται μπροστά τους σε φυσικό μέγεθος και ο οποίος μπορεί να βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου.
Μια άλλη λιγότερο διασκεδαστική αλλά πιο χρήσιμη πρακτική εφαρμογή αφορά την τηλειατρική, με στόχο να μπορούν οι γιατροί – προβάλλοντας τον ψηφιακό εαυτό τους σε απόσταση – να μπορούν να βοηθούν έναν ασθενή.