Μετά την αύξηση της τιμής των εισιτηρίων των αστικών συγκοινωνιών στο 1 ευρώ, πλήθος επιβατών υιοθέτησε την πρακτική της ανταλλαγής εισιτηρίων, συστήνοντας σιγά-σιγά το κίνημα των “Ρομπέν του Μετρό”. Δηλαδή επιβάτες παραχωρούν το εισιτήριό τους σε επόμενους, μέχρι να εξαντληθούν τα 90 λεπτά προβλεπόμενης χρήσης της υπηρεσίας. Η πρακτική αυτή απέκτησε τέτοια διάσταση, ώστε να προκαλέσει πονοκέφαλο στην Αττικό Μετρό Α.Ε., η οποία παρατήρησε πτώση της τάξεως του 3% στα έσοδά της.
Τελικά η εταιρεία απάντησε τυπώνοντας στα εισιτήρια ότι “Η παραχώρηση και αποδοχή επικυρωμένου εισιτηρίου, καθώς και η προτροπή παραχώρησης απαγορεύεται και τιμωρείται από τον Νόμο (Π.Κ. ΑΡΘ. 186.2 & 392)”. Δηλαδή προειδοποιεί για ποινές που ξεκινούν από την επιβολή χρηματικού προστίμου και φθάνουν μέχρι την τρίμηνη φυλάκιση. Ο Αθ. Αναγνωστόπουλος, διδάκτωρ Ποινικού Δικαίου και δικηγόρος, μιλά στην “Α” και εξηγεί πως η μεταβίβαση εισιτηρίου δεν μπορεί να συνιστά ποινικό αδίκημα, τονίζοντας ωστόσο πως εξακολουθεί να είναι παράνομη.
Ας δούμε κατ’ αρχήν τι λένε αυτά τα δύο άρθρα του Ποινικού Κώδικα:
Άρθρο 186: “Όποιος προκαλεί ή παροτρύνει με οποιονδήποτε τρόπο κάποιον να διαπράξει ορισμένο πλημμέλημα, καθώς και όποιος προσφέρεται γι’ αυτό και όποιος αποδέχεται τέτοια πρόκληση ή προσφορά, τιμωρείται με την ποινή που προβλέπεται για το σχεδιαζόμενο πλημμέλημα ελαττωμένη κατά το άρθρο 83. Για την ποινική δίωξη του αδικήματος αυτού απαιτείται έγκληση του προσώπου κατά του οποίου σχεδιαζόταν η τέλεση του πλημμελήματος, αν το υπό εκτέλεση πλημμέλημα διώκεται κατ’ έγκληση.
Άρθρο 392: 1. Όποιος με την πρόθεση να μην καταβάλλει αντίτιμο παίρνει για άμεση κατανάλωση τρόφιμα ή ποτά ή δέχεται την παροχή καταλύματος ή υπηρεσιών, των οποίων το αντίτιμο είναι άμεσα πληρωτέο κατά τις συνήθειες των συναλλαγών, τιμωρείται με χρηματική ποινή ή με φυλάκιση μέχρι τριών μηνών. 2. Η ποινική δίωξη ασκείται μόνο ύστερα από έγκληση.
Δηλαδή το άρθρο 186.2 αφορά αυτόν που προσφέρει το εισιτήριο, ενώ το άρθρο 392 αυτόν που δέχεται να χρησιμοποιήσει επικυρωμένο εισιτήριο.
“Η άποψη ότι η μεταβίβαση επικυρωμένου εισιτηρίου εντός των 90 λεπτών της διάρκειας ισχύος του συνιστά ποινικό αδίκημα δεν μπορεί να υιοθετηθεί, διότι έχει υπάρξει αυτοτελές ποινικό αδίκημα με αντικείμενο ακριβώς τη συμπεριφορά αυτή στο άρ. 391 ΠΚ (δολία αποφυγή πληρωμής εισιτηρίου), το οποίο καταργήθηκε όμως ήδη το 1994”, επισημαίνει ο κ. Αναγνωστόπουλος.
“Συνεπώς, δεδομένης της ρητής νομοθετικής βούλησης για απεγκληματοποίηση της εν λόγω συμπεριφοράς, δεν είναι δυνατή η περιγραφή της με υπαγωγή της πράξης σε άλλες διατάξεις με έμμεσο τρόπο”.
Ωστόσο υπογραμμίζει ότι “αυτό βέβαια καθόλου δεν σημαίνει ότι η εν λόγω συμπεριφορά τυγχάνει νόμιμη. Αντιθέτως, περιεχόμενο της σύμβασης προσχωρήσεως που συνάπτει ο μεταφερόμενος πολίτης με την εταιρεία μαζικής μεταφοράς συνιστά, ύστερα και από τη ρητή έκφραση της συμβατικής βούλησης των ΜΜΜ επί του σώματος του εισιτηρίου, και η σύνδεση του προσώπου του με τη χρονική διάρκεια των 90 λεπτών ισχύος του εισιτηρίου.
Ο σχετικός συμβατικός όρος δεν είναι καταχρηστικός, όπως προκύπτει και από την επισκόπηση των συναλλακτικών ηθών σε άλλους, παρεμφερείς τομείς της οικονομικής δραστηριότητας. Για παράδειγμα, από την κοινή μας πείρα και την καλόπιστη εκτέλεση των συμβάσεων γνωρίζουμε ότι τα εισιτήρια των συναυλιών ή των θεάτρων δεν μεταβιβάζονται, καίτοι δεν είναι ονομαστικά, αλλά η παροχή της υπηρεσίας από την αντισυμβαλλόμενη εταιρεία συναρτάται αμέσως με το πρόσωπο εκείνου που αγοράζει το εισιτήριο”.
Συμπερασματικά “δωρεανίες μεν, αλλά όχι και εγκληματίες. Όλοι περάσαμε μια φάση τζαμπατζιλικίου στα ατίθασα νιάτα μας. Καιρός όμως να ωριμάζουμε σιγά σιγά και να στηρίξουμε ό,τι κάνει την πόλη μας πιο ανθρώπινη”.
ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ (24.06.2010)
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
