Η σκηνή ήταν πικρά αστεία: Ενας γλυκύτατος σκύλος σηκώθηκε στα δυο του πόδια και έβαλε τη μουσούδα του να πιει νεράκι σε μία από τις αμέτρητες πηγούλες που συναντά κάποιος στα σκληρής ομορφιάς Ζαχοροχώρια.
Ο μεγαλύτερος γιος μιας οικογένειας ξένων τουριστών που είχαν καθίσει να ξαποστάσουν κι αυτοί, δίπλα μας, στο καφενεδάκι της μικρής πλατείας -ήταν μεσημέρι πια και η ζέστη απαιτούσε γλυκάκι και κρύο νερό- σηκώθηκε γελώντας να φωτογραφίσει το στιγμιότυπο.
Η κίνηση αυτή, σήμανε αμέσως «συναγερμό» στη μικρή παρέα των πέντε νέων που κάθονταν αναπαυτικά κουβεντιάζοντας, λίγο πιο ’κει, στη σκιά του μεγάλου πλάτανου: Μεγάλα παιδιά όλοι τους, χαλάρωναν καθώς είχε προσωρινά κοπάσει η δουλειά τους – δουλειά περιστασιακή στα καφενεδάκια και τις μικρές ταβέρνες του χωριού: Ο μεγαλύτερος έκανε νόημα, κάτι ψιθύρισε, και αμέσως ένας από τους υπόλοιπους σηκώθηκε, πήρε από κάπου μια μεγάλη σακούλα απορριμμάτων και έσπευσε, στον χώρο πίσω από το σκυλάκι που είχε πια ξεδιψάσει και νωχελικά καθόταν στο καλντερίμι, για να μαζέψει κάποια πεταμένα μπουκάλια, χαρτιά -ήταν από εφημερίδες;- ένα αγνώστου ταυτότητος πλαστικό αντικείμενο.
Α ναι, και ν’ αδειάσει τον ξέχειλο μικρό κάδο στην κολόνα της πλατείας. Η φωτογραφία που αποπειράθηκε να πάρει ο ξένος επισκέπτης θα χαλούσε τη φήμη του χωριού με τόσα σκουπίδια σαν φόντο στην κατά τ’ άλλα χαριτωμένη σκηνή της αρχής αυτού του σημειώματος. Δεν είχαν φροντίσει νωρίτερα. Πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους και τον τόπο τους, και μετά για παν… αλλοδαπό ενδεχόμενο…
Τα σκουπίδια! Πράγματι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας μου. Τα συναντά κανείς κυριολεκτικά παντού (εντάξει, στα Ζαγοροχώρια δεν είναι και το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα…). Ενα πρόβλημα που καταδεικνύει έλλειμμα πολιτισμού, το οποίο βεβαίως καμία «τρόικα» δεν μπορεί να μας κάνει να το διορθώσουμε.
Ενα πρόβλημα που δημιουργούμε κυρίως εμείς οι ίδιοι, «σπέρνοντας» παντού τα μικρά και μεγάλα σκουπίδια μας. Ενα πρόβλημα, όμως, και των τοπικών αρχών, καθώς επιδεικνύουν προκλητική αδιαφορία για την επίλυσή του. Ανάλογη εκείνης που δείχνουν και όσον αφορά τον καθαρισμό των χώρων ευθύνης τους από τα ξερά χόρτα και την άναρχη βλάστηση άγριων θάμνων και τσουκνίδων.
Είναι κρίμα, πράγματι, σε έναν κατά τ’ άλλα όμορφο τόπο, να συναντά κανείς τέτοια σκουπιδοσύναξη και τόση «εγκατάλειψη», όταν την ίδια στιγμή δεν σταματάς να μετράς πολυτελείς κατοικίες έτοιμες ή υπό ανέγερση…
Ναι, είναι μια χώρα που αργοπεθαίνει, τη στιγμή που κάμποσοι από εμάς επιλέγουμε να βυθιστούμε σε ατομικές πολυτέλειες… Τις οποίες, ωστόσο, μεριμνούμε να τις στολίσουμε με υψηλούς φράχτες τριγύρω, για να μην βλέπουμε τα χάλια στους «κοινόχρηστους» χώρους που μας περιβάλλουν. Για πόσο, όμως, ν’ αντέξουν ορχιδέες σε βάλτο;
Το άρθρο του Γιώργου Μπουρδάρα δημοσιεύεται στη “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
