Το φλερτ ενός ευπαρουσίαστου κυρίου προς μια αρκετά ενδιαφέρουσα γυναικεία ύπαρξη, ήταν ιδιαίτερα διακριτικό και καθόλου ενοχλητικό. Της μιλούσε ευγενικά και με ένα ζεστό χαμόγελο προσπαθώντας να αποσπάσει κάτι που θα προμήνυε ελπιδοφόρα συνέχεια.
Αποφεύγοντας το σκόπελο των συνηθισμένων αιτημάτων που ίσως και να προκαλούσαν άρνηση ή απόρριψη, τη ρώτησε αν θα μπορούσε να την αναζητήσει στο facebook. Η απάντηση ήταν αποστομωτική: “Δεν έχω βάλει ακόμα facebook στο σπίτι! Τις επόμενες μέρες…”
Όσο και αν ακούγεται περίεργο, για ορισμένους (ίσως τους περισσότερους) ανθρώπους το Ιντερνετ δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά ένας νέος τρόπος επικοινωνίας. Στην περίπτωση της συμπαθούς νεαρής (μάλλον δεν είναι η μόνη) ταυτίζεται με το γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Μέχρι εκεί φτάνει η χρησιμότητα του.
Ο μύθος για την ικανότητα του νέου μέσου να πληροφορεί, καταρρίπτεται! Ίσως γιατί η υπερπληροφόρηση που παρέχεται, συνεπάγεται (στις περισσότερες των περιπτώσεων) έλλειψη πληροφόρησης. Αναλόγως, η υπερ-πληροφόρηση οδηγεί και στην παραπληροφόρηση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο Διαδίκτυο βρίσκει κανείς οτιδήποτε. Και το “οτιδήποτε” περιλαμβάνει περιλαμβάνει τα πάντα, ακόμα και σκουπίδια. Είναι στη διακριτική ευχέρεια του χρήστη να ξεχωρίσει το χρήσιμο απ’ το σωρό. Αλλά και στην ικανότητα. Αναμφισβήτητα χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια. Και το πιθανότερο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι απλώς να εγκαταλείπει την προσπάθεια. Έτσι, εξηγείται η ταύτιση: “Δεν έβαλα ακόμα facebook (Ιντερνετ) σπίτι μου”.
Και όταν τελικώς, η ωραία νεαρή βάλει Ιντερνετ σπίτι της, το πιθανότερο είναι να ξοδεύει το χρόνο της ανταλλάσσοντας μηνύματα με τις φίλες της ή τους επίδοξους εραστές της, αδιαφορώντας για “αποκαλύψεις”, όπως αυτές που φιλοξενεί η wikileakes στις σελίδες της. Εξάλλου, ακόμα και αν ήθελε να ενδιαφερθεί είναι τόσες πολλές, είναι τόσο μεγάλος ο όγκος που τελικά θα εγκαταλείψει την προσπάθεια να τις διατρέξει, πόσο μάλλον να τις αξιολογήσει.
Το πιθανότερο είναι πως φίλες ή φίλοι της που δεν κοιτούν μόνο τις σελίδες των social media να την ενημερώσει ότι ένα site αποκάλυψε 251.287 απόρρητα διπλωματικά έγγραφα του Department of State. “Α, ναι; Τι λες;” είναι το περισσότερο που θα μπορούσε να διερωτηθεί προτού σχολιάσει το τραγουδάκι που ανάρτησε στον τοίχο της κάποιος άλλος φίλος ή φίλος της.
Μέχρι εκεί φτάνει η σημασία της συγκεκριμένης είδησης. Πόσο μάλλον η περαιτέρω ενασχόληση μαζί της, επιβεβαιώνοντας απλά ότι το Ιντερνετ είναι το πρόσχημα περί της δυνατότητας του οιοδήποτε να έχει ελεύθερη πρόσβαση σε κάθε είδους πληροφορία. Ακόμα και όταν εκείνη είναι διαβαθμισμένη. Κάπως έτσι και η συγκάλυση, τελικώς, είναι εξασφαλισμένη…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
