Στην αρχή πήγε να το παίξει «ο Τσάβες της Μεσογείου»… Μετά τον αντιμετώπισαν ως τον «χρήσιμο ηλίθιο» που ψηφίζει τα πάντα (ακόμα κι εκείνα που… δεν χρειάζονται). Και τώρα αντιμετωπίζεται ως «αποδιοπομπαίος τράγος» (και για τις δικές τους αμαρτίες).
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΝΟΝΙΟΦΟΡΩΝ
Στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις δεν εξαναγκάζονται σε πρόωρες εκλογές από τα μέσα… Δεν πέφτουν πριν την ώρα τους από τα μέσα… Πηγαίνουν σε πρόωρες εκλογές, ή και καταρρέουν ακόμα, όταν χαθεί η εμπιστοσύνη απ’ έξω!
Όταν τους κλείσουν την «κάνουλα» των χρηματοδοτήσεων ή τους απειλήσουν σοβαρά με αυτό ή όταν τους προειδοποιήσουν ότι χάνουν κάθε πιθανότητα «προστασίας» ή «κάλυψης» απ’ έξω…
Και μια πολιτική τάξη, η οποία παγίως στηρίζεται σε δανεικά για να επιβιώνει, δεν το αντέχει αυτό…
Παλαιότερα, «εθνικές απειλές» υποχρέωναν Ελληνικές κυβερνήσεις που έχαναν την «έξωθεν καλή μαρτυρία», να φύγουν κακήν κακώς…
Κι όταν αρνούνταν να συμμορφωθούν, αντιμετώπιζαν είτε «πολιτική κανονιοφόρων» (στο… Φάληρο ή και τον Πειραιά ακόμα – τα πολύ παλαιότερα χρόνια) ή και… Τουρκική εισβολή στην Κύπρο (το 1974). Από τον καιρό που γίναμε πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις εθνικές απειλές είμαστε πιο «θωρακισμένοι» (αν και όχι απόλυτα, βέβαια – μη το… «δέσουμε» κι όλας)…
Αλλά στα οικονομικά ζητήματα είμαστε πιο εξαρτημένοι! Μετά την ένταξη στο ευρώ, η εξάρτηση αυτή αυξήθηκε ακόμα περισσότερο. Και μετά την κρίση και τα μνημόνια, η εξάρτηση έγινε σχεδόν απόλυτη…
Πολλοί, λοιπόν, ψάχνουν μέσα στη χώρα αφορμή για να «φύγει» ο Τσίπρας πρόωρα. Να χάσει τη δεδηλωμένη από το ίδιο το κόμμα του, να του φύγουν οι ΑΝΕΛ, να πέσει από μεγάλο σκάνδαλο κλπ…
Κι επειδή τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τίποτε δεν τους πτοεί και για τίποτε δεν ιδρώνει το αυτί τους, πολλοί έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ο Τσίπρας «δεν κουνιέται με τίποτε»! Μόνο που γραδάρουν τις «αντοχές» της κυβέρνησής του σε λάθος σημείο: Μέσα στην Ελλάδα.
Ενώ ήδη κλονίζεται αλλού: Στις σχέσεις με τους «έξω», με τους δανειστές…
Οι σχέσεις αυτές ήταν ήδη κλονισμένες από το καλοκαίρι του 2015. Ύστερα «επουλώθηκαν» κάπως τα τραύματα (με την εκδίωξη του Βαρουφάκη, του Λαφαζάνη και της Ζωής), αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ψήφιζε έκτοτε τα πάντα – στα «τέσσερα» και στα… δεκατέσσερα αν χρειαστεί!
Αλλά η εμπιστοσύνη δεν αποκαταστάθηκε πλήρως.
Η καθυστέρηση της δεύτερης αξιολόγησης κατά ένα χρόνο και πλέον, δημιούργησε ξανά σοβαρά προβλήματα ανάμεσα στην Κυβέρνηση και τους δανειστές…
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ
Αλλά δημιουργήθηκαν και άλλης τάξης προβλήματα, ανάμεσα στους δανειστές πλέον. Κι αυτό αντανακλούσε ευθέως πάνω και στην ευστάθειατης Κυβέρνησης…
- Διότι και τα πλεονάσματα εμμέσως αμφισβητούνταν από το ΔΝΤ.
- Και η ανακεφαλαίωση των τραπεζών το 2015 αμφισβητούνταν ευθέως πλέον από το ΔΝΤ. Το οποίο έβαζε θέμα νέας ανακεφαλαίωσης, που κανείςδεν ήθελε ούτε να αγγίξει (γιατί μπορούσε να οδηγήσει και σε «κούρεμα» καταθέσεων)…
- Και η ίδια η παρουσία του ΔΝΤ πλέον αμφισβητείτο (αλλά για μετά τον Ιούλιο του 2018).
- Ενώ υπήρχαν και κάποιες αμφιβολίες αν η υστέρηση εσόδων που παρατηρήθηκε τον Ιούλιο και τον Αύγουστο θα αρχίσει να διογκώνεται επισήμως μετά τα τέλη του Σεπτεμβρίου, τινάζοντας στον αέρα το φετινό Προϋπολογισμό, αλλά και στους στόχους του επόμενου…
ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ…
Που είναι όμως, ο πιο κρίσιμος γιατί υποτίθεται ότι τελειώνει το Πρόγραμμα, άρα και η χρηματοδότηση… Βρισκόμασταν λοιπόν, ήδη σε βαθιά και ταραγμένα νερά πριν τις γερμανικές εκλογές. Μετά το αποτέλεσμα των εκλογών αυτών όμως, η αστάθεια γενικεύτηκε:
Πρώτον, έχουμε συνολική στροφή της Γερμανίας δεξιότερα.
Η θέση όλων σχεδόν των γερμανικών κομμάτων – και σίγουρα των κυβερνητικών πλέον – αναμένεται να σκληρύνει κατά της Ελλάδας.
Δεύτερον, το ίδιο το ΔΝΤ θα σκληρύνει κι άλλο. Ήδη άρχισε, άλλωστε…
Κι αυτό σημαίνει δύο ενδεχόμενα – εξ ίσου εφιαλτικά:
- Είτε οι Γερμανοί (υπό τη νέα κυβέρνηση με τους Φιλελεύθερους) θα ευθυγραμμιστούν με το ΔΝΤ σε όλα τα ζητήματα «αυστηρότητας» έναντι της Αθήνας (πλην της μείωσης του χρέους), οπότε θα… «ξεπατώσουν» από κοινού την κυβέρνηση Τσίπρα και στα πλεονάσματα και στην ανακεφαλαιοποίηση. (Θα καταγγέλλουν ότι υπήρξε «λαθροχειρία» με τους αριθμούς, με ευθύνη πια και ευρωπαίων αξιωματούχων).
- Είτε οι Γερμανοί θα τα σπάσουν πλήρως με το ΔΝΤ (κυρίως λόγω επιμονής του ΔΝΤ σε μείωση του Ελληνικού χρέους), οπότε θα τιναχθεί το Πρόγραμμα στον αέρα, λίγο πριν τη λήξη του! Και κανείς δεν θα είναι πρόθυμος πια να χρηματοδοτήσει την Ελλάδα όπως έχουν τα πράγματα σήμερα.
ΔΗΜΟΣΙΟ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ
Το λιγότερο που θα ζητήσουν – και στις δύο περιπτώσεις – για να βγουν όλοι από το αδιέξοδο, είναι μια άλλη κυβέρνηση που θα προχωρήσει σε άμεσες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο – το μεγάλο «ασθενή». Και τότε θα το σκεφθούν, αν και πόσο θα βοηθήσουν. Αλλιώς…
Οι Φιλελεύθεροι (της Γερμανίας και όχι μόνο) το φωνάζουν καιρό τώρα: Αν δεν κοπεί δραστικά το Ελληνικό Δημόσιο, η Ελλάδα είναι «πίθος των Δαναϊδων»: Όσο (χρήμα) κι αν ρίχνεις δεν «γεμίζει» ποτέ…
Το ΔΝΤ ήδη το υπονόησε από τον περασμένο Μάιο, όταν ανέλαβε, έστω και καθυστερημένα «υπερ-επόπτης του τρέχοντος προγράμματος. Χρειάζονται μεγάλες αλλαγές στο Δημόσιο. Και απολύσεις στο δημόσιο!
Οι Χριστιανοδημοκράτες δεν θα έχουν πρόβλημα με αυτό. Ο Σόϊμπλε, ιδιαίτερα, θα έχει πάρει την «εκδίκησή» του. Πολλαπλά μάλιστα:
- Απέναντι στους «Έλληνες» που τον έβριζαν και τώρα θα τον «νοσταλγούν».
- Απέναντι στους Γερμανούς (τον Σοσιαλδημοκράτη Σούλτς, αλλά και την ίδια τη Μέρκελ), που δεν τον άφησαν να «ξεφορτωθεί» την Ελλάδα από το ευρώ μιαν ώρα αρχύτερα…
- Κι απέναντι στους ευρω-γραφειοκράτες της Κομισιόν, που δύο χρόνια τώρα «έκαναν πλάτες» στον Τσίπρα και τώρα φαίνεται πως ψήφιζε τα πάντα, αλλά δεν εφάρμοζε τίποτε και κορόιδευαν όλοι μαζί με τα νούμερα…
- Και ο Μακρόν, επίσης δεν θα έχει πρόβλημα: Αφού ο ίδιος στη χώρα του ξεκινά να κόβει από το δημόσιο, γιατί τάχα να του «κακοφανεί», αν υποχρεωθούν και οι Έλληνες (που έχουν πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα) να κάνουν το ίδιο;
Τρίτον, διότι τα πράγματα μπορεί να πάρουν ακόμα χειρότερη τροπή (ναι, υπάρχει και «χειρότερη»…)
Να ακολουθήσει ακυβερνησία στη Γερμανία! Είτε να μη μπορέσει να φτιαχτεί νέα κυβέρνηση στο χρώματα της «Τζαμάϊκας» (με Χριστιανοδημοκράτες, Φιλελεύθερους, Πράσινους), είτε να δημιουργηθεί ένας προσωρινός κυβερνητικός συνασπισμός και να… διαλυθεί πολύ σύντομα! Οπότε σε λίγους μήνες, μπορεί να ΄χουμε ξανά εκλογές στη Γερμανία!
Έτσι κι αλλιώς τα δύο μικρότερα κόμματα (Φιλελεύθεροι και Πράσινοι) έχουν θέσεις «αμοιβαίως αποκλειόμενες» σε πολλά θέματα.
Η ΤΕΧΝΗ ΤΩΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΩΝ
Κι είναι πολύ «μεγάλα» πια για να επηρεάζουν τις εξελίξεις, αλλά και πολύ μικρά ακόμα για να έχουν μάθει «την τέχνη των συμβιβασμών».
Με ή χωρίς προσωρινή κυβέρνηση στη Γερμανία η πιθανότητα σύντομα νέων εκλογών θα αυξάνεται συνέχεια. Και καθώς κάθε τρείς τέσσερις μήνες στο εξής έχουν τοπικές εκλογές στα κρατίδιά τους, η ρευστότητα θα επιτείνεται συνέχεια.
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα ρευστότητας, θα γίνει, αναπόφευκτα πλέον, αυτό που είχε αποφευχθεί ως τώρα: Θα ανεβαίνει συνεχώς η σημασία του «Ελληνικού προβλήματος» μέσα στο εσωτερικό της Γερμανίας, με τρόπο που ΔΕΝ θα μας συμφέρει καθόλου. Μα καθόλου….
Τέταρτον, υπάρχει και το απολύτως… «χειροτερότερο»: Στην κρίσιμη επόμενη περίοδο να αποδειχθεί ότι η Ελληνική κυβέρνηση έχει πράγματι σημαντική υστέρηση στα έσοδα. Και να προβληθεί από διάφορους (το ΔΝΤ για παράδειγμα, αλλά και διάφορα γερμανικά κόμματα που θέλουν να πλήξουν τη Μέρκελ και τον Σούλτς) ως ακόμα χειρότερη απ’ ότι θα είναι στην πραγματικότητα…
Αυτά όλα δεν «πιθανολογούνται» κάποια στιγμή στο βαθύ μέλλον. Κυοφορούνται άμεσα! Και δεν χρειάζεται καν να γίνουν όλα. Αρκεί ένας συνδυασμός κάποιων από αυτά, για να βρεθεί η σημερινή κυβέρνηση εντελώς «ξεκρέμαστη». Στον αέρα κυριολεκτικά…
Μια πολύ χρήσιμη «Ιφιγένεια», που πολλοί θα θέλουν να «θυσιάσουν», για δικές τους μικροκομματικές σκοπιμότητες (οι μέν) ή για να εξορκίσουν τις δικές τους ευθύνες (οι δε)…
ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ
Μόνο που η καημένη η Ιφιγένεια ήταν κατά τα άλλα αθώα και την έσωσε ο «από μηχανής Θεός»… Ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα ΔΕΝ είναι αθώα, οπότε κανείς δεν θα έχει και «τύψεις» να τη «θυσιάσει»… Χώρια που δεν υπάρχει στις μέρες μας «από μηχανής Θεός» να τη «σώσει». Ίσως δεν το έχει καταλάβει ακόμα ο Τσίπρας, αλλά ο «κλοιός» κλείνει σιγά – σιγά γύρω του.
- Ο βαθύτερος λόγος είναι αυτός που ξέρουν όλοι οι απ’ έξω – και τώρα δεν κρύβεται πια:
Η κυβέρνηση του ψηφίζει τα πάντα, υπογράφει τα πάντα, αλλά δεν εφαρμόζει τίποτε! Σε κάποιες περιπτώσεις, ακύρωσε τις μεταρρυθμίσεις ή ματαίωσε τις αποκρατικοποιήσεις που είχαν κάνει οι προηγούμενοι. Και αυτά που προσυπέγραψε τελικά η ίδια, τα τορπιλίζει στη συνέχεια «από κάτω»…
ΠΕΦΤΟΥΝ ΚΕΦΑΛΙΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Άρα, είχε χάσει την «αξιοπιστία» της, πολύ πριν τις γερμανικές εκλογές. Απλώς δεν το «φώναζαν» οι απ’ έξω, για να μην δημιουργήσουν πρόβλημα στη Γερμανική κυβέρνηση (Μέρκελ, Σόϊμπλε, Σούλτς) εν όψει των εκλογών. Τώρα που οι εκλογές πέρασαν και «κεφάλια πέφτουν» εκεί, δεξιά αριστερά, ανοίγουν στόματα και αρχίζουν να κατηγορούν αποτυχίες της προηγούμενης κυβέρνησης. Πραγματικές ή όχι.
Το πως διαχειρίστηκαν τον Τσίπρα, θα έχει πια την «τιμητική» του. Δεν εφαρμόζει τίποτε, κοροϊδεύει τους πάντες! Είναι το σίγουρο που θα πουν γι’ αυτόν. Χρειαζόμαστε άλλη κυβέρνηση στην Ελλάδα, αν είναι να συνεχίσουμε μαζί της, είναι το καλύτερο που μπορούν να σκεφθούν στο εξής.
- Το δεύτερο βαθύτερο αίτιο είναι πως του φορτώνουν το «μεταναστευτικό»! Πολλοί – παρά πολλοί πλέον- το θεωρούν τη βασική αιτία για την πολιτική αστάθεια που δημιουργήθηκε σε όλη την Ευρώπη. Ο Τσίπρας δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος ασφαλώς! Αλλά είναι ο εύκολος «αποδιοπομπαίος τράγος». Έκανε τα πάντα για να το «πάρει πάνω του». Και τώρα θα το πληρώσει στο ακέραιο…
Εδώ, ευτυχώς για μας, υπάρχει το προηγούμενο της κυβέρνησης Σαμαρά (μέσα 2012-τέλη 2014) που είχε καταφέρει να σφραγίσει τα σύνορα της Ελλάδας από τα ανατολικά και να θωρακίσει τις ροές προς την Ευρώπη! Γιατί έτσι μπορούμε να πούμε πως δεν φταίει η Ελλάδα γενικά, αλλά η πολιτική του Τσίπρα πιο συγκεκριμένα.
Ο ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΆΓΟΣ ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΣΕ ΤΟ ΣΕΝΓΚΕΝ
Όταν ο Σαμαράς θωράκιζε τα σύνορα, κάποιοι στην Ευρώπη του… γρίνιαζαν τότε (ο ίδιος, βέβαια, δεν τους έδινε σημασία).
Μετά ήλθε ο Τσίπρας, άνοιξε τα σύνορα της Ελλάδας, σαρώθηκε η Ευρώπη, κατέρρευσε το Σέγκεν, μετακινήθηκαν στα δεξιά όλες οι κοινωνίες της, η Βρετανία βγήκε έξω, και τώρα έρπει η πολιτική αστάθεια, γιατί είναι δύσκολο να φτιαχτεί κυβέρνηση ακόμα και στην «σταθερή» Γερμανία.
Ο Σαμαράς είναι μια πολύτιμη υπόμνηση πως η Ελλάδα μπορεί να φυλάει τα σύνορα της Ευρώπης, αν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν την υπονομεύουν! Έτσι μπορεί να τη γλιτώσει η Ελλάδα… Αλλά ο Τσίπρας δεν τη γλιτώνει εύκολα! Τις ευθύνες του για το μεταναστευτικό θα του της ρίξουν με το παραπάνω.
ΓΚΡΙΖΟΣ Ο ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ
Κι επειδή πολλά ακόμα μπορούν να συμβούν στο εξής στο διεθνή ορίζοντα – στη Μέση Ανατολή, με το Κουρδικό που ξυπνάει για τα καλά, με την Τουρκία που δεν χαλιναγωγείται πλέον, με το ριζοσπαστικό Ισλάμ που δεν μαζεύεται με τίποτε και με την ισλαμική τρομοκρατία που εξακολουθεί να χτυπάει τις ευρωπαϊκές πόλεις – είναι προφανές πως στην Ευρώπη θα αναζητούν για την Ελλάδα κάποιον πιο αξιόπιστο:
Να μπορεί να εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις, να μπορεί να φυλάει τα σύνορα, να μπορεί να προσελκύει επενδύσεις. Ο Τσίπρας δεν μπορεί τίποτε απ’ όλα αυτά! Το ήξεραν από καιρό. Και τώρα ήλθε η ώρα να του τα φορτώσουν μαζεμένα.
Στην αρχή πήγε να το παίξει «ο Τσάβες της Μεσογείου»… Μετά τον αντιμετώπισαν ως τον «χρήσιμο ηλίθιο» που ψηφίζει τα πάντα (ακόμα κι εκείνα που… δεν χρειάζονται). Και τώρα θα αρχίσουν να τον αντιμετωπίζουν ως «αποδιοπομπαίο τράγο» (και για τις δικές τους αμαρτίες).
Όπως τον ΓΑΠ – μη πάτε μακριά…
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Θανάση Κ. στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
