του ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ
Δεν ξέρω αν το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία, έτσι κι αλλιώς δεν είμαι από τους φανατικά πιστούς.
Δεν ξέρω αν στην εποχή των Α.Ε και του επαγγελματισμού των ποδοσφαιριστών, η προέλευση της ομάδας αντανακλά τις παλιές κοινωνικές αφετηρίες – π.χ. οι ακριβοπληρωμένοι σταρ του σταρ του Ολυμπιακού, οι αγαπημένοι των γάβρων, πόση σχέση έχουν με τους γαβριάδες του παλιού Πειραιά; Η θύρα «13» του Παναθηναϊκού πόση σχέση έχει με την αστική ευγένεια των παλιών γκάγκαρων, και ο πάλαι ποτέ ξεριζωμένος προσφυγικός κόσμος που ίδρυσε την ΑΕΚ, πόσο αναγνωρίζει τον εαυτό του στα ακριβά – για τα δεδομένα της ομάδας- συμβόλαια του Σκόκο;.
Και όμως! Αυτά, ως βιωματική μνήμη, ιστορική αναφορά και οπαδική αφοσίωση, αντανακλούν και στο σήμερα. Στην προϊστορία των ομάδων ανιχνεύονται οι κοινωνικές αιτιότητες που δημιούργησαν τις διαχρονικές αντιπαλότητες, όπως τις καταγράφει το αθλητικό ρεπορτάζ: Για παράδειγμα, η αντιπαλότητα των προτεσταντών της «Ρέιτζερς» με τους καθολικούς της «Σέλτικ». Της αριστεράς και των λαϊκών μαζών της «Ρόμα» με τους πλούσιους και τους ακροδεξιούς της «Λάτσιο». Των απεργών της «Γουέστ» Χαμ στα ναυπηγεία του Τάμεση το …’23 κατά των απεργοσπαστών της «Μίλγουολ», μια ανάμνηση που …ακόμη φορτίζει αν συναντηθούν! Της ευρωπαίας «Γαλατασαράι» με την ασιάτισσα «φενέρμπαχτσε». Της κομμουνιστικής «Ομόνοια» στην Κύπρο σε διαχρονική κόντρα με τον εθνικόφρονα ΑΠΟΕΛ – συνάδελφος αθλητικός συντάκτης που βρέθηκε πριν κανα δυο χρόνια σε προπόνηση του ΑΠΟΕΛ, άκουσε τους γέροντες, που παρακολουθούσαν από την εξέδρα, να λένε στους ποδοσφαιριστές: Το νου σας την Κυριακή μη χάσουμε από αυτούς τους παλιοκούμουνους (= παλιοκομμουνιστές!!).
Κάθε ομάδα έχει τη δική της ιστορία , ωστόσο καμιά δεν έχει όνομα βαρύ σαν ιστορία. Μόνο η Barcelona, η θρυλική Μπάρτσα, που απόψε μάχεται στον τελικό του κυπέλου της Ισπανίας ( Copa del Rey), αντιμετωπίζοντας την θανάσιμη αντίπαλό της, τη Real. Η Μπαρτσα γεννήθηκε το 1899 από τον ελβετό Χάνς Γκαμπέρ, αλλά από τα πρώτα βήματα της ήταν κάτι παραπάνω από μια ομάδα ποδοσφαίρου (mes que un club). Ενιωσε από την αρχή το άγγιγμα της ιστορίας. Συγκέντρωσε και εξέφρασε τους πόθους του καταλανικού, και στη συνέχεια του ισπανικού, λαού για ανεξαρτησία και δημοκρατία. Σηματοδότησε αρχικά τον εθνικοαπελευθερωτικό φεντεραλισμό (ομοσπονδιοποίηση) των Καταλανών, ενάντια στον συγκεντρωτισμό και την καταπίεση των Καστιγιάνων της Μαδρίτης, για να γίνει στην συνέχεια θύλακας δημοκρατικής αντίστασης κατά του φασισμού. Η πορεία της ήταν οι αγώνες (ποδοσφαίρου) και ο αγώνας (Δημοκρατίας). Ηδη το 1923 απελαύνεται ο ιδρυτής της Γκαμπέρ από τον δικτάτορα Πρίμο Ριβέρα, επειδή «προωθεί τον καταλανικό εθνικισμό»! Το 1925 οι οπαδοί της γιουχάρουν τον ισπανικό εθνικό ύμνο και ο δικτάτορας διακόπτει επί εξάμηνο οι λειτουργίες της!
Το αιματηρό αποκορύφωμα ήταν ο εμφύλιος (΄36 – ΄39). Η Καταλωνία και φυσικά το καμάρι της η Barcelona και οι οπαδοί της, τάσσονται με τους δημοκρατικούς. Ηταν τόσο εμβληματική η παρουσία της ομάδας που τον Μάρτη του ΄38 οι φασίστες βάζουν βόμβα στα γραφεία της. Ο πρόεδρός της Ζόζεπ Σουνιόλ συλλαμβάνεται και εκτελείται. Θα μείνει στην ιστορία του συλλόγου ως «ο μάρτυρας πρόεδρος». Ο δημοκρατικός κόσμος, από όλα τα διοικητικά διαμερίσματα της Ισπανίας, φιλελεύθεροι αστοί, Δημοκράτες, Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές, Αναρχικοί, που ήθελαν να εκφράσουν την αντίθεσή τους στον δικτάτορα, συσπειρώνονται στους «μπλαουγκράνα». Ο Φράνκο με τη βοήθεια των Χίτλερ – Μουσολίνι επικρατεί και η Μπάρτσα εισέρχεται στα χρόνια της ομίχλης. Όμως η μνήμη δεν ακυρώνεται, παραμένει ζώσα και διεκδικεί . Τους αγώνες με την αιώνια αντίπαλό της (την αγαπημένη των φασιστών, των φιλοβασιλικών, του Φράνκο, των πλουσίων, της εκκλησίας και της ισπανικής διοίκησης, την «βασίλισσα» Real), συνεχίζει να στοιχειώνει η φόρτιση της ιστορίας…
Δεν είναι μόνο ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ο αποψινός. Είναι δυο κόσμοι που συγκρούονται. Ερχονται από το παρελθόν αλλά, όσο η βιωμένη μνήμη θα υπάρχει, η σύγκρουσή τους θα συνεχίζεται και στο μέλλον και θα υπερβαίνει το ποδόσφαιρο…
ΥΓ: Δυστυχώς όλα έχουν ένα τέλος: Η Μπάρτσα ήταν η μοναδική ομάδα ως τώρα που, ρομαντικά, δεν είχε χορηγό στην φανέλα της. Αντιθέτως πλήρωνε η ίδια στην Unisef για να της επιτρέπει να φοράει – και να διαφημίζει- την στάμπα της ανθρωπιστικής οργάνωσης! Όμως οι καιροί ου μενετοί, η οικονομική κρίση ενέταξε την Ισπανία στα PIGS και η Μπαρτσα, μετά από 112 χρόνια ιστορίας, θα βάλει για πρώτη φορά στη φανέλα της διαφήμιση (ένα fund του Κατάρ)… Στόχος τα επόμενα πέντε χρόνια να εισρεύσουν στα ταμεία της 170 εκ. ευρώ…
Στους δύσκολους καιρούς και οι θρύλοι ενδίδουν…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
