Αν ευσταθεί ο ισχυρισμός πως το ποδόσφαιρο μιας χώρας είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας της, τότε το έκτροπα που σημειώθηκαν στο ντέρμπι των αιωνίων στο γήπεδο Καραϊσκάκη, αποτελούν άλλη μια απόδειξη πως στην Ελλάδα του 2011 τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο κι άλλη μια ισχυρή υποψία πως ούτε πρόκειται να αλλάξει.
Δεν χρειάζεται να σταθούμε στο αποτέλεσμα. Ούτε και στον τρόπο που διαμορφώθηκε από τα σφυρίγματα του διαιτητή. Αν η κατάσταση στο ελληνικό πρωτάθλημα ήταν διαφορετική, δηλαδή δεν υπήρχε η διάχυτη αίσθηση περί ύπαρξης “παράγκας”, θα ίσχυε πράγματι η παραδοχή της ανακοίνωσης της ΠΑΕ Ολυμπιακός ότι “υπάρχει διαιτητικό λάθος στην ακύρωση του γκολ που πέτυχε ο Κατσουράνης” και πως “το συγκεκριμένο διαιτητικό λάθος είναι ένα από τα εκατοντάδες που έχουν γίνει στις 23 συνολικά αγωνιστικές του Πρωταθλήματος”. Μάλιστα, η ισχύς της παραδοχής θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αν η ΠΑΕ Ολυμπιακός αναγνώριζε διαιτητικό-ανθρώπινο λάθος και στην περίπτωση επικύρωσης του δεύτερου γκολ του Ολυμπιακού…
Εδώ λοιπόν βρίσκεται το πρόβλημα. Στην “παράγκα”. Δηλαδή σε μια οργανωμένη κατάσταση που δρα παράλληλα με τους θεσμούς, τους οποίους αγνοεί αλλά χρησιμοποιεί απλώς ως προκάλυμμα. Μια οργανωμένη κατάσταση που υπάρχει στη σκιά, στο παρασκήνιο, που έχει διαμορφώσει τους δικούς της κανόνες παιχνιδιού, πέραν και παρά τους κανόνες που έχει θεσμοθετήσει η Πολιτεία και υποτίθεται πως προστατεύει η Δικαιοσύνη. Ένα αυθαίρετο και παράνομο “οικοδόμημα” όπου υπάρχει “διαχειριστής”, υπάρχουν “ένοικοι” και όλοι μαζί συμβιώνουν μοιράζοντας μια πίτα που παράγεται με θλιβερό και αναχρονιστικό τρόπο.
Η βία για την οποία έχουν καταναλωθεί τόνοι από μελάνι και χαρτί. Η βία για την οποία οι ιθύνοντες χύνουν κάθε φορά κροκοδείλια δάκρυα είναι η προϋπόθεση για την παραγωγή της “πίτας” και τη “προστασία” της “παράγκας”. Είναι η απειλή για να διατηρείται ανέπαφη και αυτόνομη η “παράγκα”!
Ποιος είναι αρμόδιος να εξαλείψει τη βία στα γήπεδα; Είναι η συντεταγμένη Πολιτεία ή οι παράγοντες του ποδοσφαίρου; Ή ακόμα καλύτερα η συνεργασία και των δυο; Ιδανικά θα έπρεπε να είναι το δεύτερο. Πλην όμως ουδείς φαίνεται να επιθυμεί, ούτε την εξάλειψη της βίας, ούτε την εξυγίανση του ποδοσφαίρου, ούτε πολύ περισσότερο το γκρέμισμα της “παράγκας”. Η Πολιτεία αρνείται να συγκρουστεί με τα συμφέροντα της “παράγκας”. Φοβάται. Έχει άλλες προτεραιότητες και αποφεύγει να παρέμβει στη διαδικασία παραγωγής της “πίτας” που όλοι (πλην αρκετών αφελών ή ανεγκέφαλων φανατικών) σε αυτή τη χώρα γνωρίζουν πως γίνεται…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
