“Αλήθεια -των αδυνάτων αδύνατο
ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /
αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε
το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου /
το εφήμερο της παράλογης ζωής του
κι ανακαλύπτουνε διαφορές
γιομάτοι μίσος διαφορές
σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία”
Με αυτούς τους στίχους, από το ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου, “Στην κοιλάδα με τους ροδώνες”, ξεκινά η νέα ταινία “Μη με φωνάζεις ΞΕΝΟ”, του Λευτέρη Χαρώνιτη. Πρόκειται για ντοκιμαντέρ-παραφωνία στην πλειοδοσία μηνυμάτων ξενοφοβίας που εκπέμπουν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Ένα ντοκιμαντέρ-παρέμβαση στο κλίμα μισαλλοδοξίας και εθνοτικών διακρίσεων που καλλιεργεί ένα κομμάτι του ελληνικού πολιτικού συστήματος, με την ανοχή της ελληνικής Πολιτείας.
Η ταινία δίνει τροφή για προβληματισμό. Αποτελεί ίσως και μια παρηγοριά, όχι μόνο για τους μετανάστες που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Αλλά και για τους Έλληνες που αισθάνονται ξένοι σε μια Ελλάδα αντιφάσεων, εθνικών ψευδαισθήσεων και κοινωνικών στερεοτύπων.
Απέναντι στα ρεπορτάζ των ηλεκτρονικών ΜΜΕ που προπαγανδίζουν την “εγκληματικότητα” των ξένων. Απέναντι στις εικόνες που εμφανίζουν μετανάστες να προπηλακίζονται από “υπερευαίσθητους Έλληνες πατριώτες” επειδή τόλμησαν να ασκήσουν το θρησκευτικό τους δικαίωμα. Απέναντι στην πραγματικότητα της ελληνικής Πολιτείας που αρνείται στους μετανάστες τη δημιουργία τόπου λατρείας του δικού τους Θεού. Απέναντι σε ένα κράτος που ακόμα δεν μεριμνά για την ισότητα των δικαιωμάτων των πολιτών του, ο φακός του Λευτέρη Χαρωνίτη εστιάζει στα πρόσωπα των μεταναστών. Τους αναδεικνύει σε πρωταγωνιστές. Ο ρεαλισμός τους περιγράφει ανάγλυφα μια αθέατη πλευρά της σύγχρονης Ελλάδας. Ο λόγος τους συγκλονίζει, καθηλώνει, ευαισθητοποιεί, κινητοποιεί. Οι μαρτυρίες τους εκπέμπουν το μήνυμα πως η διαφορετικότητα σε μια κοινωνία δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι διάκριση.
Είναι αυτή η σκηνοθετική προσέγγιση που επιλέγει ο Λευτέρης Χαρωνίτης για να υπηρετήσει τους στόχους του Ευρωπαϊκού Προγράμματος «Dialogue: Διάλογος μεταξύ νέων πολιτών», της Γενικής Διεύθυνσης Δικαιοσύνης, Ελευθερίας και Ασφάλειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μέσω του οποίου χρηματοδοτήθηκε η ταινία.
Το πρόγραμμα, στο οποίο εταίρος απ’ την ελληνική πλευρά είναι η Αναπτυξιακή Ηρακλείου, αποσκοπεί στην ευαισθητοποίηση της δημοσιογραφικής και τοπικής κοινότητας σε θέματα που αφορούν την κοινωνική ενσωμάτωση νέων πολιτών, την ξενοφοβία, την κοινωνική ευθύνη δημοσιογράφων και πολιτών.
Ο Ρούσσος Κυπριωτάκης, πρόεδρος της Αναπτυξιακής Ηρακλείου σημειώνει πως μέσα από την ταινία 17 άνθρωποι που ζουν και εργάζονται στην Κρήτη από διάφορες χώρες του κόσμου, προσπαθούν να περάσουν ένα μήνυμα: ότι είναι δίπλα μας, είναι οι γείτονές μας, είναι οι άνθρωποι που βιώνουμε μαζί το παρόν και αγωνιούμε από κοινού για το μέλλον.
Το post production της ταινίας ολοκληρώθηκε απ’ την Mediavox και η πρώτη προβολή της θα γίνει την Τρίτη 30 Νοεμβρίου και ώρα 19.30 στο αμφιθέατρο “Καστελάκη” του Επιμελητηρίου Ηρακλείου, Κορωναίου 9 στο Ηράκλειο με ελεύθερη είσοδο.
Συντελεστές της ταινίας:
ΑΧΧΙΛΕΑΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ – αφήγηση
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΥΡΙΔΗΣ – δημοσιογραφική έρευνα
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ – μοντάζ/ήχος
ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΜΠΕΛΗ – οργάνωση παραγωγής
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ – φωτογραφία
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΧΑΡΩΝΙΤΗΣ – σενάριο σκηνοθεσία
Λίγο πριν τους τίτλους τέλους, ένα ποίημα του ‘”Άγνωστου μετανάστη” κλείνει την ταινία….
Επειδή άλλη μάνα με γέννησε
και σ’ άλλη γλώσσα άκουσες εσύ
τα όμορφα παιδικά σου παραμύθια…
μη με φωνάζεις «ξένο»
το ψωμί σου δε διαφέρει απ’ το δικό μου
το χέρι σου είναι όμοιο με το δικό μου,
σαν τη φωτιά καίει
και η δική μου φωτιά.
Γιατί λοιπόν με φωνάζεις «ξένο»;
Επειδή σ’ άλλους δρόμους βρέθηκα
και σ άλλο λαό γεννήθηκα
και άλλες θάλασσες γνώρισα
και απ’; αλλού σάλπαρα;
Αλλά το ίδιο άγχος κρύβουμε κι οι δυο
η ίδια εξάντληση
στην πλάτη μας βαραίνει,
αυτή που συντρίβει το κάθε θνητό
μέσ’ απ’ του χρόνου τα σκοτάδια
από τότε που σύνορα δεν είχαν τεθεί
κι ανάμεσά μας ακόμη δεν είχαν φθάσει
όσοι διχάζουν
και σκοτώνουν το φτωχό, 
αυτοί που κλέβουν
και μοιράζουν ψέμματα,
αυτοί που εμπορεύονται κι εμάς
και θάβουν αδίστακτα τα όνειρά μας
όσοι εφεύραν αυτή τη λέξη
τη σκληρή: «ξένος».
λέξη παγωμένη και γεμάτη θλίψη
που θυμίζει αλησμοσύνη κι εξορία.
Αν θέλεις το καλό μου να είσαι καλός
σταμάτα τώρα να με φωνάζεις «ξένο»
αν θέλεις, κοίταξέ με στα μάτια,
πιο πέρα απ’ το μίσος
ας φθάσει η ματιά σου, 
ας ξεπεράσει φόβο, εγωισμό.
Για δες, άνθρωπος είμαι κι εγώ
Όχι, δεν είμαι «ξένος»!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
