Η άρνηση της πραγματικότητας δεν είναι πολιτική πράξη. Και οπωσδήποτε δεν είναι πράξη εξέλιξης. Για να μην πούμε ξανά τα γενικά περί κατάρρευσης της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, που αφορούν και τους πολιτικούς μας αντιπάλους, θα πω αυτό που μπορούμε να επηρεάσουμε εμείς:
Ο λόγος για τον οποίο το ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί σήμερα επιλογή για την πλειοψηφία των πολιτών, δεν είναι μόνο γιατί λάβαμε επώδυνα μέτρα, ούτε μόνο γιατί είχαμε την κυβερνητική ευθύνη για τα Μνημόνια. Ο βασικός πολιτικός λόγος είναι ότι δεν καταφέραμε να θέσουμε τη νέα κοινωνική ατζέντα.
Γιατί ένα είναι βέβαιο.
Η ιστορία θα δει με κατανόηση – και μέσα στο μεγάλο πλαίσιο της επιβίωσης της χώρας – την περίοδο της ύφεσης και τις μεγάλες θυσίες στις οποίες υποχρεώθηκε ο λαός.
Δεν πρόκειται όμως να συγχωρέσει τα λάθη, τις παραλείψεις και τους κινδύνους για την ουσία της Δημοκρατίας. Και εμείς πρέπει να δούμε τα πράγματα και τη θέση μας σε αυτά με όρους ιστορικούς και όχι με τον ελάχιστο ορίζοντα των εκλογών ή της προσωπικής ατζέντας του καθενός.
Αυτό σημαίνει «μεγάλες» κινήσεις.
Καθαρές και περιεκτικές πολιτικές θέσεις.
Απόλυτη συναίσθηση ότι εδώ δίνεται μια τεράστια ιδεολογική μάχη που υπερβαίνει τα κόμματα και αφορά το ένστικτο της εθνικής αυτοσυντήρησης.
Το στοίχημα δεν είναι μόνο η οικονομική διάσωση της χώρας και το πότε θα ξαναβγούμε στις αγορές. Το θέμα είναι να μην βγούμε από το παιγνίδι εξέλιξης του ευρωπαϊκού κόσμου. Πράγμα το οποίο δεν διασφαλίζεται μόνο στις Βρυξέλλες και στην τεράστια προσπάθεια που γίνεται όλο αυτόν τον καιρό. Διασφαλίζεται κυρίως από τον συντονισμό και τη στοίχιση της χώρας προς σαφείς στόχους.
Γιατί υπάρχουν προϋποθέσεις να προκριθεί η λογική του λαϊκισμού και παλαιοκομματισμού, που ακόμη και αν εκφράζονται από διαφορετικούς πολιτικούς πλανήτες, φτιάχνουν τελικά τον ίδιο γαλαξία απομονωτισμού για την χώρα. Την ίδια ώρα, πολύ εύκολα χαϊδευόμαστε και κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε ή χειρότερα δίνουμε συνειδητά μάχες οπισθοφυλακής.
Η αλήθεια έχει πάρει χαρακτηριστικά σύγκρουσης, ανάμεσα στο δίπολο «πρόοδος» από τη μια μεριά και «συντήρηση» από την άλλη.
Όπως επίσης είναι διάχυτος ο πολιτικός «μεσσιανισμός» που θα υποκριθεί τον τιμωρό της «φαυλοκρατίας» και θα πατήσει πάνω στην αυτοταπείνωση των δημοκρατικών θεσμών. Έτσι, όμως, εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού.
Αυτό είναι το ευρύ πλαίσιο μέσα στο οποίο συζητάμε.
Και από μόνο του αυτό το πλαίσιο, θέτει τις προτεραιότητες τις οποίες δεν πρέπει επουδενί να χάσουμε από την πολιτική μας οπτική.
Πρώτον, πρέπει να τοποθετηθούμε πολύ ξεκάθαρα για όλες τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν την επομένη των εκλογών και να δώσουμε την κατεύθυνση για την οποία θα δουλέψει όλη η Ελλάδα.
Να δώσουμε από τα πριν το πλαίσιο, το σχέδιο και την κατεύθυνση. Να αποφασίσουμε ποιοι είμαστε, τι κάνουμε, που πάμε. Αυτό είναι τόσο αναγκαίο που το ονομάζω στρατηγική επιβίωσης.
Και πέρα από το τι θέλουμε να κάνουμε – που για αυτό μπορεί να υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις, στην οποίες πρέπει γρήγορα και αποφασιστικά να βρούμε τον κοινό παρονομαστή και να προχωρήσουμε – υπάρχει και αυτό που δεν θέλουμε να γίνουμε.
Και σε αυτό φαντάζομαι συμφωνούμε όλοι.
Δεν θέλουμε να είμαστε αυτοί που λέγοντας ψέματα για να κερδίσουν λίγους μήνες εξουσίας «θα πάρουν στο λαιμό» τους τη χώρα.
Δεύτερον, από αυτή κιόλας τη διαδικασία πρέπει να αποδείξουμε στην πράξη -γιατί στη θεωρία όλοι ακουγόμαστε σαν να λέμε τα ίδια ότι είμαστε από την πλευρά της ανανέωσης του πολιτικού συστήματος και της εμβάθυνσης των δημοκρατικών θεσμών σε όλα τα επίπεδα.
Δεν προκρίνουμε απλώς πρόσωπα, αλλά φορείς συγκεκριμένων προτάσεων και ιδεών για τις κεντρικές κατευθύνσεις.
Θέσεις και δέσμευση για:
Την ανασυγκρότηση της οικονομίας και τον εκδημοκρατισμό της αγοράς, ώστε να μην εκδικούμαστε ως χώρα την πρωτοβουλία και τη δημιουργικότητα.
Την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης, ώστε να πληρώσουν επιτέλους όσοι κρύβονται πίσω από τη γενικευμένη ανοχή και τη διαφθορά που το σύστημα, ακόμη και εκούσια, το επιτρέπει.
Την εφαρμογή ενός συστήματος κανόνων που δεν θα εξαιρεί κανέναν. Γιατί κοινωνική αλληλεγγύη, χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει.
Όσο για τα πρόσωπα αυτά καθ’ αυτά θέλω να πω το εξής:
Όλοι έχουν την διαδρομή τους και προφανώς κρίνονται από αυτή.
Οι παλιοί έχουν συνδεθεί με το σύστημα που τώρα καταρρέει και οι νέοι δεν είναι αρκούντως έτοιμοι.
Όμως στη δημοκρατία, η ανανέωση δεν γίνεται με γενικούς αφορισμούς αλλά με την διαμόρφωση των κριτηρίων που χρειάζεται κάθε φορά για να λειτουργήσει το σύστημα προς το συμφέρον του πολίτη.
Ας μην χαθούμε λοιπόν στις γενικές κρίσεις αλλά ας δούμε πως μπορεί να έχουμε την πιο αποτελεσματική ομάδα έργου για τη χώρα.
Ας ξεκαθαρίσουμε γρήγορα μέσα από τις πολιτικές θέσεις ποιοι είναι αυτοί που απλώς θέλουν κάτι να γίνουν και ποιοι είναι αυτοί που θέλουν κάτι να κάνουν. Γιατί χρειαζόμαστε αυτούς που κάνουν. Αυτούς που κάνουν τη δουλειά.
Χρειαζόμαστε ξανά μια εθνική υπερηφάνεια ενός λαού που δεν μπορεί μόνο να κοπιάζει αλλά θέλει να μπορεί να δημιουργεί και να οραματίζεται.
Εδώ σήμερα, οφείλουμε να κάνουμε μία τομή. Να ενισχύσουμε τον πολιτικό μας λόγο προκρίνοντας τον προοδευτικό ρεαλισμό. Οφείλουμε, όμως, να βάλουμε και ένα τέλος στις λογικές που κερδίζω την ψήφο του πολίτη σήμαινε «εκμαυλίζω» την εμπιστοσύνη του.
Σε όλα αυτά πρέπει να απαντήσουμε με τη νέα μας ηγεσία.
Και πιστεύω ότι θα δοθούν και καθαρές θέσεις και καθαρές προτάσεις, που να περιγράφουν ποιοι είμαστε, τι κάνουμε, που πάμε.
Μέσα από μία καθαρή στάση για τα πράγματα, μέσα από εμπιστοσύνη στους θεσμούς, επαναριοθετώντας την παλιά προοδευτική ιδέα της καλύτερης ευκαιρίας για τον καθένα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
