Οι ατέρμονες διαπραγματεύσεις που πραγματοποιούνται στο πλαίσιο της αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας, προκειμένου να περάσει η χώρα έστω και με τη βάση τις εξετάσεις, θυμίζουν σχολείο, όπου ο κακός μαθητής επιδιώκει να πάρει τη βάση για να περάσει στην επόμενη τάξη.
Κι όλα αυτά για να δοθεί κάποιο νέο δάνειο, που θα αποπληρώσει ένα παλιότερο στη λήξη του, γιατί η καθυστέρηση σημαίνει και στάση πληρωμών, που στην πράξη προσδιορίζει το καθεστώς χρεοκοπίας.
Έτσι κάθε φορά οι υπουργοί τρέχουν στο Χίλτον, για να κλείσουν την συμφωνία, προκειμένου να εγκριθεί μια ακόμη δόση που ατόφια θα δοθεί στους δανειστές.
Τον καβγά των κομμάτων για το τις πταίει, τον έχει ήδη πληρώσει ακριβά ο ελληνικός λαός, ενώ οι πραγματικοί φταίχτες που τσακώνονται σε ξένο αχυρώνα, απολαμβάνουν ανενόχλητοι τα αγαθά της εξουσίας, που τους παρέχει απλόχερα το πολιτικό σύστημα.
Για μια ακόμη φορά παρακολουθούμε τον σκυλοκαβγά τους, υπό μορφή δηλώσεων ανακοινώσεων, και αντιδηλώσεων, και όλα θυμίζουν σικέ αγώνες πάλης μέχρι «θανάτου» του αντιπάλου που παρακολουθούσαμε μικροί στις γειτονιές μας.
Την ίδια ώρα η χώρα βυθίζεται στο βούρκο και αρκετοί δυστυχώς συμπολίτες μας ελπίζουν στον από μηχανής Θεό, που θα μας σώσει και κατά καιρούς τον βρίσκουν σε όσους τους έταξαν λαγούς με πετραχήλια, ή σε τύπους σαν τον Σώρα που τους βάζουν να ορκίζονται πίστη και αφοσίωση στον «δισεκατομμυριούχο» που πούλησε τάχα έναντι αδράς αμοιβής στον Ομπάμα, μυστικά της διαστημικής εποχής της αρχαιότητας.
Κι επειδή όπως λέει και το τραγούδι, τα όνειρα κοστίζουν ακριβά, το λογαριασμό, είτε της πολιτικής αδράνειας, είτε της αφελούς πίστης σε έναν τυχάρπαστο θα τον πληρώσει, ποιος άλλος παρά ο λαός που εμπιστεύεται τον κάθε μασκαρά.
Καθημερινά ακούμε και βλέπουμε από τηλεοράσεως πολιτικούς να λένε το ποίημά τους, αλλά και πανεπιστημιακούς να παρουσιάζουν θεωρητικές απόψεις, για το τι πρέπει να κάνουμε για να ξεφύγουμε από την καταστροφική δύνη στην οποία έχουμε περιέλθει, που μοιάζει με βαρέλι δίχως πάτο.
Λίγοι έως ελάχιστοι είναι εκείνοι που προσπαθούν να δουν τα πράγματα μέσα από τον Έλληνα και όχι μέσα από τα συμφέροντα των δανειστών, των μπαταχτσήδων που ονειρεύονται σεισάχθεια ή των αλμπάνηδων της πολιτικής, που διαλαλούν την πραμάτεια τους πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Ανάμεσα σε αυτούς από τον ακαδημαϊκό χώρο ξεχωρίζει ο καθηγητής της Σορβόννης Γ. Πρεβελάκης και ο αιρετικός για τις απόψεις του πολιτικός Σ. Μάνος. Και οι δύο από διαφορετική αφετηρία, υποστηρίζουν μια άλλη μεθοδολογία στην προσέγγιση της ελληνικής κρίσης.
Μιλούν για την ενδυνάμωση των τοπικών κοινωνιών μέσα από την χειραφέτηση της Αυτοδιοίκησης.
Ο Γ, Πρεβελάκης υποστηρίζει ότι μέσω της τοπικής ταυτότητας, που έχει ρίζες την Πόλη-Κράτος της αρχαιότητας, θα αναγεννηθεί η κοινωνία στο σύνολό της, λαμβάνοντας ως δεδομένο την αποτυχημένη προσπάθεια εκσυγχρονισμού του συγκεντρωτικού σήμερα κράτους, ενώ ο Σ. Μάνος πιστεύει ότι η αυτονομία της τοπικής αυτοδιοίκησης σε πόρους και η άμεση συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις, θα αποδώσει καρπούς μια και το συγκεντρωτικό μοντέλο Βαυαρικής έμπνευσης αποδείχθηκε αποτυχημένο.
Ο Γ. Πρεβελάκης προχωράει περισσότερο την σκέψη του, αναφέροντας ότι ο ελληνισμός χρειάζεται να επιστρατεύσει άλλα όπλα που διαθέτει, όπως το άνοιγμα στο πνεύμα και όχι στην ύλη, μέσω της παιδείας.
Θεωρεί την ελληνική διασπορά στήριγμα, επισημαίνει ότι η πρωτοπορία στην ναυτιλία δεν είναι τυχαίο γεγονός και προτείνει την δημιουργία δικτύων που συνδέουν του Έλληνες της διασποράς μέσω των εκκλησιών.
Παρά την δυσμενή συγκυρία, ο Γ. Πρεβελάκης εκφράζει την αυτοπεποίθηση ότι η ιστορία προχωράει σε μια ευνοϊκή κατεύθυνση για την Ελλάδα, επισημαίνοντας ότι η χώρα μας είναι πολύτιμη για την δύση, μια και προσφέρεται να αποτελέσει την γέφυρα του διαλόγου με άλλους πολιτισμούς.
Ίσως κάποιες φωνές, που δεν συνωστίζονται στα παράθυρα των καναλιών και δεν αποτελούν τους βασικούς πελάτες των πρωινάδικων, που μιλάνε με καθαρή σκέψη, έχοντας ακαδημαϊκή και πολιτική εμπειρία είναι χρήσιμο να τις ακούσουμε . Με απλές σε νοήματα και περιεκτικές σε ουσία προτάσεις, μας πράγματα που μπορούν να μας πάνε ένα βήμα μπροστά.
Για να ξεφύγουμε κάποτε από την οπισθοδρόμηση και να κάνουμε το άνοιγμα, που χρειάζεται η κοινωνία αντί του κλεισίματος, που προτείνουν οι καιροσκόποι δραχμιστές, που θα κάνει πλουσιότερους τους πλούσιους και φτωχότερους τους φτωχούς…
* Το σκίτσο είναι Θοδωρή Μακρή
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
