Πολλές είναι οι ενδείξεις, τις τελευταίες μέρες, για τους υπόκωφους τριγμούς μέσα στο καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ.
«Υπόκωφους τριγμούς» που αποτελούν «πρόδρομους δείκτες» επερχόμενης κατάρρευσης. Του καθεστώτος που προσπάθησε να επιβάλει, αλλά δεν τα κατάφερε.
Όμως δεν το βάζει κάτω…
* Μερικούς τέτοιους «τριγμούς» τους πιστοποιούν τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου – ανεκτικού ή μετρίως υποστηρικτικού ως τώρα για τον Τσίπρα – και πλέον πλήρως απαξιωτικού για την κυβέρνησή του…
Τελευταίο κρούσμα (από τα αλλεπάλληλα των τελευταίων εβδομάδων) το χθεσινό δημοσίευμα του γερμανικού οικονομικού περιοδικού Wirtschaftswoche, σύμφωνα με το οποίο κοινοτικός αξιωματούχος σχολίασε το «ολιστικό οικονομικό πρόγραμμα» του Τσακαλώτου ως εξής:
–Οι προτάσεις του δεν αξίζουν ούτε το χαρτί στο οποίο γράφτηκαν!
Για σκεφτείτε! Τα λένε αυτά ακόμα και στελέχη της Κομισιόν, πολύ «φιλικής» ως τώρα για τον Τσίπρα…
* Άλλους τριγμούς τους αφουγκραζόμαστε από την κατάρρευση μεγάλων εισηγμένων εταιριών στο Ελληνικό Χρηματιστήριο, και μάλιστα με διεθνή προβολή. Άρκεσε μια φήμη που διέρρευσε ένα μικρής εμβέλειας διεθνές fund, εναντίον μίας ελληνικής πολυεθνικής, για να καταρρεύσουν παντού οι σημαντικότερες ελληνικές εισηγμένες σε ξένα χρηματιστήρια!
Η απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης των ξένων επενδυτών είναι εδώ! Και δείχνει τα δόντια της.
Και να σκεφτείτε πως στο έλεος αυτών ακριβώς θα είμαστε, μετά τον Αύγουστο…
* Άλλους τριγμούς μπορεί να διαπιστώσει κανείς από το γεγονός ότι ο Τσίπρας και τα κορυφαία στελέχη του όλο και συχνότερα καταγγέλλουν όποιους διαφωνούν μαζί τους ως …«ακροδεξιούς» ή ως «φασιστοειδή»!
Δεν προσπαθούν πια να πείσουν πολιτικά… προσπαθούν να απαξιώσουν «ηθικά».
Δεν προσπαθούν να «ηγεμονεύσουν» έναντι των αντιπάλων τους. Προσπαθούν να «περιχαρακωθούν» έναντι τις κοινωνίας, που στρέφεται, όλο και περισσότερο εναντίον τους.
Αυτά τα «αμυντικά ανακλαστικά» περιχαράκωσης αποτελούν το ασφαλέστερο σύμπτωμα της ανασφάλειας που νιώθουν και του φόβου που τους διακατέχει για την διαφαινόμενη κατάρρευσή τους…
Αποτελούν ομολογία της αδυναμίας τους να το αποτρέψουν!
* Αλλά ο πιο αποκαλυπτικός από τους τριγμούς του καθεστώτος, είναι το γεγονός ότι έχουν ξαμοληθεί πια οι «κήρυκες του ελέους» έναντι του Τσίπρα!
Και ζητούν να τους «συγχωρέσουμε», να ξεχάσουμε τα λάθη τους και τα εγκλήματά τους, να τους δώσουμε την «ευκαιρία» να επανορθώσουν και να ενσωματωθούν «στο σύστημα»…
Που οι ίδιοι διακηρύσσουν ότι θέλουν να καταστρέψουν!
–Αν η κυβέρνηση Τσίπρα τα πήγαινε καλά, δεν θα υπήρχε σήμερα αυτή η συζήτηση!
–Αν ο ίδιος ο Τσίπρας ένιωθε σίγουρος για τον εαυτό του, κανείς δεν θα διανοούνταν να συζητάει σήμερα, αν πρέπει να τον… «συγχωρέσουμε»!
–Αν η κοινωνία ήταν θετικά διακείμενη ή έστω «ανεκτική» απέναντι στον Τσίπρα, όλος αυτός ο δημόσιος διάλογος θα ήταν απλώς αδιανόητος…
Το πιο σημαντικό όμως: Η κοινωνία δεν θέλει ούτε να ακούσει περί «λήθης» και «συγχώρεσης»!
Ακόμα και αρθρογράφοι που είχαν διαπρέψει στο παρελθόν σε «στρογγυλεμένο λόγο» και «ήπιες προσεγγίσεις» και «ίσες αποστάσεις» και «ναι μεν αλλά» το ξεκόβουν πλέον απερίφραστα:
—Όχι, δεν θα μπορέσουμε! Ούτε να ξεχάσουμε ό,τι έκαναν ούτε να τους συγχωρέσουμε.
Ακόμα και «πέννες» που έχουν διαπρέψει για χρόνια, σε όλες τις αποχρώσεις της… γκρι «πολιτικής ορθότητας», είναι κρυστάλλινα σαφείς πλέον:
—Όχι, λοβοτομή δεν πρόκειται να κάνουμε! Θα τους απομονώσουμε, θα τους βάλουμε στο περιθώριο, όχι απλά για να τους «τιμωρήσουμε» για όσα έκαναν, αλλά και για να σταθεί ξανά η χώρα στα πόδια της…
Για προσέξτε:
Μέχρι τώρα, και επί δεκαετίες, πολλοί εδραιωμένοι «γνωμηγέτες» (opinion leaders) είχαν υιοθετήσει το εξής περίεργο «δόγμα’:
Όταν οι Αριστεροί ή Κεντροαριστεροί τα κάνουν μούσκεμα, τους συγχωρούμε γιατί… «μαθαίνουν».
Όταν Δεξιοί ή Κεντροδεξιοί τα κάνουν μούσκεμα – ή δεν τα κάνουν μούσκεμα καν, απλώς παίρνουν αντιδημοφιλείς αποφάσεις – τότε τους απομονώνουμε και τους ξεσχίζουμε!
Κλασικό παράδειγμα (από τα δεκάδες): Τη σημαντικότερη Ασφαλιστική μεταρρύθμιση στο παρελθόν την έκανε ο Δημήτρης Σιούφας, υπουργός της ΝΔ το 1992. Σύμφωνα με κεντροαριστερούς επιστήμονες σήμερα, αυτή έδωσε στα Ταμεία ζωή 15 ετών τουλάχιστον! Το ΠΑΣΟΚ ήλθε στην εξουσία και την ανέτρεψε εν μέρει, το 1994. Ύστερα ο Τάσος Γιαννίτσης, υπουργός του ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη, προσπάθησε να επαναφέρει την μεταρρύθμιση Σιούφα, το 2002! Δεν τα κατάφερε!
Κι όμως κανείς δεν θυμάται τη μεταρρύθμιση Σιούφα που έγινε! Όλοι αποδίδουν τα «εύσημα» στον Γιαννίτση για την απόπειρα μεταρρύθμισης που δεν τελεσφόρησε! Οι «δεξιοί» γενικά δεν έπρεπε να παίρνουν «εύσημα» για τίποτε!
Επί πολλά χρόνια…
Όσοι διαμόρφωναν την Κοινή Γνώμη της χώρας σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, είχαν απολύτως μεροληπτική συμπεριφορά: μηδενικής ανοχής για τα πεπραγμένα της Δεξιάς ή της Κεντροδεξιάς (παλαιότερα και σύγχρονα) και ταυτόχρονα, απόλυτης ανοχής για τα πεπραγμένα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς!
Τους δεξιούς και τους κεντροδεξιούς, γενικά, δεν τους ανέχονταν παρά μόνον αν… κατάπιναν τη γλώσσα τους ή ζήταγαν συγγνώμη για τις ιδέες τους ή προσπαθούσαν νυχθημερόν να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
Ή ότι δεν ήταν καν αυτό που έπρεπε να είναι: συντηρητικοί, δεξιοί, χριστιανοδημοκράτες, εθνοκεντρικοί, φιλελεύθεροι…
Αυτές οι λέξεις ήταν απολύτως απαγορευμένες, στο δημόσιο λόγο! Αυτές οι έννοιες ήταν πλήρως απαξιωμένες στη δημόσια συζήτηση!
Είχαν φτάσει στο σημείο για χρόνια να μιλάνε για «δημοκρατικές δυνάμεις» όπου συμπεριλάμβαναν ολόκληρη την Αριστερά, αλλά άφηναν απέξω τη Δεξιά και την Κεντροδεξιά!
Σύμφωνα με αυτό το «δόγμα»: αριστερά κόμματα και αριστερίστικες απόψεις – και έξω-συστημικές ακόμα – ήταν αναπόσπαστο μέρος των «δημοκρατικών δυνάμεων»! Αλλά η ΝΔ, ο ιδρυτής της οποίας θεμελίωσε τον κοινοβουλευτισμό στην Ελλάδα και έβαλε τη χώρα στο κλαμπ των σύγχρονων δημοκρατιών της Ευρώπης, ΔΕΝ συμπεριλαμβανόταν στις «δημοκρατικές δυνάμεις»!
Δεκαετίες στρεβλώσεων στην παρουσίαση της πραγματικότητας:
Όπου καθημερινά οι «προοδευτικοί» ήταν οι «καλοί» ακόμα κι αν τα έκαναν μαντάρα. Ενώ οι «δεξιοί» ήταν… «επάρατοι», ακόμα κι αν έκαναν σωστά!
Αυτή η στρέβλωση, μεταξύ πολλών άλλων, οδήγησε στην κρίση. Και κυρίως, οδήγησε στην υποτροπή της κρίσης, μετά το 2014. Όμως αυτή η στρέβλωση τώρα ξεπερνιέται. Κι αυτό είναι, πράγματι, πολύ αισιόδοξο!
Η αντίδραση – τόσο έντονη και από τόσο πολλούς – στα κηρύγματα «συγχώρεσης» του ΣΥΡΙΖΑ – δείχνει πως πολλοί άρχισαν να βάζουν μυαλό.
Και πως η μεροληψία υπέρ της Αριστεράς, από την Ελληνική κοινή γνώμη και – κυρίως – από τους διαμορφωτές της, τελειώνει σιγά-σιγά…
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά την επίμονη αρθρογραφία Μαρατζίδη (που επιμένει στη «λήθη») και τις δεκάδες απαντήσεις και διαφωνίες που προκάλεσε διαπιστώνει ακριβώς αυτό: ότι η «ανεκτικότητα» απέναντι στα ανομήματα της Αριστεράς έχει εξαντληθεί.
Κι αυτό αποτελεί αληθινά στοιχείο δημοκρατικής ωρίμανσης! Οι δημοκρατίες έτσι προχωρούν. Κι έτσι δυναμώνουν…
Όχι σε «αεροστεγείς συνθήκες», χωρίς τριβές, χωρίς ρήξεις, χωρίς στρεβλώσεις, χωρίς προβλήματα. Αλλά αναδεικνύοντας και ξεπερνώντας τις παθογένειές τους. Με ρίξεις. Τιμωρώντας τους φαύλους και ανταμείβοντας τους σωστούς.
Αυτή είναι η «αυτοκάθαρση» της δημοκρατίας: Να τιμωρεί τους φαύλους και τη φαυλότητα. Και να «ανταμείβει», ηθικά και πολιτικά, όσους αποδείχθηκε πως είχαν δίκιο. Και μόνο δημοκρατίες που το πετυχαίνουν αυτό επιβιώνουν. Οι υπόλοιπες καταρρέουν…
Πρώτα έρχεται η Νέμεσις κι ύστερα έρχεται η Λήθη!
Πρώτα τιμωρούμε τη φαυλότητα κι ύστερα δείχνουμε «επιείκεια» σε όσους, με τη σειρά τους, δείχνουν έμπρακτη μεταμέλεια (κι όχι βέβαια, στα «αγύριστα κεφάλια»).
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ τη γλίτωνε μετά απ’ όσα έκανε, τότε γιατί να μην μιμηθούν κι άλλοι στο μέλλον το παράδειγμά του;
Αν μπορείς να κοροϊδεύεις τους πάντες, να προκαλείς τέτοια καταστροφή κι ύστερα «να μην τρέχει τίποτε», γιατί να μην μπουν κι άλλοι στον «πειρασμό» να κάνουν ακριβώς τα ίδια, ξανά;
Θα τα καταφέρουν; Δεν έχει σημασία.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μείνει ατιμώρητος και το παράδειγμά του το ακολουθήσουν κι άλλοι, τότε η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει!
Οι επικλήσεις «Ενότητας» απέναντι σε φαύλο κυβερνήτη που καταρρέει έχουν τόση αξία, όσο και οι επικλήσεις «Ειρήνης», απέναντι σε επιθετικό επεκτατιστή γείτονα:
Επιβραβεύουν την φαυλότητα του πρώτου και ενθαρρύνουν την επιθετικότητα του δεύτερου.
Ναι, εμείς όταν νικήσουμε το ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα γίνουμε ΣΥΡΙΖΑ! Αλλά πρώτα θα τον νικήσουμε. Κι ύστερα θα τον τιμωρήσουμε!
Ναι, εμείς δεν θέλουμε το διχασμό του Ελληνικού λαού. Αλλά τον διχασμό τον επιλέγει ο ΣΥΡΙΖΑ! Και τον επιβάλλει…
Και θα πρέπει να τον απομονώσουμε οριστικά και αποφασιστικά! Για να μπορέσουμε μετά να ενώσουμε το λαό ξανά….
Όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό, δεν καταλαβαίνουν από Πολιτική! Η Πολιτική δεν είναι μια φαντασιακή λέσχη συζητήσεων. Είναι ένα εξόχως ανταγωνιστικό παίγνιο. Κατά μείζονα λόγο, η δημοκρατία είναι ένα ανταγωνιστικό παίγνιο.
Δεν είναι αναγκαστικά και δεν είναι πάντα «μηδενικού αθροίσματος». (Ό,τι κερδίσει ο ένας το χάνει ο άλλος…)
Αλλά υπάρχουν στιγμές που γίνεται «μηδενικού αθροίσματος». Και σε αυτές τις περιπτώσεις, αν δεν πάς να νικήσεις, θα ηττηθείς!
- Πρόοδος χωρίς συγκρούσεις δεν υπάρχει.
- Δημοκρατία χωρίς συγκρούσεις δεν υπάρχει.
- Ελευθερία χωρίς συγκρούσεις δεν υπάρχει.
Και στις συγκρούσεις, όταν είναι απαραίτητες ή αναπόφευκτες, δεν πάς με μισή καρδιά, δεν πάς «σούρνοντας» τα πόδια σου, πάς για να τις κερδίσεις!
Για πρώτη φορά οι αντίπαλοί του ΣΥΡΙΖΑ το καταλαβαίνουν αυτό, όπως φαίνεται. «Βοήθησε» κι ο Μαρατζίδης, άθελά του βέβαια.
Πρώτα η Τιμωρία κι ύστερα η Συμφιλίωση. Και πάντα – από κει και ύστερα – η Εγρήγορση.
Γιατί όποιος διανοηθεί να ξανακάνει τα ίδια, θα έχει αληθινά «μηδενική ανοχή». Η «Συγχώρηση» μπορεί να έλθει μόνο μετά από την παραδειγματική τιμωρία. Αλλά θα συνοδεύεται από μηδενική ανοχή σε νέες «υποτροπές».
Αυτό το λέμε «διαλεκτική» (γιατί εμπεριέχει τις συγκρούσεις) και το λέμε «δημοκρατική ωρίμανση»:
«Δημοκρατική», γιατί οδηγεί ξανά σε ενότητα του λαού. Και «ωρίμανση», γιατί η κοινωνία μαθαίνει από τα λάθη της.
Και – κυρίως – δεν τα επαναλαμβάνει!
ΥΓ: η «διαλεκτική» είναι έννοια απολύτως κεντρική στο Μαρξιστικό έργο. Και η «δημοκρατική ωρίμανση» είναι κεντρική στο έργο του Μαρξιστή Αντόνιο Γκράμσι. Με εντελώς ιδιαίτερο το ρόλο των «διανοουμένων» στη δεύτερη περίπτωση…
Κάποιοι δεν έμαθαν ποτέ το Μαρξισμό (ούτε τα σωστά του) – κι έτσι δεν μπορούν να τον πολεμήσουν.
Και κάποιοι άλλοι, «ξεχνούν» το Μαρξισμό, όταν δεν τους βολεύει. Κι αυτοί οι τελευταίοι, είναι αυτοπροσώπως συμπτώματα της κρίσης του.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Θανάση Κ. στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
