Αν και στο έργο του ο Κάρολος Μαρξ ποτέ δεν αναφέρεται σε τεχνικές καταλήψεως της εξουσίας και μονιμοποιήσεως σε αυτήν, εν τούτοις, εμμέσως πλην σαφώς, υπαγορεύει τρόπους για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο. Δίνει δε μεγάλη έμφαση στο εποικοδόμημα, ήτοι στις ιδέες και τις αντιλήψεις που επικρατούν σε μία κοινωνία. Από αυτήν την οπτική γωνία, ο Κ. Μαρξ πίστευε ότι, αν κάποιος αλλάξει τα στοιχεία της κοινωνίας, μεταβάλλοντας την κυριαρχία μίας τάξης επί μίας άλλης, τότε θα μπορούσε να αλλάξει και την πορεία της Ιστορίας, δημιουργώντας ένα διαφορετικό, πιο επιθυμητό αποτέλεσμα. Σε αντίθεση έτσι με τον Γκ. Β.Φ. Χέγκελ (1770-1831), ο οποίος ισχυριζόταν ότι η Ιστορία καθορίζεται από τον Θεό, ο Μαρξ αντέστρεψε τον ισχυρισμό αντικαθιστώντας τον Θεό με την ταξική πάλη.
Στο πλαίσιο αυτό, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης –την οποία ο Γερμανός φιλόσοφος θεωρούσε συλλήβδην ενιαία– έπρεπε να κυριαρχήσει στο εποικοδόμημα, για να ξεκινήσει η διαδικασία της αταξικής κοινωνίας. Αυτής, δηλαδή, της προς τα κάτω ισοπεδώσεως.
Αυτό επιχειρείται και από την σημερινή κυβέρνηση, η οποία δεν κρύβει τις καθεστωτικές φιλοδοξίες της –αλλά ούτε και την απέχθειά της προς την παιδεία και την ποιοτική αναβάθμιση μίας κοινωνίας. Έτσι, ο κύριος πρωθυπουργός και οι περί αυτόν ποσώς ενδιαφέρονται για την φυγή 450.000 μορφωμένων και ταλαντούχων νέων από την Ελλάδα. Καρφάκι δεν τούς καίγεται για την μετανάστευση δυναμικών επιχειρήσεων. Αντιθέτως, όσο μία κοινωνία απογυμνώνεται από τις ζωτικές πνευματικές και επιχειρούσες δυνάμεις της, τόσο το καλύτερο για μορφές αυταρχικής και λαϊκιστικής εξουσίας.
Στην βάση αυτής της λογικής, η «εξαρχειοποίηση» της κοινωνίας είναι σοβαρό ζητούμενο. Έτσι, τον τελευταίο καιρό, η ελληνική κοινή γνώμη παρακολουθεί φαινόμενα που μόνον ζοφερές σκέψεις προκαλούν, αν κανείς πάει πίσω από αυτά.
Όπως πολύ σωστά επισημαίνεται από πανεπιστημιακούς παράγοντες, πιο σοβαρή από την οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι η πνευματική και η ηθική κατάρρευση της χώρας. Αυτή υποθηκεύει το μέλλον –και η αποεπένδυση στην οικονομία έρχεται να ενισχύσει την συνολική παρακμή. Τα γεγονότα ομιλούν από μόνα τους. Πρώτα αποσύρθηκαν τα τρόλεϊ από την Πατησίων, έπειτα έκλεισε το ταχυδρομείο στην οδό Ζαΐμη. Το κράτος ολοκληρώνει την αποχώρησή του από την περιοχή των Εξαρχείων. Τα γεγονότα είναι γνωστά, όπως γνωστές είναι και οι πολιτικές επιλογές που βρίσκονται πίσω τους.
[quote text_size=”small”]
Τα Εξάρχεια είναι ένα ακόμη δείγμα απόσυρσης του κράτους. Οι υπηρεσίες που πρέπει να βρίσκονται κοντά στον πολίτη, τον εγκαταλείπουν ανυπεράσπιστο στην βία, στην τρομοκρατία και στην ανομία. Οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες της περιοχής θα πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα, θα φύγουν. Η εξέλιξη θα είναι η πλήρης μετατροπή της γειτονιάς σε γκέτο.
[/quote]
Τα Εξάρχεια δεν είναι τα μόνα. Ανάλογη ήταν η αντίδραση του κράτους στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για την διοργάνωση του no border camp, παρά την ρητή αντίθεση των πανεπιστημιακών αρχών. Ο πρύτανης του ΑΠΘ, Περικλής Μήτκας, δήλωσε στο Protothema.gr: «Σε καμμία άλλη χώρα, από την Αμερική και την Κίνα έως και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, δεν θα μπορούσε να γίνει παρόμοια κίνηση, δηλαδή δεν θα ήταν δυνατόν κάποιοι άγνωστοι να κατασκηνώσουν σε πανεπιστημιακό χώρο χωρίς κανένας να αντιδράσει, και απλά όλοι να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα».
Ο βασικός εταίρος του κυβερνητικού σχήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντα εξέφραζε την πίστη του στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Μία πίστη που ήταν τόσο μεγάλη ώστε να τον κάνει να είναι αντίθετος με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Το γεγονός ότι σε όλο τον κόσμο λειτουργούν επιτυχημένα δημόσια ΑΕΙ δίπλα σε πανεπιστήμια που ανήκουν σε ιδιώτες ή σε μη κερδοσκοπικά ιδρύματα, δεν λέει τίποτε στους …υπερασπιστές του δημόσιου χαρακτήρα των πανεπιστημίων. Όπως δεν τούς λέει τίποτα και η μαζική μετανάστευση φοιτητών και διδασκόντων σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, πολλά εκ των οποίων είναι ιδιωτικά. Προφανώς πιστεύουν ότι η πτωχευμένη Ελλάδα έχει την πολυτέλεια να αρνείται μία οικονομική δραστηριότητα και να παραχωρεί οικειοθελώς πλούτο σε άλλες χώρες.
Αφού λοιπόν σώζουν το πανεπιστήμιο από την δήθεν απειλή των ιδιωτών, το παραδίδουν αμόλυντο στα χέρια των καταληψιών-καταστροφέων. Τίποτα δεν είναι πρωτοφανές. Το έργο έχει ανέβει δεκάδες φορές και η κατάληξη ήταν πάντα θλιβερή. Πολύτιμες υποδομές αποτέλεσαν στόχο κλοπών και βανδαλισμών, με ευθύνη όχι μόνον εκείνων που κατέστρεψαν αλλά και όσων, παραβαίνοντας το καθήκον τους, επέτρεπαν τις καταστροφές.
Η κατάσταση στα πανεπιστήμια είναι ενδεικτική για την ιδιότυπη ταυτότητα του ελληνικού κρατισμού –ο οποίος βλέπει με καχυποψία τις ιδιωτικές επενδύσεις και την ανάπτυξη που αυτές μπορούν να φέρουν, αλλά παραδίδεται αμαχητί σε επιδιώξεις που αντιστρατεύονται το δημόσιο συμφέρον. Αρκεί να ονομάζονται προοδευτικές.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το μοντέλο των Εξαρχείων αποτελεί κορυφαία επιδίωξη μίας κυβέρνησης που είναι βέβαιον ότι δεν θέλει να έχει απέναντί της πολίτες, αλλά υπηκόους.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
