Εξέπληξε ευχάριστα ο Αλέξης Τσίπρας με την παρουσία του στη Βουλή την περασμένη Δευτέρα. Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που προκάλεσε τη συζήτηση για την οικονομία κι ο πρόεδρος του ΣΥΝ ήταν και καλά προετοιμασμένος και μετριοπάθεια επέδειξε. Μάλιστα, με εξαίρεση κάποιες αναμενόμενες αντιπολιτευτικές κορώνες, δύσκολα θα έβρισκε κανείς στα λεγόμενά ουσιαστικές αποκλίσεις από τα όσα είχε αναφέρει προηγουμένως ο Γιώργος Παπανδρέου. Έτσι, …ανάγκασε τον πρωθυπουργό να του πει: “Χαίρομαι, κ. Τσίπρα, για όσα είπατε”.
Τι είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας που χαροποίησαν τον πρωθυπουργό; Πολύ απλά ότι μια κρίση χρέους δεν αντιμετωπίζεται με περιοριστική πολιτική στα ελλείμματα, δίχως να λογαριάζεις την ανάπτυξη, διότι “για να εξυπηρετηθεί το χρέος δεν απαιτούνται μόνο μικρά επιτόκια δανεισμού Απαιτείται και ανάπτυξη – “η δυνατότητα της οικονομίας μίας χώρας να μπορεί να αποπληρώνει το χρέος”.
Είπε επίσης ο κ. Τσίπρας πως η χώρα χρειάζεται ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξη”, πως “η επιμονή στο σημερινό θνησιγενές μοντέλο παραγωγής δεν αποτελεί επιλογή εξόδου απ’ την κρίση” και πως “όσο δεν ανατρέπουμε τις δομές, όσο δεν πολεμάμε τις αιτίες που μας έφεραν ως εδώ, δεν πρόκειται να βρούμε λύση”.
Είπε επίσης ο κ. Τσίπρας πως η αναζήτηση της λύσης δεν μπορεί να είναι υπερατλαντική (βλ. ΔΝΤ), αλλά πρέπει να παραμείνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αλλά και πως “αυτό το μοντέλο Ευρώπης δείχνει σήμερα τα όρια του. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ευρωπαϊκή ενοποίηση μονάχα βασισμένη στο κοινό νόμισμα, δίχως πολιτική εμβάθυνση, δημοκρατική εμβάθυνση, δίχως πολιτικό έλεγχο της αγοράς, δίχως πολιτικό έλεγχο της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, δίχως δυνατότητα ενός ισχυρού προϋπολογισμού για να στηρίζει τον νόμισμα.”
Όλα αυτά κι ορισμένα άλλα ακόμα χαροποίησαν τον Γιώργο Παπανδρέου, καθώς αποτελούν τον πυρήνα της πολιτικής του. Η διαφορά είναι πως εκ της θέσεώς του οφείλει και να δρα και να δέχεται την κριτική της δράσης του. Κριτική γιατί καθυστερεί η εφαρμογή των αναπτυξιακών μέτρων, κριτική για τον τρόπο εξορθολογισμού των κρατικών δαπανών, κριτική για τον τρόπο ανατροπής των δομών εκείνων που εμποδίζουν την ανάπτυξη.
Κι εδώ ακριβώς είναι η ουσία στην οποία βεβαίως αναγκαστικά μπαίνει μια κυβέρνηση και για ευνόητους λόγους αποφεύγει να πράξει ένα κόμμα της αντιπολίτευσης. Διότι, άλλο εξορθολογισμός των κρατικών δαπανών κι άλλο μείωση κρατικών επενδύσεων. Άλλο περικοπή ή ρύθμιση προνομίων ορισμένων επαγγελματικών κλάδων και άλλο “λεηλασία” εργαζομένων και μισθωτών” ή “ανατροπή” κοινωνικών κατακτήσεων. Και τελικά, άλλο να κυβερνάς κι άλλο να αντιπολιτεύεσαι.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
