Δεν είναι απολύτως σαφής η πολιτική επιδίωξη του Αντώνη Σαμαρά να προαναγγείλει την κατάργηση του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια των μεταναστών στην περίπτωση που η ΝΔ γίνει κυβέρνηση. Συνεπώς, μόνο υποθέσεις εγείρει η στάση του.
Η πρώτη υπόθεση τον θέλει να ανακαλύπτει ένα προνομιακό πεδίο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, καθώς τόσο στα οικονομικά, όσο και στα θέματα εξωτερικής πολιτικής τα περιθώρια διαφοροποιήσεων είναι περιορισμένα. Ο Γιώργος Παπανδρέου (έστω και καθυστερημένα, όπως τον κατηγορεί η Ρηγίλλης) έλαβε επώδυνα και σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, το πολιτικό κόστος των οποίων ουδείς μεταγενέστερος του τόλμησε να αναλάβει – παρά τις περί αντιθέτου ρητορείες του. Την ίδια ώρα στην εξωτερική πολιτική οι “πάγιες ελληνικές θέσεις” χαίρουν (με μικρές αποκλίσεις) διακομματικής αποδοχής.
Η δεύτερη υπόθεση τον θέλει να επιχειρεί να υποσκελίσει την ξενοφοβική ρητορική του ΛΑ.Ο.Σ., προκειμένου να περιορίσει τη διαρροή ψηφοφόρων της ΝΔ προς το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη ή να επαναφέρει όσους ήδη έχουν φύγει. Το “πρόβλημα Καρατζαφέρη” τείνει να προσλάβει μόνιμα χαρακτηριστικά για τη ΝΔ και πάντως, ο πρόεδρο του επιδεικνύει ευελιξία και ανθεκτικότητα πολιτική.
Η τρίτη υπόθεση τον θέλει να σπεύδει να οικοδομεί τη βάση που θα δικαιολογήσει τυχόν νέα ήττα της ΝΔ στις επικείμενες εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ωστόσο, σύμφωνα με τον υπουργό Εσωτερικών οι πρόνοιες του νομοσχεδίου σύμφωνα με τους υπολογισμούς αφορούν σε μόλις 10.000 μετανάστες ανά την επικράτεια – αν και εφόσον θελήσουν να τις αξιοποιήσουν για να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Η τέταρτη τον θέλει, πράγματι, να διαφωνεί επί της αρχής με την πρόταση νόμου της κυβέρνησης που θα διαιωνίζει το καθεστώς παρανομίας των λαθρομεταναστών και των παιδιών τους στην Ελλάδα. Υπόθεση ιδιαίτερα αυστηρή για τον αρχηγό της ΝΔ, καθώς είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως δεν επιθυμεί την επίλυση ενός υπαρκτού και συνάμα σοβαρού προβλήματος, όπως αυτό της λαθρομετανάστευσης.
Από την άλλη ωστόσο, αν πράγματι ο Αντώνης Σαμαράς επιθυμούσε τη συνολική διευθέτηση του ζητήματος δεν είχε παρά να επισημάνει το αυτονόητο: Να επικρίνει την κυβέρνηση που δεν τόλμησε να φέρει προς ψήφιση ένα νόμο που θα αντιμετώπιζε το πρόβλημα συνολικά κι όχι επί μέρους – όπως επιχειρείται με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο που αφήνει ανοικτές προς μελλοντική διευθέτηση μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
