Οι περιστάσεις είναι βεβαίως δύσκολες και η συγκυρία εξαιρετικά κρίσιμη για τη χώρα, κάτι που – πλην ορισμένων ακραίων μειοψηφικών φωνών – αντιλαμβάνεται η ελληνική κοινωνία.
Οφείλει να κατανοήσει έγκαιρα και απόλυτα το κυβερνητικό επιτελείο και ο πρωθυπουργός και να το αποδείξει εμπράκτως ότι οι όποιες νέες σκληρές αποφάσεις ληφθούν θα έχουν αντίκρισμα για τα μεσαία και αδύναμα στρώματα και επιπροσθέτως θα διακρίνονται από αίσθημα δικαίου.
Αποτελεί υποχρέωση της κυβέρνησης να μη μείνει στην περιοριστική πολιτική, που δεν αποτελεί παρά λύση ανάγκης για να αρθεί το σημερινό τραγικό αδιέξοδο, αλλά να δώσει αναπτυξιακή διάσταση και προοπτική στο πρόγραμμα που εφαρμόζει.
Και τέλος, από ένα σημείο και έπειτα να βάλει μέτρο στα μέτρα και χαλινάρι στις αχαλίνωτες επιθυμίες τόσο των Βρυξελών όσο και των αγορών, διότι είναι εύλογο ότι τα όρια και οι αντοχές κάποτε εξαντλούνται και η λαϊκή στήριξη θα πάψει να θεωρείται δεδομένη…