Ο Λεωνίδας Κύρκος είναι μια εμβληματική προσωπικότητα της Αριστεράς. Είναι όμως και μια προσωπικότητα που χαίρει της εκτίμησης και της αναγνώρισης μεγάλης μερίδας πολιτών διαφορετικής ιδεολογικής προέλευσης και προσανατολισμού.
Ο λόγος είναι απλός. Ουδέποτε ο Κύρκος προκάλεσε με το βίο του. Αντιθέτως, ήταν πάντα λιτός, συνετός και μετρημένος. Ένας διανοητής που ενεπλάκη στην πολιτική όχι για να κερδίσει αξιώματα και χρήμα, αλλά για να προσφέρει με τις ιδέες και τις απόψεις του.
Σήμερα, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα – με το πολιτικό προσωπικό της χώρας να ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό για τη γνωστική του επάρκεια και το ηθικό του ανάστημα – και μόνο η στάση ζωής τού Λεωνίδα Κύρκου αρκεί για να κερδίσει το σεβασμό. Και είναι ακριβώς το ζωντανό παράδειγμα που καταθέτει στο δημόσιο βίο, ο λόγος που εξαναγκάζει τον οποιοδήποτε να λάβει στα σοβαρά τα λεγόμενά του.
Θα ήταν, συνεπώς, αδιανόητο κι εν πολλοίς υβριστικό, να θεωρηθεί πως το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς προσφέρει στήριξη στο ΠΑΣΟΚ – έστω και με προϋποθέσεις – για ίδιον πολιτικό όφελος. Ως εκ τούτου, η προχθεσινή του παρέμβαση όπου, με την ευκαιρία της έκδοσης των δύο τελευταίων βιβλίων του («Εκ βαθέων» και «Σκιές 3»), υιοθέτησε το προεκλογικό σύνθημα του Γιώργου Παπανδρέου “αλλάζουμε ή βουλιάζουμε” έχει βαρύνουσα σημασία απλά και μόνο επειδή είναι απαλλαγμένη από κάθε ίχνος πολιτικής ιδιοτέλειας.
Κι είναι ακριβώς ο λόγος αυτός που οι παραινέσεις τους προς τις δυνάμεις του τόπου να αποδεχθούν τις επιβαλλόμενες θυσίες μέσα σ΄ ένα σχέδιο που θα καταμερίζει δίκαια και τα κοινωνικά βάρη, χρίζουν αξιολόγησης και προβληματισμού τόσο από τους πολίτες, όσο και (κυρίως) απ’ τις ηγεσίες ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες, όπως είπε φωτογραφίζοντας τις, “πυροδοτούν τον πόλεμο στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας ως λύση στα προβλήματα και ως υπόσχεση για ένα καλύτερο αύριο”.
Πάλι καλά ωστόσο, που διευκρίνισε πως η απόρριψη φιλοπόλεμων κηρυγμάτων δεν συνιστά πάση θυσία υποταγή στα κελεύσματα της ολιγαρχίας και των μονοπωλίων. Όχι τόσο για να αντιμετωπίσει προκαταβολικά τις αναμενόμενα ειρωνικές κι υποτιμητικές αντιδράσεις του Περισσού και της Κουμουνδούρου, αλλά για να καταδείξει στους εργαζόμενους το πλαίσιο διεκδίκησης και διασφάλισης των δικαιωμάτων τους.