του ΜΙΧΑΛΗ ΤΡΕΜΟΠΟΥΛΟΥ
Μπροστά στην κρίση του πολιτικού συστήματος, τα παραδοσιακά κόμματα προφανώς επιδιώκουν να ανανεώσουν το ρητορικό τους οπλοστάσιο και την πολιτική τους κυριαρχία. Αφήνουμε όμως τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό» του νέου προέδρου της Ν.Δ., που ως «ταξικός συντηρητισμός» είναι μια αχτύπητη συνταγή για να παραμείνει η Ν.Δ. με το γερασμένο και αμόρφωτο κοινό που της απέμεινε, και πάμε στη νέα εξουσία.
Αντίθετα από τα παραπάνω, η οικολογική πολιτική, ιδιαίτερα σε ορισμένες ριζοσπαστικές εκδοχές της, υποστηρίζει μια διαφορετική, πράσινη οικονομία, πιο αποκεντρωμένη και εστιασμένη σε τοπικό επίπεδο, πιο εξισωτική, συλλογική και αλληλέγγυα, και που να λαμβάνει υπόψη όσο περισσότερους περιβαλλοντικούς παράγοντες είναι δυνατόν, αντί για λίγους επιλεγμένους. Επίσης, υποστηρίζει τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, και προβληματίζεται ιδιαίτερα για το γεγονός ότι ένας μονομερώς εννοούμενος «οικονομικός φιλελευθερισμός» μπορεί να αποβεί εις βάρος του (πραγματικού!) «κοινωνικού φιλελευθερισμού». Έτσι, υποστηρίζει μια οικολογική και κοινωνική οικονομία, στο πλαίσιο της οποίας θα μπορούσαν να απο-αναπτυχθούν ορισμένοι τομείς και να αναβαθμιστούν ποιοτικά άλλοι, συνδεόμενοι με παραγκωνισμένες σήμερα αξίες μη χρηματικού τύπου. Μια τέτοια οικονομία θα μπορούσε να συνδεθεί με συμμετοχικούς δημοκρατικούς θεσμούς, δημοκρατική παιδεία και καλλιέργεια σχέσεων αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας.
Μια τέτοια προοπτική φαίνεται πλέον εφικτή μπροστά στις αποτυχίες και τα αδιέξοδα τόσο του «υπαρκτού» σοσιαλισμού όσο και του «υπαρκτού» καπιταλισμού. Αυτό το κενό έρχεται να καλύψει η πρόταση για μια «νέα πράσινη συμφωνία», που επεξεργάζεται σε βάθος η ομάδα των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο. Γι΄ αυτό, θα τα ξαναπούμε.
Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος είναι ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων και το άρθρο αναδημοσιεύεται από ΤΑ ΝΕΑ