Είθισται να λέγεται ότι ο Τύπος είναι η τέταρτη εξουσία. Κι έτσι είναι ή θα πρέπει να είναι. Σε κάθε δημοκρατικό πολίτευμα η ελευθεροτυπία είναι προϋπόθεση εύρυθμης λειτουργίας του. Προϋπόθεση της ελευθεροτυπίας όμως είναι η αυτονομία και η ανεξαρτησία του Τύπου.
Πρόκειται για διαφοροποίηση δυσδιάκριτη. Πλην όμως ιδιαίτερα ανησυχητική. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν ενδείξεις – βάσιμες υποψίες – πως ο ρόλος του Τύπου υπηρετεί – κι ως εκ τούτου επαναπροσδιορίζεται – άνομα, ανομολόγητα, οικονομικά συμφέροντα. Μόνον μια απλή παρατήρηση των οικονομικών στοιχείων σε επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο αρκεί για να πείσει και τον πλέον ανυποψίαστο. Και μόνον μια απλή παρατήρηση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος κάθε τέτοιας επιχείρησης αρκεί για να καταστήσει σαφές πως ο Τύπος έχει περιέλθει στον έλεγχο ανθρώπων που ουδεμία σχέση με τη δημοσιογραφία έχουν.
Ο Χρήστος Λαμπράκης αποτελούσε μια εκ των ελαχίστων εναπομεινάντων εξαιρέσεων. Ήταν δημοσιογράφος και εκδότης, που διακονούσε επί μακρόν τις αρχές της δημοσιογραφίας. Επί μακρόν, εμφανιζόταν ως θεματοφύλακας της παράδοσης, υπερασπιστής και προαγωγός του θεσμικού ρόλου του Τύπου. Όμως, οι ραγδαίες αλλαγές στο χώρο των ΜΜΕ τον εξανάγκασαν σε εκπτώσεις και συμβιβασμούς. Διέξοδο διαφυγής βρήκε στον πολιτισμό και τη μουσική – όπου ήταν κι ο κρυφός του πόθος. Πλην όμως, η προσήλωσή του στην πολιτιστική κληρονομία που θα άφηνε στις νέες γενιές, δεν αναιρεί τις ευθύνες του για τη μετάλλαξη του ελληνικού Τύπου.
Παρ’ όλα αυτά, η παρουσία του στο χώρο του Τύπου λειτουργούσε ως ανάχωμα για την τελική κι ίσως οριστική παράδοση του Τύπου σε μια νέα γενιά εκδοτών που διακατέχονται από ιδιότυπη αντίληψη περί του ρόλου και της λειτουργίας των ΜΜΕ. Μιας αντίληψης που αντιλαμβάνεται ή/και αποδέχεται την βιωσιμότητα των ΜΜΕ μέσω της κρατικής διαφήμισης ή της γενναίας χρηματοδότησης ισχυρών οικονομικών παραγόντων. Είναι η αντίληψη που περιγράφεται με την έννοια “διαπλοκή” που αποτελεί το βασικό αίτιο έκπτωσης του ελληνικού Τύπου και που η διαιώνισή της θα αποτελέσει το αίτιο της πλήρους απαξίωσης του.