Θέμα του παρόντος δεν είναι τίποτα άλλο από μία ακόμη καταγγελία αστυνομικής αυθαιρεσίας- εξάλλου εκατοντάδες αναφέρονται καθημερινά- και μερικές προσωπικές σκέψεις που γεννά αυτή, και τις οποίες δίχως να βαυκαλίζομαι θεωρώ ότι ασπάζεται μεγάλος αριθμός συμπολιτών μου.
Ουδείς διαφωνεί ότι το παράνομο εμπόριο και η παραοικονομία αποτελεί μια μεγάλη πληγή τόσο για την ελληνική όσο και για τη διεθνή οικονομία. Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να ξεφεύγουμε από τα όρια του ανθρωπισμού, αλλά να προσπαθήσουμε να την περιστείλουμε μέσα στα πλαίσια μιας υποτιθέμενης έστω νομιμότητας. Ας μη ξεχνάμε ότι ο δείκτης εγκληματικότητας και εν γένει παραβατικότητας της κοινότητας των έγχρωμων μεταναστών στη χώρα μας είναι σχεδόν μηδενικός.
Αδίρρητη, η ανάγκη πλέον να προχωρήσουμε στη νομιμοποίηση των οικονομικών μεταναστών, όσων βέβαια από αυτούς αντέχει η ήδη εξασθενημένη οικονομία μας, και να φροντίσουμε για την ασφαλή και ανθρώπινη επαναπροώθηση των υπολοίπων στις χώρες καταγωγής τους.
Γνωστή είναι, εξάλλου, η επιλεκτική τακτική από την πλευρά των αστυνομικών οργάνων, όσον αφορά τη σοβαρότητα και ιεράρχηση των περιπτώσεων με τις οποίες πρέπει να ασχοληθούν. Για να γίνω πιο σαφής εκθέτω το παράδειγμα της περιοχής του Θησείου όπου ζω, και τα όργανα της τάξης, κάνουν τα στραβά μάτια σε κάθε είδους παρανομία, όπως για παράδειγμα το παράνομο parking, το οποίο έχει καταστεί μέγα πρόβλημα για την ποιότητα της ζωής των κατοίκων και για το οποίο πάντα δηλώνουν αναρμόδιοι και κωφεύουν στις εκκλήσεις μας. Αυτό είναι μια στάλα βέβαια στον ωκεανό της παρανομίας και ανευθυνότητας. Βέβαια, ένας μετανάστης είναι πάντα πιο εύκολος στόχος.
Φαινόμενα όπως το προαναφερθέν μας ντροπιάζουν και μας διασύρουν διεθνώς, ενώ παράλληλα συμβάλλουν στην έξαρση της χρήσης φασιστικών πρακτικών , δυστυχώς για μία ακόμη φορά στους κόλπους της αστυνομίας, που δείχνει να μη μπορεί να απογαλακτιστεί από κάποια χουντικά σύνδρομα. Είμαι βέβαιη ότι την ως άνω μέθοδο του αστυνομικού ασπάζονται και πολλοί άλλοι συνάδελφοί του στο σώμα.
Το σύνηθες σλόγκαν των αστυνομικών «θα σκοτωθώ εγώ για 800 ευρώ;» ή η παραλλαγή του «θα με σακατέψουν για 800 ευρώ;», «επιβάλλει» την ανάληψη πρωτοβουλιών προληπτικής βίας από την πλευρά τους. Ως εκ τούτου, μετέρχονται μέσα αυθαίρετης κατάχρησης της εξουσίας, που ας μην ξεχνάμε ότι τους έχει απλά παραχωρηθεί από τον λαό για την προστασία του και όχι προς εκμετάλλευση για να «πουλήσουν τσαμπουκά» κατά τη γνωστή λαϊκή ρήση. Και το φαινόμενο της προληπτικής βίας- το οποίο ω! τι σύμπτωση, κυρίως ασκείται πάνω σε ανήμπορους μετανάστες- θα βασιλεύει σε έναν κόσμο ανοχής αν όχι έστω και ακούσιας συνενοχής με τη μορφή της απουσίας αντίδρασης, θέλω να πιστεύω μιας μικρής μερίδας της κοινωνίας μας. Οι υπόλοιποι όσο ουτοπικό και αν θεωρείται, πιστεύω ότι αντιδρούμε, καταγγέλλουμε και στηλιτεύουμε φαινόμενα αυθαίρετης βίας τα οποία βιώνουμε καθημερινά.
Κάθε εξάλλου πολιτικός ο οποίος αναλαμβάνει την ηγεσία του νευραλγικού Υπουργείου Δημόσιας Τάξης- πλέον Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη- ευαγγελίζεται την αποσόβηση κάθε ρατσιστικής και ξενοφοβικής αντίδρασης από την πλευρά ανεγκέφαλων και αξιολύπητων φασιστικών κατάλοιπων. Άραγε οι εξαγγελίες θα μετουσιωθούν ποτέ στην υιοθέτηση μια άλλης φιλοσοφίας και στο πέρασμα από τα λόγια στις πράξεις;
Ας μη ξεχνάμε ότι την Ιστορία μας βαραίνει ο ζυγός της αναγκαστικής μετανάστευσης της δεκαετίας του ΄50 και εντεύθεν, τότε που μετανάστες ήταν συμπατριώτες μας οι οποίοι προσπαθούσαν να επιβιώσουν και να στεριώσουν μέσα σε κλίμα μισαλλοδοξίας και αμφισβήτησης. Στον γενετικό κώδικα της φυλής μας έχουν καταγραφεί όλα αυτά και τώρα οφείλουμε να τα ανασύρουμε στη μνήμη μας και να αναλογιστούμε ακόμα και αν δε το βιώσαμε εκ τύχης πως είναι να είσαι μετανάστης..
Ας κυνηγήσουν οι πολιτικοί ταγοί, λοιπόν, τους μεγαλοκαρχαρίες που παρανομούν εις βάρος μας καθημερινά με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην οικονομική ζωή αυτού του τόπου και ας δείξουν κατανόηση και συμπόνια για συνανθρώπους μας με μοναδικό όνειρο την καθημερινή επιβίωσή τους, με το να πουλήσουν μία τσάντα, ένα μαντήλι, ή ένα γαϊδουράκι που χορεύει αλαφιασμένο..