Δύσκολα θα διαφωνούσαν οι περισσότεροι με τη διαπίστωση του ΚΚΕ ότι για την Ευρώπη της πλουτοκρατίας και των μονοπωλίων. Δύσκολα θα αμφισβητούσαν ότι το χάσμα πλουσίων και φτωχών διευρύνεται επικίνδυνα, προκαλώντας ρήγματα στον κοινωνικό ιστό. Ακόμα δυσκολότερα θα διαφωνούσαν ότι το καπιταλιστικό σύστημα παράγει αδικίες και ανισότητες.
Ευτυχώς, σήμερα, λίγοι νοσταλγούν το γραφειοκρατικό κρατικισμό, που συντηρούσε κρατικοδίαιτες μάζες. Ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που τον προτείνουν ως λύση στα σημερινά αδιέξοδα του «νεοφιλελευθερισμού», του άκρατου και ανεξέλεγκτου καπιταλισμού. Κατά ένα περίεργο τρόπο, η ηγεσία του Περισσού ανήκει σε αυτούς.
Στις διαμαρτυρίες των εργαζομένων στα stage που καταργήθηκαν, αλλά των εργαζομένων στο λιμάνι του Πειραιά που περνά στα χέρια των Κινέζων, η ηγεσία του ΚΚΕ έπιασε στασίδι, πήρε τη ντουντούκα κι άρχισε να ζητά μαζικές προσλήψεις στο Δημόσιο! Να δώσει δηλαδή το ήδη υπερτροφικό, σπάταλο και δυσκίνητο κράτος, δουλειά σε όλους και με υψηλή αντιμισθία!
Θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο; Η ιστορία έχει ήδη μιλήσει για τη μεγάλη ουτοπία. Αλλά, η σημερινή έκπτωση των θέσεων του ΚΚΕ οφείλεται ακριβώς στο λόγο κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού. Στην αδυναμία δηλαδή μιας ρεαλιστικής και εφαρμόσιμης πρότασης για τη δημιουργία ενός παραγωγικού μηχανισμού που θα παράγει πλούτο και θα τον διανέμει δίκαια.
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν το κράτος είναι σε θέση να τον δημιουργήσει. Είναι όμως εξαιρετικά πιθανό, το κράτος να δημιουργήσει τις κατάλληλες εκείνες προϋποθέσεις που θα καθιστούν ελκυστικές τις επενδύσεις, εκείνων που διαθέτουν χρήμα και αναλαμβάνουν το ρίσκο να το μεγιστοποιήσουν. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι δυνατό το κράτος να διασφαλίσει καλύτερες συνθήκες εργασίας, μεγαλύτερους μισθούς. Εκεί η παρέμβαση του ΚΚΕ θα μπορούσε να είναι και χρήσιμη και καταλυτική.
Με την επίμονη πολιτική του να προβάλει διαρκώς εμπόδια σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας σε κάθε επενδυτική προσπάθεια, το μόνο που πετυχαίνει είναι να οδηγεί το «κεφάλαιο» σε άλλους πιο ελκυστικούς προορισμούς, οξύνοντας το σημερινό αδιέξοδο χιλιάδων εργαζομένων και ανέργων, για τους οποίους υποτίθεται ότι νοιάζεται κι αγωνίζεται.