Η αλήθεια είναι πως η συμπεριφορά του πρώην υφυπουργού σε σύγκριση με συμπεριφορές άλλων συναδέλφων εμφανίζει σαφώς μεγαλύτερη προσήλωση στο δόγμα του «σεμνά και ταπεινά» που – ρητορικά μόνο, όπως αποδεικνύεται – υιοθέτησε η κυβέρνηση Καραμανλή. Ως εκ τούτου, θα κρίθηκε «φυσιολογική», οι αιτιάσεις του αξιωματικού «υπερβολικές» και παραγράφηκε.
Θα έλεγε κανείς πως μερικά παραπάνω «έξοδα παραστάσεως» δεν ήταν δα και τόσο… μεγάλη υπόθεση, μπροστά στα όσα συνέβαιναν με Βατοπαίδιο, ομόλογα, ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΚΟ κ.ο.κ.. Κι έτσι είναι. Τι πιο λογικό λοιπόν για τον κ. Μιχαλολιάκο υποδεικνύει τα «σκουπίδια» που ο Καραμανλής έπρεπε να πετάξει, εξαιρώντας βεβαίως τον εαυτό του.
Το ουσιώδες ζήτημα είναι το ύψος που η κυβέρνηση Καραμανλή έβαλε τον πήχη της πολιτικής ηθικής. Προφανώς, αρκετά χαμηλά για να μπορούν να τον (υπερ)πηδούν, ο μεγαλύτερος δυνατός αριθμός στελεχών της. Αλλά κι αυτό πλέον, ελάχιστη σημασία έχει. Άλλωστε, δεν απομένει πολύς καιρός που οι πολίτες θα αξιολογήσουν στην κάλπη τα «έργα και τις ημέρες» της κυβέρνησης και των στελεχών τους.
Σημασία έχει που θα επανατοποθετηθεί ο πήχης της πολιτικής ηθικής μετά την 4η Οκτωβρίου. Ο Γιώργος Παπανδρέου καταδικάζει εκ των προτέρων φαινόμενα αλαζονείας και στέλνει μηνύματα σε όσους ετοιμάζουν κουστούμια εξουσίας να προσέξουν γιατί θα μείνουν στη ντουλάπα. Κάτι θα ξέρει…
Μένει να φανεί ότι έμαθαν κι οι πολίτες.