admin

ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΦΑΡΩΝ

16 Σεπτεμβρίου, 2009
Πολιτική & Διακυβέρνηση

Μοίρασε το

Ο προεκλογικός αγώνας είναι για τους υποψηφίους μια συλλογή από ανθρώπινες εμπειρίες και αν είσαι τυχερός, τότε κάποια από αυτές μπορεί να σε σημαδέψει πολύ έντονα.

Περπατούσα σε ένα από τα σοκάκια της Χώρας της Άνδρου, κατάκοπος από το ατελείωτο τρέξιμο της ημέρας και τις διαδοχικές συναντήσεις, όταν ένας πιτσιρικάς, συνοδευόμενος από τον πατέρα του, με πλησίασε χαμογελώντας. «Να, αυτός είναι ο κύριος που έβγαλε τα αγαπημένα σου γραμματόσημα», του είπε ο πατέρας του και τον παρότρυνε να μου μιλήσει. Κοντοστάθηκα. Το αγόρι, που δεν θα πρέπει να ήταν μεγαλύτερο από δεκατριών χρόνων, ήρθε κοντά μου και μου είπε: «Μου αρέσουν πάρα πολύ οι φάροι, γι’ αυτό ξεκίνησα συλλογή με γραμματόσημα». Κατάλαβα ότι μιλούσε για τη σειρά των γραμματοσήμων με θέμα τους φάρους των Κυκλάδων, την οποία είχα την τιμή να παρουσιάσω, ως Διευθύνων Σύμβουλος των Ελληνικών Ταχυδρομείων, φέτος το καλοκαίρι.

Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν το πώς ένας σημερινός πιτσιρικάς βρίσκει στα γραμματόσημα κάτι το μαγικό, κάτι το ονειρικό για να ταξιδέψει. «Κόλλησε με τα γραμματόσημα», μου είπε ο πατέρας του, «κόλλησε τόσο πολύ με τους φάρους που θέλει να πάρει κι άλλα, θέλει να μαζέψει ολόκληρες σειρές». Κοίτα να δεις, είπα μέσα μου: να που οι άνθρωποι μπορούν ακόμα να σε εκπλήξουν. Να που ένα παιδί από τη γενιά του play station, γοητεύεται από ένα χόμπι το οποίο θεωρείται πια παράταιρο, περιθωριοποιημένο στο παρελθόν.

Θυμήθηκα αυτά που έλεγα τόσο καιρό, ότι πρέπει να εντάξουμε το γραμματόσημο στα σχολεία, να το γνωρίσουμε στις νεότερες γενιές, να το κάνουμε κομμάτι της ζωής των σημερινών νέων. Η κούραση, ξαφνικά, μου είχε περάσει γιατί στο βλέμμα του αγοριού είδα, αίφνης, ένα άλλο αγόρι, τον εαυτό μου στην ηλικία του: ένα παιδί που αναζητούσε εικόνες για να ονειρεύεται – ένα παιδί που αναζητούσε ορίζοντες για να φτιάχνει ιστορίες καμωμένες από ανθρώπινα υλικά. «Ξέρετε», μου είπε ο πατέρας του, «η οικογένειά μας είχε άνθρωπο που δούλευε μια ζωή σε φάρο και οι ιστορίες του έχουν φτάσει μέχρι το παιδί».

Οι άνθρωποι των φάρων, σκέφτηκα. Οι μοναχικοί. Οι αθόρυβοι. Που ζούσαν υπό τον θόρυβο των κυμάτων. Και όλες εκείνες οι ιστορίες τους, οι ιστορίες που είναι ποτισμένες από την αλμύρα της θάλασσας. Κάπως έτσι είναι και ο κόσμος σήμερα. Οι πολίτες, που δίνουν τον δικό τους ιερό αγώνα με την καθημερινότητα, συχνά χωρίς βοήθεια από την πολιτεία, αθόρυβοι και μοναχικοί, συνιστούν την Ελλάδα του 2009, μια χώρα που έχει τόσο πολύ ανάγκη το όνειρό για ένα καλύτερο αύριο, που έχει ανάγκη από ένα φως. Σαν το φως ενός φάρου που αχνοφέγγει στο σκοτάδι. Τέτοιους ανθρώπους συναντώ αυτή την εποχή. Ανθρώπους που γυρεύουν ελπίδα, για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Φεύγοντας, είδα το αγόρι να στρέφει το βλέμμα του στον πατέρα, που το είχε πιάσει από τον ώμο. Κι όμως: όλη η ελπίδα ήταν μέσα σε κείνο το βλέμμα. Και ήταν τόσο έντονη που, γυρίζοντας στο δωμάτιό μου, αισθάνθηκα την ανάγκη να την καταγράψω σε αυτές τις γραμμές.