Οι προβλέψεις είναι παρακινδυνευμένες για ένα πολιτικό παιχνίδι που είναι δύσκολο και το οποίο βαραίνουν ιστορίες με σκελετούς στις ντουλάπες της δημόσιας ζωής. Πάνε να το βαρύνουν και υποθέσεις που δεν αντιμετωπίζονται ουσιαστικά και μπορεί να εισφέρουν σε έναν μηντιακό εντυπωσιασμό (“σοκ και δέος”) κατά το πολιτικά κρίσιμο επόμενο διάστημα. Πριν καταργηθεί η βίζα για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Γιατί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αλληλοπροκαλούνται και αλληλοεγκαλούνται αλλά “με μέτρο”, με υπαινιγμούς και με ατελείς απειλές και δεν αποκαλύπτουν τα στοιχεία που κατέχουν προς την κοινωνία;
Γιατί δεν προβληματίζονται δημοσίως για το ποιος έχει στην κατοχή του, φερ’ ειπείν, ολόκληρο τον φάκελλο Ζήμενς με ΟΛΑ τα κεφάλαια που έχουν εξετασθεί και με ΟΛΑ τα ονόματα που είναι καταχωνιασμένα στη δικογραφία και στα “άλλα” χαρτιά;
Τα του οίκου τους
Το σημαντικό σήμερα δεν είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μόνο να υποδείξουν τους αντιπάλους τους-πελάτες της Ζήμενς αλλά να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του συστήματος που κοστίζουν στον πολίτη και όχι σε μια ψευδο-ηθική αντίληψη του τύπου “φωνάζει ο κλέφτης”. Οι πολίτες δεν πείθονται από τις πομφόλυγες του τύπου “το μαχαίρι στο κόκκαλο”, “φως παντού”, “να ματώσουμε” και άλλα ηρωϊκά και πένθιμα και κυρίως αναξιόπιστα. Οι πολίτες έχουν σαφείς πλέον απαιτήσεις για την Υγεία, για την Παιδεία, για τον Πολιτισμό, για το φορολογικό σύστημα…όσο και αν η κοινωνία δεν είναι αναμάρτητη από την εποχή των παχέων αγελάδων.
Οι πολίτες θέλουν η Ρηγίλλης να φωτίσει πρώτα τα του οίκου της. Ο,τι ελέγξιμο έχει γίνει μετά το 2004 και μετά να δείξει ό,τι έχει για το ΠΑΣΟΚ μέχρι τότε. Οι πολίτες θέλουν η Ιπποκράτους να δείξει τα του οίκου της, της Χαρ.Τρικούπη και μετά να φέρει στο φως τις μεταολυμπιακές αμαρτίες. Οι πολίτες θέλουν δεσμευτικές θέσεις για τις προμήθεις του κράτους, για την επίσημη, ανεπίσημη, νόμιμη και μη χρηματοδότηση των κομμάτων και τα “απύθμενα” μαύρα ταμεία τους, για τα δώρα αβρότητος από συμφέροντα προς πολιτικούς, για τα προσωπικά αντισταθμιστικά οφέλη από τις αμυντικές αγορές…
Οι πολίτες, αν και το κράτος έχει απλώσει την πελατειακή πολιτική παντού, θέλουν δεσμευτικές θέσεις για τις αλόγιστες εκπτώσεις στα δημόσια έργα, για τα αποθέματα των ασφαλιστικών ταμείων που τζογάρονται σε κυριλέ “αεροπλανάκια”, για τη διάβρωση και τον χρηματισμό κομβικών θυλάκων του κράτους από επίβουλους.
Εξαντλείται το σύστημα
Γι’ αυτά θέλουν οι πολίτες να δεσμευθούν τα κόμματα εξουσίας, στο μέτρο και με τον τρόπο που αντιστοιχεί στο καθένα απ’ αυτά τα προβλήματα, τα οποία αναπαράχθηκαν επί τριανταπέντε χρόνια, και στις περιόδους διακυβέρνησής τους και στις υπόλοιπες. Ουδείς παραβλέπει τα καλά με τα οποία τα κόμματα έχουν εμπλουτίσει τη μεταπολίτευση, την πιο μακρόβια και πολιτικά παραγωγική περίοδο Δημοκρατίας. Ωστόσο, όλοι πια αντιλαμβάνονται ότι η προωθητική δύναμη του πολιτικού συστήματος εξαντλείται, ότι επείγει να οργανωθεί από τα κόμματα εξουσίας ύη (εξαρτάται) από τις “παρατάξεις” εξουσίας τη διαχείριση του συστήματος σε συνθήκες αποσύνθεσης.
Στο διά ταύτα: Καραμανλής και Παπανδρέου οφείλουν στην πατρίδα τους και στους πολίτες να διεκδικήσουν τη χαμένη -για όλους- ευκαιρία του 2004. Γνωρίζουν πια και οι δύο τη βεβαιότητα των πολιτών, συμμετόχων στον πελατειακό κρατικο-κομματισμό, επίδοξων συνενόχων του ή και αθώων του κρίματος: Δεν αρκεί ένα κυβερνητικό κόμμα, έστω πανίσχυρο, για να ανατάξει το κράτους-φέουδο, όταν κα τα δύο εξέθρεψαν, αναπαρήγαγαν και ισχυροποίησαν το φέουδο. Δεν αρκεί ένα κυβερνητικό κόμμα, έστω πανίσχυρο, για να αντιμετωπίσει νέα προβλήματα:
Ασύμμετρους οικονομικούς κινδύνους, διεθνή και κρατική αδυναμία έναντι της οικονομικής, πολιτικής και κλιματικής μετανάστευσης, κενά λειτουργίας και απόδοσης στο διεθνές και “ελληνικό” παραγωγικό μοντέλο, επώδυνες προκλήσεις στα “εθνικά”, πολιτικό κατακερματισμό στην ΕΕ…
Από κάθε θέση
Τα προηγούμενα δεν σημαίνουν ότι “‘όλοι είναι ίδιοι”. Ουδεκάν ο ίδιος τρόπος διαχείρισης των υποθέσεων του κράτους και της δημόσιας ζωής καθιστά “ίδια” δυο κόμματα. Ακόμη και μέσα σ’ ένα κόμμα είναι δύσκολο να βρεις “ίδιους”. Μια ματιά στις κυριακάτικες συνεντεύξεις πιστοποιεί του λόγου το αληθές.
Η σημερινή απαίτηση των πολιτών είναι τα κόμματα εξουσίας να αποδείξουν ότι “δεν είναι ίδια” και όσο καλύτερο εμφανίζεται το ένα από το άλλο τόσο καλύτερα. Αυτό χρειάζονται οι πολίτες, που μέχρι τώρα αναγκάζονται να διαλέγουν τον λιγότερο κακό.
Αν τα κόμματα θεωρούν ότι πρέπει να μην εμφανίζονται ίδια, καιρός είναι να νοιαστούν για το ότι πρέπει -μέσα από τις διαφορές τους και μέσα από τη συνταγματικώς καθορισμένη θέση τους- να είναι άξια να συνυποστηρίξουν ο,τιδήποτε στρατηγικώς αναγκαίο για τη χώρα. Η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση και η αντιπολίτευση αντιπολίτευση και αυτά δεν αλλάζουν. Εκτός, όμως, από τους συνταγματικούς ρόλους τα κόμματα έχουν και ρόλο καθοδηγητικό και διδακτικό για την κοινωνία. Αν μπορούν, κάνουν αυτή την πολιτική επιλογή.
Πολλοί μπορεί να πουν ότι το πουλάκι έχει πετάξει. Ωστόσο, Καραμανλής και Παπανδρέου εξακολουθούν να ηγούνται των παρατάξεών τους. Και καλούνται να πράξουν ανεξαρτήτως των (μιας ή περισσότερων) εκλογικών αναμετρήσεων, ανεξαρτήτως των επιλογών ή των συνεργασιών που οι κάλπες θα επιβάλλουν.
Για κάποιους, σκέψεις όπως οι εκτιθέμενες εδώ είναι είτε άχρηστες επειδή “ζητούν πολλά” σε μιαν εποχή βαθιάς παρακμής είτε υποβολιμιαίες εν όψει εκλογών. Αλλά η πρόκληση της εποχής προς τους δύο ηγέτες δεν έχει σχέση με τη θέση τους στο πολιτειακό σχήμα. Αλλά με τον τρόπο τους απέναντι στην ιστορία.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
