Οπως αναφερει η «Εστια» της Δευτέρας που περασε, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, για να αναγγείλει την «καθαρή έξοδο» από το μνημόνιο που ο ίδιος υπέγραψε και εφάρμοσε μόνον ως προς το σκέλος της υπερφορολόγησης, προετοιμάζει ομιλίες και άλλες φιέστες στην Πνύκα, φέρνοντας από την Εσπερία και ειδικούς λογογράφους. Με τον τρόπο αυτόν ευελπιστεί οτι τα 200 δισ. ευρώ που κόστισε η διακυβέρνηση του το πρώτο εξάμηνο του 2015 θα περάσει στο ντούκο και ο λαουτζίκος θα εκστασιαστεί μπροστά στο ανδραγάθημα της δήθεν απαλλαγής μας από την εποπτεία των δανειστών.
Από την άλλη πλευρά ο πρωθυπουργός μας, ενόψει ευρωεκλογών του Μαιου 2019, στην ίδια φιέστα θα επιχειρήσει να εμφανιστεί και ως η «μεγάλη ελπίδα» της καταρρέουσας ευρωπαικής αριστεράς, η οποία όντως αναζητεί νέα πρόσωπα, ικανά να την αναζωογοννήσουν.
Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν, κάποιοι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές και σοσιαλίζοντες, όχι μόνον στηρίζουν την κυβέρνηση Συριζανέλ, αλλά θεωρούν επίσης ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός μπορεί να αποτελέσει και παράγοντα ανανέωσης της ευρωπαϊκής αριστεράς. Προφανώς όμως δεν κρίνουν από τα πεπραγμένα του Αλέξη Τσίπρα στην Ελλάδα. Η καλλιεργούμενη ετσι προς πάσα κατεύθυνση φημολογία ότι στη χωρα μας πραγματοποιούνται μεταρρυθμίσεις και ότι αλλάζει το πολιτικό και οικονομικό σκηνικό, ίσως σε κάποια φάση των εξελίξεων αποδειχθεί μία οδυνηρή φάρσα για τους αποδέκτες παρόμοιων αντιληψεων.
Από το 2015 και μετά, η Ελλάδα έχει εισέλθει σε έναν εξαιρετικά ολισθηρό δρόμο και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει ροές γεγονότων και ανατροπών που τρέχουν. Από ιστορικής πλευράς, η προσπάθεια του κ. Αλέξη Τσίπρα να ανέλθει στην εξουσία και να διατηρηθεί σε αυτήν έχει πολύ υψηλότερο κόστος από τα 200 δισεκατομμύρια ευρώ που κατά καιρούς προβάλλονται. Ας δούμε όμως την κατάσταση πιο προσεκτικά και αναλυτικά.
200 ΔΙΣ. ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΣΙΠΡΑ
Τον παρελθοντα Ιανουαριο, στο Forum των Δελφών, ο τέως πρόεδρος του EuroWorking Group Τόμας Βίζερ εξήγησε ότι η Ελλάδα το πρώτο εξάμηνο τού 2015 υπέστη ζημιά 200 δισεκατομμυρίων ευρώ, που έχει την οδυνηρή ιδιότητα σε βάθος χρόνου να προκαλεί νέες ζημιές. Με άλλα λόγια, αφήνει αναπηρίες. Για παράδειγμα, αν δεν είχε υπάρξει το πρώτο εξάμηνο τού 2015, το περίφημο «έπος Βαρουφάκη», δηλαδή η …«περήφανη διαπραγμάτευση», το τραπεζικό σύστημα της χώρας θα ήταν σήμερα ισχυρότερο κατά 70 δισεκατομμύρια ευρώ. Συγκεκριμένα, την προαναφερόμενη περίοδο χάσαμε 20 δισεκατομμύρια ευρώ από την απαξίωση των τραπεζικών μετοχών που διακρατούσε το Ταμείο Χρηματοδοτικής Σταθερότητος (ΤΧΣ), 40 δισεκατομμύρια ευρώ από καταθέσεις που αποσύρθηκαν από το τραπεζικό σύστημα εις βάρος της οικονομίας και 7 δισεκατομμύρια ευρώ από τα κέρδη των ελληνικών ομολόγων που οι κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης είχαν συμφωνήσει να τα επιστρέψουν στην Ελλάδα. Διαλύθηκε, δηλαδή, η όποια ρευστότητα της οικονομίας μας.
Πέρα όμως από τις ζημιές αυτές, οι κεφαλαιακοί έλεγχοι και η αβεβαιότητα που κυριάρχησε το πρώτο εξάμηνο τού 2015 ως προς τις προοπτικές της χώρας στην Ευρώπη, προκάλεσαν αναπτυξιακή ζημιά σε βάθος χρόνου. Και από την άποψη αυτή, οι υπολογισμοί του κ. Τ. Βίζερ δεν απέχουν από την πραγματικότητα. Η μεταβολή των εκτιμήσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ανάπτυξη της χώρας μετά το ολέθριο εξάμηνο τού 2015 είναι πολύ εύγλωττη.
ΦΟΥΜΑΡΑ ΣΤΗΝ ΠΝΎΚΑ
Έτσι, αντί για 14% σωρευτική ανάπτυξη την τετραετία 2015-2018 που προέβλεπαν οι κοινοτικοί τον Δεκέμβριο 2014, μετά το «έπος Βαρουφάκη» η πρόβλεψη προσγειώθηκε στο 2%, ήτοι δώδεκα ποσοστιαίες μονάδες πιο κάτω. Όμως, 12% λιγότερο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) σημαίνει και αντίστοιχο χαμηλότερο εισόδημα για τους πολίτες. Σημαίνει λιγότερα έσοδα για το κράτος και σίγουρα χαμηλότερα κέρδη για τις επιχειρήσεις. Με βάση λοιπόν το ύψος του ΑΕΠ και την πορεία του, έχουμε ζημιά 20 δισεκατομμυρίων ευρώ περίπου, η οποία αθροιστικά θα σωρεύεται και τα επόμενα χρόνια.
Σε συνδυασμό δε με τους κεφαλαιακούς ελέγχους, το αναπτυξιακό αυτό έλλειμμα θα στερεί την Ελλάδα από πολύτιμα επενδυτικά κεφάλαια, την στιγμή που η συσσώρευση κεφαλαίου στην χώρα είναι υπό το μηδέν. Ακόμα χειρότερα, την προαναφερόμενη περίοδο η Ελλάδα δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει επαρκώς και διάφορες συγκυριακές ευνοϊκές εξελίξεις –όπως η μείωση της τιμής του πετρελαίου, η άνοδος του τουρισμού (που οφείλεται όμως σε εξωτερικούς παράγοντες), η ποσοτική χαλάρωση του Μάριο Ντράγκι που έρριξε στην ευρωζώνη άφθονη και φθηνή ρευστότητα. Όσο για την άνοδο των εξαγωγών που παρατηρείται από το 2016 και μετά, είναι περισσότερο προϊόν της κατά 17% υποτιμήσεως του ευρώ έναντι του δολλαρίου παρά αποτέλεσμα της επιχειρηματικής ανάκαμψης της χώρας.
Εκ των υστέρων, λοιπόν, είναι απολύτως ρεαλιστική η εκτίμηση ότι το ολέθριο πρώτο εξάμηνο τού 2015, σε όρους ανάπτυξης και αθροιστικά στην τριετία 2015-2017, μάς κόστισε μεταξύ 7% και 10% του ΑΕΠ (13-18 δισεκατομμύρια ευρώ). Η Ελλάδα έχασε 18 δισεκατομμύρια ευρώ ΑΕΠ, έγινε κατά 18 δισεκατομμύρια ευρώ φτωχότερη το 2017 και θα κουβαλά αυτή την ζημιά των 18 δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως για πολλά χρόνια.
Αυτο επισημίινουν σοβαροί εκτιμητές επενδυτικών κινδύνων και υπογραμμίζουν ότι χωρίς την κυβέρνηση των Συριζανελ σήμερα η Ελλάδα θα πλησίαζε 5% ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης. Παράλληλα θα ήταν και γεωπολιτικά ισχυρότερη, γεγονός που θα υπαγόρευε και διαφορετικές πολιτικές της Τουρκίας απέναντι της.
Κατά συνέπεια, η απόφαση του ελληνικού λαού το 2015 να φέρει στην εξουσία τους Συριζανελ, έχει ήδη και θα έχει πολύ σοβαρό κόστος που δεν διαγράφεται με τα φούμαρα που τον προσεχή Αύγουστο θα ακούσουμε, ενδεχομένως, στην Πνύκα.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Αθανάσιου Παπανδρόπουλου στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
