ΤΟ ΨΥΧΟ-ΔΡΑΜΑ ΕΝΟΣ “ΖΕΝ ΠΡΕΜΙΕ” ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Μοίρασε το

του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΥΡΙΔΗ

Υπάρχει κυρίως η προσωπική διάσταση στο πολιτικό δράμα που βιώνει τις μέρες τούτες ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, το ζήτημα προσανατολισμού και φυσιογνωμίας (του ΣΥΝ, εν προκειμένω), ως απάντηση στο πάγιο δίλημμα των κομμάτων της Αριστεράς «(συν)κυβερνητική προοπτική με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ή αυτόνομη «κινηματική» πορεία» είναι θέμα διαχρονικό και αναδύεται κάθε φορά που κάποιο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (το ΠΑΣΟΚ εν προκειμένω) φλερτάρει ή βρίσκεται στην εξουσία.

Το «πολιτικό βάρος» όμως του Αλέξη Τσίπρα είναι ζήτημα συγκυριακό κι αμιγώς προσωπικό. Προεκλογικά, φάνηκε να μη το διαθέτει για να ηγηθεί της Αριστεράς. Μετεκλογικά, έγινε σαφές πως δεν πήρε το μήνυμα της κάλπης. Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης κατάφερε να απομονωθεί ακόμα κι απ’ αυτούς που μέχρι πρότινος τον στήριζαν. Ίσως, σήμερα, αν προβεί σε μια εντυπωσιακή κίνηση να καταφέρει να αντιστρέψει το κλίμα. Αλλά μάλλον την αναζητά ακόμα και τα περιθώρια για να τη βρει έχουν στενέψει. Οπότε το πιθανότερο είναι πέσουν οι «τίτλοι τέλους».

Ο Αλέξης κινδυνεύει να μπει στη χωρία των διαττόντων αστέρων της πολιτικής. Παιδί της ΚΝΕ έγινε γνωστός από το πείσμα του στις μαθητικές καταλήψεις. Η συνέχεια τον βρήκε να αναζητά ένα λαμπρότερο πολιτικό μέλλον έξω απ’ τα αυστηρά στεγανά και την ιεραρχία του ΚΚΕ – από το οποίο ουδέποτε απογαλακτίστηκε ιδεολογικά.

Η επιλογή του δικαιώθηκε λίγα χρόνια αργότερα, όταν από ένα καπρίτσιο της μοίρας και… του Αλέκου Αλαβάνου βρέθηκε ξαφνικά να ηγείται ενός σημαντικού κομματιού της Αριστεράς, υποσκελίζοντας στελέχη με σημαντική παρουσία και δράση στο χώρο. Στο πρόσωπο του νεαρού το διακεκριμένο στέλεχος της Αριστεράς διέκρινε έναν «ζεν πρεμιέ» της πολιτικής – ιδανικό για το αναγκαίο face lifting που χρειαζόταν ο ΣΥΝ. Το πρόβλημα του Αλέκου ήταν πως διέκρινε μόνον αυτό. Ή τέλος πάντων πίστεψε πως δεν θα χρειαζόταν τίποτα περισσότερο αν ο ευνοούμενος του ακολουθούσε τις δικές τους πολιτικές συντεταγμένες.

Όμως, ο ατίθασος νεαρός δεν περιορίστηκε σ’ ένα τέτοιο ρόλο. Θέλησε να δείξει ότι διαθέτει και …κλασσικό ρεπερτόριο. Εφαρμόζοντας μεθόδους που είχε διδαχθεί ως νεολαίος της ΚΝΕ επιχείρησε να στήσει τη δική του ομάδα «πιστών», να περιθωριοποιήσει τους «άπιστους» και να υιοθετήσει τον άκαμπτο πολιτικό λόγο της Αριστεράς που μονοπωλεί το ΚΚΕ. Μοιραία, βρέθηκε ανάμεσα σε συμπληγάδες – εντός και εκτός του κόμματός του – χάνοντας παράλληλα και το βασικό πολιτικό του στήριγμα που εν τέλει τον αμφισβήτησε. Κάπως έτσι αμφισβητήθηκε κι η ικανότητα του Αλέκου Αλαβάνου να επιλέγει και πολιτικές και πρόσωπα. Κάπως έτσι, το… δράμα της Αριστεράς στην Ελλάδας επιβεβαιώνει την έντονη προσωπική του διάσταση.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου