Αυτές τις ημέρες, αυτές τις ώρες δεν γνωρίζω εάν είναι πολιτικά ορθό να σιωπάς ή να μιλάς. Πολλές φορές η σιωπή είναι πιο δυνατή από την φωνή, αλλά απαιτεί χρόνο και υπομονή, και ελλοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος να εκληφθεί στην αρχή τουλάχιστον, ως ενοχή! Και από την άλλη παρατηρείς ότι οι περισσότεροι έχουν κλείσει τα αυτιά τους και δεν θέλουν να ακούσουν τίποτε. Έτσι, κινδυνεύεις να μιλάς εις ώτα μη ακουόντων, ενώ από την άλλη δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον λαό της Πατρίδας μας επειδή κουράστηκε ή δεν θέλει να ακούσει.
Δεν επιτρέπεται να τους περιφρονείς αυτούς τους ανθρώπους που είναι ο λαός σου, γιατί είναι κλέφτες ή δειλοί, ή μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν ζωή αρκετή, ώστε να παλέψουν εναντίον της δυστυχίας και της γενικής αποχαυνώσεως. Γιατί τότε είναι σαν να θέλεις λοιπόν κι εσύ να γίνεις ένα μαζί τους, να παρατήσεις την πάλη, από τις πρώτες δυσκολίες, να αφήσεις τη θέση σου, να δειλιάσεις μπρος στον κόπο και στην ευθύνη; Ο λαός σου είναι σαν όλους τους λαούς, ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος. Μα έχει ανάγκη από διοίκηση.
Λόγια σοφά, βγαλμένα μέσα από ένα «Παραμύθι χωρίς όνομα», το παιδικό ανάγνωσμα που μας χάρισε η Πηνελόπη Δέλτα (1874–1941), προσδιορίζοντας με ακρίβεια τα αισθήματα από τα πρώτα 100 χρόνια του ελεύθερου εθνικού μας βίου, και προδιαγράφοντας την πορεία των άλλων 100, που σιγά – σιγά συμπληρώνουμε.
[quote text_size=”small”]
Είναι η στιγμή που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι την ευθύνη του παρόντος και του μέλλοντός μας, μέσα από μια διαδικασία με επιμερισμένες και δικές μας ευθύνες, έχει πάρει μια κυβέρνηση χωρίς όρια, χωρίς αύριο.
[/quote]
Μια ομάδα ανθρώπων που πάλλεται ανάμεσα σε ιδεολογήματα μουσειακού χαρακτήρα και την ανικανότητα ανάγνωσης της πραγματικότητας. Που εάν στη ψυχολογία αυτή η κατάσταση προσδιορίζεται ως τουλάχιστον παθογενής, στην πραγματική ζωή δημιουργεί τους όρους της ανεξέλεγκτης διάλυσης όλων των στοιχείων που συνθέτουν μια κοινωνία (οικονομία, δομές, θεσμούς, αρχές, αξίες). Η αποσύνθεση που πραγματοποιείται τους τελευταίους μήνες είναι μοναδική στην ιστορία μας, και μαζί με την παρατεταμένη οικονομική ύφεση των τελευταίων ετών δημιουργεί το πιο εκρηκτικό μείγμα του νεότερου ιστορικού μας βίου. Η 25η Ιανουαρίου 2015 καταγράφεται ως ημερομηνία σταθμός, η ημέρα ενός ιστορικού ατυχήματος για την Ελλάδα με πολλαπλές διαστάσεις.
Η Ευρώπη γνώριζε την Ελληνική Αριστερά, μέσα από τους αντιπάλους της. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τους γοήτευε για τους «αγώνες» της υπέρ της δημοκρατίας, για αγώνες που διατυμπάνιζε στην ελεύθερη και δημοκρατική από κάθε πλευρά μεταπολιτευτική Ελλάδα. Οι ξένοι γνώριζαν τους λίγο ή πολύ «σπουδαγμένους» στα πανεπιστήμια της Έλληνες με τις μικρές ή μεγάλες κοινωνικές δεξιότητες, και κυρίως τις συγκεκριμένες διαχειριστικές ικανότητες της χώρας. Αλλά την Αριστερά δεν την είχαν γνωρίσει ποτέ, μόνο την φαντάζονταν, δεν πίστευαν ότι η κατηγορία των πολιτικών της αντιπάλων για έλλειψη μέτρου ήταν κάτι περισσότερο από ένα πολιτικό παιχνίδι εκφοβισμού των ψηφοφόρων. Σήμερα, σταδιακά όλοι, και οι έξω και οι μέσα, συνειδητοποιούν την αλήθεια, που για τους έξω έχει τα στοιχεία του αιφνιδιασμού, αλλά για τον λαό μας τα στοιχεία του δράματος.
[quote text_size=”small”]
Αργά ή γρήγορα η αποσύνθεση θα τελειώσει, και τότε η Αριστερά δεν θα έχει τίποτε άλλο να πει. Η ώρα της σύνθεσης πλησιάζει, και ο λαός μας θα ακούσει μόνον αυτόν που θα εξηγήσει πως θα χτίσει το αύριο όλων μας, αυτόν που θα τον πείσει ότι μπορεί να το κάνει, αυτόν που θα πείσει ότι είναι πραγματικά δυνατός για να ηγηθεί του τόπου, αφού η αποσύνθεση του πολιτικού τοπίου συμβαδίζει με τη συνολική εικόνα της χώρας.
[/quote]
Και η δική μας πολιτική ευθύνη είναι ακόμη μεγαλύτερη από αυτήν του 2009 ή του 2012, είναι μεγαλύτερη γιατί εάν αποτύχουμε να παρασύρουμε το λαό μας σε μια εθνική ανασύνταξη, σε μια δημιουργική επανάσταση συνειδήσεων, κινδυνεύουμε να χάσουμε την πατρίδα μας. Και οφείλουμε με ταχύτητα όχι να ενδοσκοπούμε, αλλά να αγωνιστούμε, καιρός του πράττειν. Είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε, απέναντι στην αλλόκοτη συμπεριφορά των κυβερνώντων, στην υπερβολή και την καταστροφική αποσύνθεση του τόπου μας. Και όποιος νομίζει ότι είναι αρκετά δυνατός για να γίνει αρχηγός, έχει υποχρέωση τώρα να συνταχθεί στον αγώνα για το μέλλον του τόπου μας, γιατί η φιλοδοξία του θα έχει νόημα, μόνο εάν η παράταξη μείνει όρθια, και η πατρίδα σωθεί.
Το κυνήγι της Χίμαιρας τελείωσε από τον Βελλερεφόντη. Το κυνήγι της λογικής και του μέτρου προσδιορίζει το αύριο της Πατρίδας μας!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
