Το σύνδρομο της πρόωρης αυτοδικαίωσης που από την πρώτη μετεκλογική στιγμή του 2012 σημάδεψε την εκπνέουσα σήμερα συγκυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά αποτέλεσε δυστυχώς τη μεγαλύτερη αδυναμία της. Η ανάγκη που ο πρωθυπουργός αισθανόταν προσωπικά να τροφοδοτεί συνεχώς και σε πείσμα των πραγματικών περιστατικών μια μυθολογία περί κυβερνητικού succes story στάθηκε τελικά και η αιτία της διαφαινόμενης κυβερνητικής αποδρομής.
Η αυτοδικαιωτική αλαζονεία οδήγησε από τον περασμένο Σεπτέμβριο τη συγκυβέρνηση στη απόπειρα άτυπης μονομερούς καταγγελίας του μνημονιακού πλαισίου δράσης. Η σπουδή της συγκυβέρνησης να θεωρήσει το έργο της ολοκληρωμένο και κατ’ επέκταση να διακηρύξει την ισχύ της μνημονιακής δέσμευσης μη ανανεώσιμη ανάγκασε τελικά την τρόϊκα να περάσει σε αντεπίθεση ρεαλισμού και να αντιπαραθέσει απέναντι στις κυβερνητικές εξάρσεις αυτοδικαίωσης τις ανολοκλήρωτες ουρές του μνημονίου. Το έκανε αμφισβητώντας ευθέως έναν υπεραισιόδοξο προϋπολογισμό της επόμενης χρονιάς που καταρτίστηκε και παρουσιάστηκε στη Βουλή χωρίς τη δική της έγκριση και συγκατάθεση.
Ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει κατά την κρίση του τις κατά τη γνώμη μας υπεραισιόδοξες προεξοφλήσεις μεγεθών του νέου προϋπολογισμού και την πεποίθηση της συγκυβέρνησης για τη δυνατότητα αναπλήρωσης των πιθανολογούμενων από την τρόϊκα δημοσιονομικών κενών του 2015 απ’ ευθείας από τις αγορές. Εξίσου μπορεί να αξιολογήσει και τη σκληρή αντίθεση της τρόϊκας απέναντι στον ισχυρισμό περί επιτυχούς ολοκλήρωσης του μνημονίου. Επί του προκειμένου οι ίδιες οι αγορές εξέφρασαν απερίφραστα τη γνώμη τους, εκτινάσσοντας τις αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων σε προειδοποιητικά επίπεδα κόστους καταφανώς απαγορευτικά.
[quote text_size=”small”]
Είναι να απορεί κανείς, πώς μια κυβέρνηση που εμφανίζεται να πιστεύει ότι έχει εκτελέσει ευσυνείδητα και αποτελεσματικά το έργο της, επιλέγει να προχωρήσει σε ρήξη με τους δανειστές της αντί να προσέλθει με αυτοπεποίθηση και ήσυχη συνείδηση στην τελική αξιολόγηση των κυβερνητικών επιτευγμάτων.
[/quote]
Δικαιούται επομένως κάποιος περισσότερο καχύποπτος να υποθέσει ότι η θεατρική ρήξη με την τρόϊκα και τους δανειστές αποτελούσε προκάλυμμα μάλλον μιας βαθύτερης αμφιβολίας για την πληρότητα και την διατηρησιμότητα των πεπραγμένων καθώς και τεκμήριο συνείδησης ότι τα ανεκτέλεστα υπόλοιπα μιας ελλειμματικής διαχείρισης οδηγούσαν μαθηματικά σε παράταση της διαδικασίας αξιολόγησης και σε μερική τουλάχιστον ανανέωση του μνημονίου. Την ευθύνη αυτή η συγκυβέρνηση προφανώς ούτε μπορούσε ούτε ήθελε πολιτικά να αναδεχτεί.
Η άρνηση των κομμάτων της μείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης να συνεργαστούν για την εκλογή νέου προέδρου της δημοκρατίας από την υφιστάμενη βουλή οδηγούσαν ευθέως στην εναλλακτική των εκλογών.
[quote text_size=”small”]
Η διαφυγή από την προηγούμενη ευθύνη με την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία φάνηκε ίσως σε αρκετούς από το κυβερνητικό στρατόπεδο ως μια κολυμβήθρα πολιτικής εξιλέωσης και αυτοσυντήρησης.
[/quote]
Ανεξάρτητα από την τελική έκβαση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών για την εκλογή του νέου προέδρου της δημοκρατίας, το διακύβευμα των επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης έχει ήδη προσλάβει μορφή. Παρά την αδέξια προσπάθεια της συγκυβέρνησης να απεμπλακεί από την ευθύνη για την ανανέωση των δεσμεύσεων του μνημονίου, η θέση την οποίαν στα μάτια των ψηφοφόρων αναπόφευκτα θα εκπροσωπεί στις διαφαινόμενες εκλογές είναι εκείνο ακριβώς που επιζητούσε να αποφύγει: Η συνταύτιση με νέες μνημονιακές δεσμεύσεις εν ονόματι μιας συμπληρωματικής «προληπτικής» πιστωτικής γραμμής που είναι οπωσδήποτε απαραίτητη ως εγγύηση, σε περίπτωση προσφυγής στις αγορές για κάλυψη μελλοντικώς πιθανολογουμένων ελλειμμάτων. Η εναλλακτική σ’ αυτό, που αποτυπώνεται στο πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, συνίσταται στην πρόταση για εξ υπαρχής διαπραγμάτευση με τους δανειστές, με κύριο αντικείμενο τη διαγραφή ενός σημαντικού μέρους του ελληνικού χρέους, σε συνδυασμό με μέτρα επενδυτικής κρατικής παρέμβασης στην οικονομία και πολιτική ανάκτησης μέρους των εισοδηματικών και συνταξιοδοτικών απωλειών των ασθενέστερων στρωμάτων της κοινωνίας.
Πάνω σ’ αυτή τη βάση λοιπόν πορευόμαστε προς τις εκλογές. Δεν έχει σημασία αν αυτό συμβεί άμεσα ή σε δύο ή τρείς μήνες. Παραμένει όμως αμφίβολο αν η λύση στο σύνθετο ελληνικό πρόβλημα θα προκύψει ευθέως απ’ αυτές. Δυστυχώς, ακόμα είμαστε πολύ κοντά στην αρχή της επίλυσης των βασικών μας προβλημάτων, χωρίς μια συνολική θεώρηση του προβλήματος και χωρίς κάποιο συνεκτικό σχεδιασμό μιας ολοκληρωμένης λύσης. Ας αφήσουμε όμως για την ώρα την ευχή για «Καλή Χρονιά» να συγκαλύψει προσωρινά όλες τις σχετικές αμφιβολίες και ας ελπίσουμε ότι ο καινούργιος χρόνος θα φέρει, στην Ευρώπη πρώτα, τις αλλαγές πλαισίου συνολικής αντίληψης που είναι απαραίτητες ώστε μια πιο μαχητική ελληνική προσπάθεια στο τέλος να αποδώσει. Γιατί χωρίς την σύμπραξη του παγωμένου Santa Claus με τον ελληνικό Άγιο Βασίλη λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι δυνατόν να εξευρεθεί.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
