Οι Πλατείες ξεκίνησαν, με τους Αγανακτισμένους, λίγο-πολύ αυθόρμητα, χωρίς ηγεσία, με τα κόμματα, ιδίως της ιστορικής Αριστεράς, δύσπιστα έως εχθρικά. Οι Πλατείες ξεκίνησαν χωρίς τον Τσίπρα. Ο κόσμος βρίσκεται πάλι στους δρόμους και πάλι «χωρίς τον Τσίπρα». Η μεγάλη διαφορά, θα έλεγε κανείς, είναι ότι ο Τσίπρας στο μεταξύ έγινε πρωθυπουργός. Ωστόσο η ομοιότητα με το παρελθόν είναι πιο ουσιαστική: Ο Τσίπρας έχει την πρωθυπουργία και την εξουσία που απορρέει από το αξίωμα, αλλά δεν κατάφερε να αποκτήσει ηγετικό ρόλο. Πήγε, στιγμιαία, να τον αποκτήσει αλλά τον έχασε καθώς ούτε στίγμα έδωσε, σε τι διαφέρει μια αριστερή κυβέρνηση από τις άλλες (εκτός από τη λογοδιάρροια), ούτε τη χώρα πλοήγησε μέσα και μακριά από τις μνημονιακές Συμπληγάδες.
Οι αγρότες, το πιο συντηρητικό κομμάτι του πληθυσμού, έχουν ξεσηκωθεί. Το περίεργο είναι ότι όλοι, από τα δεξιά ως τα αριστερά, φαίνονται ενθουσιασμένοι, τους έχουν ανακηρύξει άτυπους πρωταθλητές των λαϊκών αγώνων, εκτός της κυβέρνησης φυσικά. Ενθουσιασμένοι και αλληλέγγυοι είναι και οι φέροντες γραβάτα, από Αρμάνι έως τους τρέχοντες ανώνυμους λαιμοδέτες, η ίδια θηλιά τους σφίγγει, υποτίθεται.
[quote text_size=”small”]
Αν σκεφτούμε επιπρόσθετα ότι προ ολίγου εξελέγει ο νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης ως αρχηγός της αντιπολίτευσης αναρωτιέται, μοιραία, κανείς τι σημαίνει ότι ο κατά τεκμήριο συντηρητικός κόσμος πρωταγωνιστεί στις κινητοποιήσεις με την ανεπιφύλακτη υποστήριξη των πάντων.
[/quote]
Η περίσκεψη επιβάλλεται όταν είναι ευδιάκριτο πως από την εποχή των Πλατειών ως σήμερα δεν προχωρήσαμε, ως «λαϊκό κίνημα» πέρα από τα τελικώς συνδικαλιστικά αιτήματα του τύπου «δεν πληρώνω», φόρους, διόδια ή ότι άλλο με το επιχείρημα ότι δεν πληρώνουν οι πλούσιοι. Έχει προστεθεί και η σκληρή πραγματικότητα του «δεν έχω να πληρώσω», κανείς δεν το αγνοεί. Αλλά κανείς δεν αγνοεί επίσης ότι το δίκαιο Πανελλήνιο αίτημα να μην πληρώνουν μόνο οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί, δηλαδή ουσιαστικά οι δημόσιοι υπάλληλοι, μετατρέπεται σε ασυγκράτητη οργή μόλις καλούνται να πληρώσουν και κάποιοι άλλοι, πολλοί από τους οποίους είναι ακριβώς (για να λέμε τα σύκα-σύκα) αυτοί που διαμαρτύρονται πιστεύοντας ότι περισσεύουν όσοι «κοπροσκυλιάζουν στο Δημόσιο» χωρίς να κάνουν τίποτα, δηλώνουν γελοία εισοδήματα σε καταφανή αντίθεση με το επίπεδο ζωής τους ή ομιλούν για τη σκληρή ζωή του αγρότη… αλβανικής ή πακιστανικής καταγωγής, όπως μάθαμε πχ για τους εργάτες της φράουλας στη Μανωλάδα, αφού ο Έλληνας «δεν καταδέχεται». Όπως και ότι οι διαμαρτυρίες για τα hot spot είναι πανομοιότυπες με τους ξεσηκωμούς εναντίον της εγκατάστασης ΧΥΤΑ στη γειτονιά και γενικώς εναντίον οτιδήποτε υποβαθμίζει (αληθώς ή κατά φαντασία) την αγοραστική αξία της περιοχής…. Ο συνδικαλισμός δεν πάει μακριά, έλεγε και ο Λένιν. Ελάχιστοι, ανεξάρτητοι και μεμονωμένοι, στην Αριστερά, εντός ή εκτός Βουλής, (αλλά και τη Δεξιά) θέτουν το καθοριστικό ζήτημα ότι κοινωνικές αλλαγές χωρίς εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να συμβούν. Οι διάφοροι ξεσηκωμένοι πάντως δεν βάζουν στον εαυτό τους τέτοιες σκοτούρες. Ούτε φαίνεται κανείς διατεθειμένος να τους το πει.
[quote text_size=”small”]
Δεν βρίσκει κανείς κανένα βάσιμο λόγο να στηρίξει την κυβέρνηση αλλά προκαλεί απορία ο ενθουσιασμός ενόψει του χειρότερου που έρχεται ολοταχώς.
[/quote]
Ο Τσίπρας έχει κάνει άπειρες συναντήσεις σε πολιτικό επίπεδο με Μέρκελ, Ολάντ και λοιπούς. Φως δεν είδε, ούτε εμείς, ωσάν οι «τεχνοκράτες» να είναι από άλλο χωριό. Τον κοροϊδεύουν και αυτός κοροϊδεύει τον εαυτό του και εμάς τρέφοντας αυταπάτες ότι θα περάσουμε τον κάβο της αξιολόγησης και μετά θα ρυθμίσει το χρέος οπότε θα δούμε θεού πρόσωπο. Είναι έτσι τα πράγματα ώστε κάποιοι περί την κυβέρνηση ψιθυρίζουν ότι τελικά δεν θα είναι και τόσο κακό αν φεύγαμε από το ευρώ, ως καθυστερημένοι Κολόμβοι. Δήθεν οι Δανειστές δεν πείθονται ότι η κυβέρνηση δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της. Μπορούν να μας κατηγορούν και το κάνουν. Αν η κυβέρνηση με τη σειρά της έπειθε εμάς ότι ξέρει τι να κάνει και ότι μπορεί να το κάνει τότε θα μπορούσε να πει και κανένα όχι. Αλλά μετά την κωλοτούμπα δεν πείθει. Δεν πείθει επειδή δεν εμπνέει. Τελεία.
Κανείς δεν τολμά ούτε να υπονοήσει ότι όσα βλέπουμε θυμίζουν κάτι από «έγχρωμη επανάσταση», όχι για να υποστηρίξει την κυβέρνηση (ποιος ο λόγος;) αλλά για να μας βάλλει ψύλλους στ’ αυτιά για το απόγευμα, το βράδυ, το αύριο, να μην πάμε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, ανυποψίαστοι. Ένα λαϊκό κίνημα μπορεί, ίσως, να είναι αυθόρμητο, δηλαδή ακέφαλο. Οπότε η τελική έκβαση είναι άγνωστη και τις περισσότερες φορές δυσάρεστη. Αντίθετα, αυθόρμητοι μηχανισμοί, σε επαφή και γνώση της κρατικής μηχανής, δεν υπάρχουν. Έστω αυθόρμητοι οι αγρότες αλλά όχι η υποψιασμένη Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων που αίφνης καταγγέλλει πως η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόζει όσα οι ξένοι επιτάσσουν. Ανακαλύπτοντας επιτέλους, ως καθυστερημένος Κολόμβος κι αυτή, την Αμερική των Μνημονίων. Πολύ περισσότερο υποψιασμένο το συνδικάτο της Αστυνομίας προκαλεί απορίες με την προτροπή (ή την προειδοποίηση) προς την κυβέρνηση να μην φέρει σε αντιπαράθεση τα ΜΑΤ με τους αγρότες! Θα είναι ασυγχώρητη αφέλεια να θεωρηθούν του συρμού οι παρεμβάσεις τέτοιων μηχανισμών με επίγνωση της βαθιάς κρατικής Εξουσίας. Όταν κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ένα ενδεχόμενο σύγκρουσης, με ή χωρίς προβοκάτσια, και αιματηρή έκβαση, είτε στην περίπτωση των αγροτών είτε στην περίπτωση των προσφύγων.
Αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ψυχρή περιγραφή της συγκυρίας: μια κυβέρνηση χωρίς έρμα και χωρίς στήριξη ούτε εντός ούτε εκτός της χώρας. Στην κοινωνία αγανάκτηση, φτώχεια, αδιέξοδο. Κύμα προσφύγων ανεξέλεγκτο με τους Γερμανούς (και τους άλλους Εταίρους (!) να αμφισβητούν την εθνική κυριαρχία της χώρας. Κόσμος ξεσηκωμένος στους δρόμους αλλά λαϊκό κίνημα ακέφαλο. Μια σπίθα φτάνει για να βάλει φωτιά στον κάμπο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
