«Μπορεί να χάσαμε την μάχη, όχι όμως και τον πόλεμο». Αυτή δεν είναι μια κοινότυπη φράση που διαδέχεται μια αποτυχία; Στην περίπτωση της ελληνικής Αριστεράς θα έπρεπε να διατυπώνεται συχνά.
Υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι η ηγεσία της αναγνωρίζει πως, πράγματι, χάνεται η μια μάχη μετά την άλλη και απαιτείται αλλαγή πλεύσης για να έρθει κάποια στιγμή, κάποια νίκη…
Κι όμως για την τελική επικράτηση τους οι προϋποθέσεις συντρέχουν! Το παγκόσμιο κεφάλαιο και τα «αστικά κόμματα» που το εκπροσωπούν βρίσκεται σε εμφανή κρίση. Κρίση ταυτότητας, κρίση προσανατολισμού. Ό,τι βλέπουμε να διαδραματίζεται σήμερα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια βίαιη σύγκρουση του κεφαλαίου με το κεφάλαιο.
Η Αριστερά, στην Ελλάδα και τον κόσμο, μένει απλός θεατής της σύγκρουσης. Ούτε αντιλαμβάνεται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, ούτε, πολύ περισσότερο, έχει εφεύρει τρόπους να αξιοποιήσει προς όφελός της τις απώλειες που η σύγκρουση προκαλεί σε όλους – αρκετών «κεφαλαιοκρατών» συμπεριλαμβανομένων.
Το ποιοι είναι αυτοί οι «κεφαλαιοκράτες», η Αριστερά δεν το αποσαφηνίζει. Κεφαλαιοκράτης είναι για παράδειγμα ο Σόρος. Είναι όμως κι ο επιχειρηματίας που έχει για παράδειγμα μια μικρομεσαία μεταποιητική μονάδα; Αν αυτό το απλό ερώτημα αποσαφηνιστεί, τότε, πράγματι, η Αριστερά θα έχει κάνει ένα θετικό βήμα.
Διότι όσο στρέφει μια μικρή μειοψηφία κομματικών εγκάθετων εναντίον του μικρού επιχειρηματία τόσο θα βλάπτει και τον επιχειρηματία που αγωνίζεται να περισώσει ό,τι μπορεί, όσο, ακόμα περισσότερο, τους εργαζόμενους που εργάζονται σε αυτόν κι αύριο που ο επιχειρηματίας θα βάλει λουκέτο θα ψάχνουν να βρουν δουλειά.
Η προσέγγιση λοιπόν της Αριστεράς με την ραχοκοκαλιά τής οικονομίας των ανεπτυγμένων χωρών, δηλαδή της μεσαίας τάξης, οφείλει να είναι ο στρατηγικός της στόχος. Διότι απ’ τη μεσαία τάξη που βάλλεται σήμερα, η Αριστερά έχει την ευκαιρία, τώρα, να αντλήσει πολιτική δύναμη και να αναβαπτιστεί.
Όσο αρνείται να αντιληφθεί το οφθαλμοφανές. Όσο αδυνατεί να εξηγήσει τα ουσιαστικά αίτια της κρίσης. Όσο δεν αποκαλύπτει τον «πραγματικό εχθρό». Τόσο θα λειτουργεί ως «σάκος του μποξ» και πολιτικό άλλοθι των πραγματικών κεφαλαιοκρατών που διαλύουν συστηματικά τον κοινωνικό και παραγωγικό ιστό κάθε ανεπτυγμένης χώρας. Τόσο θα χάνει τη μια μάχη μετά την άλλη και μαζί της κι οι ανεπτυγμένες κοινωνίες τον πόλεμο…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
