Το αίτημα ενεργοποίησης του ευρωατλαντικού μηχανισμού στήριξης της οικονομίας μας, αναγνώστηκε με διαφορετικό τρόπο από τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Ας δούμε αρχικά το μήνυμα που εξέπεμψε η κυβέρνηση δια του πρωθυπουργού από το ακριτικό Καστελόριζο. Χωρίς μελοδραματισμούς ο Γ. Παπανδρέου αφού επετέθη για μια ακόμα φορά στην προηγούμενη κυβέρνηση, όχι φυσικά αναιτιολόγητα, ανακοίνωσε την προσφυγή της Ελλάδας.
Οι πολίτες, “σαν έτοιμοι από καιρό σαν θαρραλέοι”, η πλειοψηφία τους τουλάχιστον, μετά από μήνες άγχους και ανασφάλειας, ένοιωσαν πικρή ανακούφιση, όχι γιατί λύθηκαν τα προβλήματά τους, αλλά γιατί η χώρα ξέφυγε έστω πρόσκαιρα από τη μέγγενη των αγορών και των κερδοσκόπων. Των οίκων αυτών που οι εγχώριοι τηλεοικονομολόγοι των παραθύρων τους έχουν θεοποιήσει, την ώρα που η μητρόπολη του καπιταλισμού τους στέλνει στο σκαμνί.Παγωμένοι όμως ταυτόχρονα οι πολίτες, γιατί η κυβέρνηση, μη μπορώντας και αυτή να ξεφύγει από τις κακές συνήθειες των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, παίρνει τα μέτρα που της ζητούν οι εταίροι μας, με επικοινωνιακές δόσεις. Για τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, τα πράγματα είναι ίσως πιο ξεκάθαρα καθώς ακολουθούν την ανεύθυνη πεπατημένη του καταγγελτικού λόγου, ή του πιο ακραίου “όχι σε όλα”.Τώρα ποιος θα πλήρωνε και σ’ αυτούς μισθούς και συντάξεις αν το κράτος δεν μπορούσε να δανειστεί τον επόμενο μήνα, είναι κάτι που μένει να απαντηθεί από τους ίδιους. Γιατί φυσικά εκτός από τα στενά κομματικά τους όρια απευθύνονται και στην κοινωνία, η οποία γνωρίζει βεβαίως τους υπαίτιους που οδήγησαν τα πράγματα εδώ, πρέπει ωστόσο να συνεχίσει και τη ζωή της. Μπορεί τα μικρά κόμματα να διαγκωνίζονται σε ανέξοδη συνθηματολογία, τα πράγματα ωστόσο δεν είναι τα ίδια για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και γιατί φιλοδοξεί να γίνει κάποια στιγμή πάλι φορέας εξουσίας, και γιατί έστω και μετά από μια μεγάλη ήττα, εκφράζει πάντα ένα αξιοσέβαστο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Όλη αυτή η ρητορική που ανέπτυξε ο πρόεδρός του και για τον μηχανισμό στήριξης και για το ΔΝΤ, θα είχε πειστικότητα αν συνοδευόταν από κάποια εναλλακτική πρόταση επίλυσης του δανειακού προβλήματος της χώρας.Το ότι φθάσαμε σε οριακό σημείο, ανεξαρτήτως ευθυνών το γνωρίζει και ο τελευταίος πολίτης της χώρας. Άρα η προσφυγή ήταν μονόδρομος. Και ευτυχώς που είχε δημιουργηθεί ο μηχανισμός στήριξης, κάτι που πιστώνεται προσωπικά ο πρωθυπουργός, ο οποίος κινητοποίησε με σκληρή προσπάθεια τους δυσκίνητους και απρόθυμους ως ένα βαθμό, κοινοτικούς εταίρους μας. Όσο για την περιβόητη πλέον ρήση, ότι η σημερινή κυβέρνηση παρέλαβε κρίση ελλείμματος και χρέους και τη μετέτρεψε σε κρίση δανειακή, και μόνο η διαπίστωση της αρχικής κρίσης, συνεπάγεται την επόμενη χωρίς να… “προσπαθήσει” κανένας.
Το άρθρο του Κώστα Χριστοφιλόπουλου δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα “ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ”.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
