Ο Θανάσης Κ. δεν μασάει τα λόγια του. Γράφει την αλήθεια για το Ασφαλιστικό, τις συντάξεις και το δημογραφικό. Και σημειώνει ότι η χώρα χρειάζεται μια φιλελεύθερη κυβέρνηση αποφασισμένη να πει την αλήθεια και να προχωρήσει σε συγκρούσεις και ρήξεις.
Ακόμα και τώρα, οκτώ χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, μιλάμε με περιφράσεις, με υπονοούμενα και με ψέματα… Κι όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας που ανέδειξαν το ψέμα σε «τέχνη» και σε «υψίστη πολιτική» και – τελικά – σε αποκλειστικό «μέσο επιβίωσης»… Αλλά και πολλοί από τους υπόλοιπους. Που είναι, υποτίθεται, «κατά του Λαϊκισμού», διστάζουν… Πάρτε για παράδειγμα τις συντάξεις – το βασικό «ταμειακό» παράγοντα που μας οδήγησε στην χρεοκοπία.
35 δισ. το χρόνο για συντάξεις
35 δισεκατομμύρια ήταν πριν την κρίση η συνολική ετήσια επιβάρυνση λόγω των συντάξεων! Από τα οποία τα 10 τουλάχιστον τα πλήρωνε απευθείας το δημόσιο. Δηλαδή από τα 300 δισ. χρέους που είχαμε συνολικά όταν μας «πέταξαν έξω» οι αγορές το 2010, και καταφύγαμε στον «αναγκαστικό δανεισμό» και τα μνημόνια, τα 75 τουλάχιστον ήταν από το δανεισμό του κράτους για να πληρώνει συντάξεις τα τελευταία δέκα χρόνια!
Το πρόβλημα είναι σύνθετο και έχει πολλές «μεταβλητές» που το επηρεάζουν: οικονομικές, αναπτυξιακές, δημογραφικές, διαθρωτικές, χρηματοοικονομικές. Τα περισσότερα από αυτά αλλάζουν σε βάθος χρόνου. Υπάρχουν όμως κάποια που αποτελούν μείζονες στρεβλώσεις και αλλάζουν ταχύτατα.
95% ποσοστό αναπλήρωσης
Κι ένα από αυτά είναι το λεγόμενο «ποσοστό αναπλήρωσης». Δηλαδή τι ποσοστό των μέσων αποδοχών του όταν εργαζόταν, πρέπει να παίρνει όποιος βγαίνει στη σύνταξη. Στις περισσότερες χώρες το ποσοστό αυτό είναι από 50% ως 70%! Με 35 χρόνια εργασίας! Στην Ελλάδα ήταν 95%-100%! Με λιγότερα πραγματικά χρόνια εργασίας… Και αν λάβετε υπόψιν και τα γενναιόδωρα «εφάπαξ» σε κάποιους κλάδους, ξεπερνούσε τότε το 110%! Πράγμα που σημαίνει πως ό,τι κι αν κάναμε, το συνταξιοδοτικό μας σύστημα ήταν ΜΗ βιώσιμο τότε! Κι αργά ή γρήγορα θα κατέρρεε…
Αυτό σημαίνει ότι μέχρι και σήμερα, που η συνολική συνταξιοδοτική δαπάνη έχει πέσει στα 24 δισ. (από τα 35 περίπου το 2010), και πάλι οι περισσότεροι συνταξιούχοι παίρνουν λιγότερα απ’ ό,τι είναι η κεφαλαιοποιημένη (τοκισμένη) αξία όσων χρημάτων έχουν πληρώσει όλα αυτά τα χρόνια – οι ίδιοι και οι εργοδότες τους – σε ασφαλιστικές εισφορές. (Αυτή είναι σε γενικές γραμμές, η περιβόητη «προσωπική διαφορά»).
Συντάξεις υψηλότερες απ’ όσες δικαιούνταν
Κάποτε έπρεπε να πούμε λοιπόν στους ασφαλισμένους που φώναζαν όλα αυτά τα χρόνια, ότι «μας κόβετε συντάξεις που τις είχαμε πληρώσει» πως κάνουν λάθος: Τα λεφτά που είχαν «αποταμιεύσει» μέσω των εισφορών τους, αντιστοιχούσαν σε πολύ χαμηλότερες συντάξεις από εκείνες που έπαιρναν τότε.
Στις περισσότερες περιπτώσεις τουλάχιστον. Και τη «διαφορά» την πλήρωναν οι επόμενες γενιές… Αλλά αυτή την αλήθεια δεν βγήκαν ΠΟΤΕ να την πουν, τόσο καθαρά στην κοινωνία! Στο μεταξύ όμως, οι επόμενες γενιές των Ελλήνων, που σηκώνουν όλο και μεγαλύτερο βάρος από τις συντάξεις των παλαιότερων, φθίνουν συνεχώς.
Παιδιά με τεχνική βοήθεια
Οι Έλληνες δεν έκαναν παιδιά! Όχι τώρα, με την κρίση. Και πριν από την κρίση! (τώρα πολύ χειρότερα, βέβαια…) Είχε επικρατήσει μια μαζική κουλτούρα «κατά του γάμου», κατά των «δεσμεύσεων», κατά των «υποχρεώσων», με αποτέλεσμα να επεκτείνουν την «ξενοιασιά της νιότης» τους όλοι και όλες όσο μπορούσαν, κι όταν κάποτε αποφάσιζαν να «μαζευτούν», να δυσκολεύονται πλέον να κάνουν παιδιά – το πολύ ένα κι αυτό συνήθως με «τεχνική βοήθεια». Κι αν παρατηρήσετε τα περισσότερα σημερινά παιδιά δεν έχουν ξαδέλφια, ή έχουν ελάχιστα. Ενώ παλαιότερα…
[Εμένα τα τρία παιδιά μου, έχουν μόνο μια ξαδέλφη! Εγώ είχα 10 πρώτα ξαδέλφια και καμιά 30αριά δεύτερα – κι από τις δύο πλευρές των γονιών μου…]. Κι επειδή λιγόστεψαν τα παιδιά, αδυνάτισαν οι συγγενικοί δεσμοί μεταξύ τους και πολλαπλασιάστηκαν τα διαζύγια, βγήκε μια ολόκληρη γενιά από υπερ-προσταστευμένα μοναχοπαίδια!
Δηλαδή δεν φθίνουν μόνο αριθμητικά τα παιδιά μας. Τα υπονομεύσαμε και από την πλευρά της αγωγής και της «κοινωνικοποιησής» τους.
1 συνταξιούχος σε 1,4 εργαζόμενο
Αλλά κι αυτή η γενιά που φθίνει συνεχώς. Δεν έχει καμία ευκαιρία πια στην Ελλάδα. Κι όσα μπορούν φεύγουν στο εξωτερικό. Κι έχουμε φτάσει στο σημείο να αντιστοιχεί πια ένας συνταξιούχος για κάθε 1,4 εργαζόμενο! Και σε λίγο θα φτάσει η αναλογία στο 1 προς 1. Και τότε θα καταρρεύσει οριστικά το ασφαλιστικό σύστημα. Όσες καινούργιες περικοπές στις συντάξεις κι αν κάνουμε ακόμα.
Ποτέ δεν ακούστηκαν επίσημα όλες αυτές οι αλήθειες. Γιατί θα έπρεπε τότε να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη στήριξης της «πυρηνικής οικογένειας»! Γιατί αυτή κάνει παιδιά και τα μεγαλώνει με υγιή τρόπο… Κι ύστερα νομίσαμε ότι αρκεί να δώσουμε «επιδόματα πολυτεκνίας» στους φτωχούς – μόνο… Την ώρα που όχι μόνον οι «φτωχοί», αλλά η μέση σημερινή Ελληνική οικογένεια σε παραγωγικές ηλικίες δυσκολεύεται να κάνει και να αναθρέψει παιδιά.
Απαγορευτικό το δεύτερο παιδί
Ένα παιδί σήμερα χρειάζεται τουλάχιστον 400 ευρώ το μήνα, χωρίς σχολεία και εξωσχολικές δραστηριότητες. Περισσότερα, όταν μπει στην εφηβεία. Ακόμα περισσότερα όταν αρχίσουν τα φροντιστήρια. Γιατί «δωρεάν παιδεία» – είπαμε – δεν υπάρχει! Με μέσο οικογενειακό εισόδημα για τα νέα ζευγάρια της μεσαίας τάξης κάτω από 1500 ευρώ, αυτό σημαίνει ότι το ένα παιδί είναι δύσκολο – το δεύτερο είναι απαγορευτικό! Κι όπου προκύπτει δεύτερο παιδί, βοηθούν οι γονείς τους ζευγαριού από τις συντάξεις τους. Που τώρα κόβονται κι αυτές…
Αυτές τις αλήθειες δεν βγήκε ποτέ να τις πει επίσημα η ηγεσία… Και μιαν αλήθεια ακόμα: Όσο και να κοπούν οι συντάξεις όπως είναι τα πράγματα σήμερα, με τη δημογραφική γήρανση, θα χρειαστεί να μειωθούν κι άλλο στο μέλλον. Και μετά ξανά και ξανά. Εκτός πια, κι αν προλάβουν να… πεθάνουν μαζικά σε σύντομο χρόνο, όλοι οι πάνω από εξήντα πέντε! Γι’ αυτό το επαναλαμβάνουν συνεχώς, πότε ο Τσίπρας πότε ο Τσακαλώτος. Δεν πρόκειται να «λύσουν» το συνταξιοδοτικό. Προσεύχονται να πεθάνουν οι συνταξιούχοι όσο γίνεται ταχύτερα…
Λίγοι στην αγορά εργασίας
Αλλά και πάλι δεν λύνεται το πρόβλημα, διότι οι νέοι που μπαίνουν στην αγορά εργασίας είναι όλο και λιγότεροι και παίρνουν όλο και λιγότερα, οπότε πληρώνουν όλο και μικρότερες εισφορές. Η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά είχε βάλει τη χώρα σε ταχύρρυθμη ανάπτυξη. Οι ίδιοι οι δανειστές προέβλεπαν τότε πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης για όλα τα επόμενα χρόνια. Επομένως το συνταξιοδοτικό ήταν «βιώσιμο» με εκείνους τους ρυθμούς και εκείνες τις υποθέσεις. Χωρίς πρόσθετες μειώσεις συντάξεων.
Με το που ήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση και καθήλωσε τη χώρα σε στασιμότητα, οι δανειστές προβλέπουν πια τους μισούς ρυθμούς ανάπτυξης στο μέλλον – απ’ ό,τι προέβλεπαν οι ίδιοι στα τέλη του 2014. Και τώρα όχι μόνο επέβαλαν ήδη νέες περικοπές συντάξεων, αλλά δέσμευσαν την κυβέρνηση Τσίπρα για επί πρόσθετες περικοπές από του χρόνου. Κι αν δεν αλλάξει η κυβέρνηση και το αναπτυξιακό μοντέλο, δεν θα φτάσουν ούτε αυτές. Θα χρειαστούν μελλοντικά κι άλλες.
Χρειάζεται φιλελεύθερη κυβέρνηση
Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να πέσει ο Τσίπρας το ταχύτερο! Και να έλθει μια νέα φιλελεύθερη κυβέρνηση να διαπραγματευθεί άλλο μοντέλο ανάπτυξης. Να επαναφέρει την οικονομία σε πολύ υψηλότερους ρυθμούς, ώστε να μπορέσουν να αποφευχθούν νέες μειώσεις. Το δημογραφικό, έτσι κι αλλιώς, μπορεί να λυθεί μόνο σε βάθος χρόνου. Και μόνο μέσα σε συνθήκες μακροχρόνιας ανάπτυξης, με επιστροφή-παλιννόστηση όσων νέων μας έφυγαν τα τελευταία χρόνια.
Αλλά οι αλλαγές στο φορολογικό, οι μεταρρυθμίσεις, οι αποκρατικοποιήσεις και η συνολική αλλαγή στο αναπτυξιακό μοντέλο – όλα αυτά πρέπει να γίνουν άμεσα! Αλλιώς δεν θα αλλάξει τίποτε – ούτε μακροχρόνια. Και θα συνεχίσουμε να βουλιάζουμε.
Χρειάζονται ρήξεις
Κανείς δεν βγήκε να πει ακόμα, ότι…
Για να καθαρίσουν τα Πανεπιστήμια θα χρειαστούν συγκρούσεις και ρήξεις.
Για να καθαρίσουν τα «άβατα» των κουκουλοφόρων, θα χρειαστούν συγκρούσεις και ρήξεις.
Για να αποκατασταθεί ο νόμος και η τάξη, θα χρειαστούν συγκρούσεις και ρήξεις.
Για να καθαρίσει η Μόρια και όλα τα εφιαλτικά hot spots, θα χρειαστούν συγκρούσεις και ρήξεις.
Για να κλείσουν τα σύνορα στις ορδές των λαθρομεταναστών, θα χρειαστούν συγκρούσεις και ρήξεις.
Για να διωχθούν όλες οι μαφίες των «αλληλέγγυων», θα χρειαστούν συγκρούσεις και ρήξεις.
Για να αποκτήσουμε δημόσια τηλεόραση – γιατί η ΕΡΤ ΔΕΝ είναι δημόσια τηλεόραση είναι ελεγχόμενο Συριζομάγαζο – θα χρειαστούν συγκρούσεις και ρήξεις.
Για να προχωρήσουν τα εργοτάξια που έχουν υποτίθεται εγκριθεί (π.χ. Ελληνικό) και για να ανοίξουν κι άλλα εργοτάξια (που τα απαγορεύουν ακόμα), θα χρειαστούν συγκρούσεις και ρήξεις.
Για να φτιάξουν τα σχολεία μας, τα Πανεπιστήμιά μας, τα δημόσια νοσοκομεία μας, θα χρειαστούν συγκρούσεις και ρήξεις.
Για να καθαρίσουν οι δήμοι και να γίνει η Τοπική Αυτοδιοίκηση μοχλός περιφερειακής ανάπτυξης – όχι εστία διαφθοράς – θα χρειαστούν συγκρούσεις και ρήξεις.
Για να υπάρξει στοιχειώδης και λειτουργική «Πολιτική Προστασία» σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών (σεισμών, πλημμυρών, πυρκαγιών), θα χρειαστούν συγκρούσεις και ρήξεις.
Για να αναβαθμιστεί η πρωτογενής παραγωγή, για να υπάρξει «μεταποίηση», για να εξυγιανθεί το δημόσιο, για να αναπτυχθούν και κλάδοι βαριάς βιομηχανίας όπου έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα, όπως τα ναυπηγεία – παντού θα χρειαστούν συγκρούσεις και ρήξεις.
Για να αλλάξει η «νοοτροπία του κόσμου» που επικαλούνται πολλοί, θα χρειαστούν συγκρούσεις και ρήξεις!
Και για να γίνουν συγκρούσεις και ρήξεις πρέπει ο κόσμος να ακούσει την αλήθεια, κι ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας να την αποδεχθεί. Και να στηρίξει αύριο – και τις συγκρούσεις και τις ρήξεις.
Τρείς λέξεις συνοψίζουν το μόνο δρόμο λύτρωσης της χώρας:
Αλήθεια- Συγκρούσεις – και Ρήξεις!
ΥΓ. αλλά την Αλήθεια δεν τη λένε πολλοί. Τις συγκρούσεις τις «απεύχονται» όλοι. Και τις ρήξεις δεν μπορεί – και δεν τολμά – να τις αναλάβει κανείς. Εκτός πια κι αν μας «εκπλήξει ευχάριστα» κάτι στο εγγύς μέλλον. Γιατί αλλιώς, στο απώτερο μέλλον, απλώς δεν θα υπάρχουμε…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
