Ο Κώστας Καραμανλής είχε πολλές ευκαιρίες να «καθαρίσει» με τους Βατοπεδινούς. Είχε και τη δυνατότητα να «καθαρίσει» και με τον Αριστοτέλη Παυλίδη. Δεν το έπραξε κι όλοι στο κυβερνών κόμμα αναζητούσαν τη χαμένη του «πυγμή». Ελάχιστοι, εκτός κυβερνώντος κόμματος, αναζήτησαν τις αιτίες της στάσης του. Οι… έρευνες δεν απέδειξαν κάτι το ποινικό επιλήψιμο. Πλην όμως οι υποψίες παρέμειναν. Ποιος ήταν ο λόγος ή οι λόγοι που ο πρωθυπουργός επέδειξε τέτοιου είδους συστολή, επωμιζόμενος αυτούσιο το πολιτικό κόστος της επιλογή του;
Η απάντηση θα αργήσει να έρθει. Ίσως και να μην υπάρξει ποτέ. Πλην όμως η πραγματικότητα θέλει την αντίστροφη μέτρηση για την πτώση ενός ηγέτη που κέρδισε σχεδόν άκοπα τη συμπάθεια ενός σημαντικού κομματιού των Ελλήνων πολιτών, αλλά και την εμπιστοσύνη τους για να διαχειριστεί τις τύχες του τόπου, να ξεκινά από το «σημείο στήριξης» όλων αυτών που «πλήγωσαν την παράταξη και την εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού» κατά την έκφραση της κας Φάνης Πάλλη-Πετραλιά.
Τώρα πλέον που ο Κώστας Καραμανλής αναζητά «σημεία στήριξης» στη βάση του κόμματος για να διασώσει την υστεροφημία του, καλείται να λάβει ετεροχρονισμένα αποφάσεις που θα έπρεπε να είχε λάβει πριν οι εξελίξεις τον συμπαρασύρουν στο σημερινό αδιέξοδο από το οποίο επιχειρεί να αποδράσει.
Κάπως έτσι, η φημολογία των ημερών τον θέλει να αποφασίζει προγραφές και να θέτει εκτός ψηφοδελτίων πρώην υπουργούς και βουλευτές, το όνομα των οποίων ενεπλάκη σε σκανδαλώδεις υποθέσεις. Όπως και όταν οι υποθέσεις αυτές αποκαλύπτονταν (όχι πάντως απ’ την κυβέρνηση…) έτσι και τώρα, θα ανέμενε κανείς απ’ τον πρωθυπουργό το «αυτονόητο». Την άμεση απομάκρυνση των εμπλεκομένων, έως ότου τουλάχιστον, η Δικαιοσύνη αποφανθεί για την ύπαρξη ή μη ευθυνών τους.
Τότε ο πρωθυπουργός δεν το έπραξε. Ίσως για τους ίδιους λόγους να μην το πράξει και τώρα. Ίσως γιατί στο «γαλαξία» της ΝΔ, ο «νόμος της σιωπής» δεν υφίσταται ούτε καν ως άγραφος… Αντιθέτως, στη δύσκολη ώρα, όλοι εμφανίζονται ομιλητικότατοι και με μια τάση να αποκαλύπτουν τους άλλους για να διασώσουν εαυτούς. Ουδείς και πολύ περισσότερο ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να έχει την αυταπάτη πως όλοι αυτοί που «πλήγωσαν την εμπιστοσύνη του» θα πράξουν ό,τι ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος ανάφερε κλείνοντας την επιστολή του προς τον πρωθυπουργό με την οποία εξηγούσε τους λόγους που δεν θα είναι ξανά υποψήφιος: «…Πεποίθησή μου πάντοτε παραμένει ότι οι πολίτες δεν θέλουν πολιτικούς που είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν σε όλες τις καταστάσεις…»
