Για μια ακόμη φορά έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν. Εκεί που όλοι ήλπιζαν να πούνε κάποια στιγμή δόξασι ο θεός, ξανά πάλι στο βοήθα Παναγία μου.
Αυτό το ασταμάτητα κρύο και ζεστό ντουζ που μας επιβάλλουν δανειστές και εταίροι, έχει δημιουργήσει στην ελληνική κοινωνία φοβερή κόπωση και άρνηση, καθώς πολλοί είναι εκείνοι οι πολίτες που έχουν περάσει σε μια κατάσταση παθητικής αντίστασης σε όποια καινούργια συνταγή σωτηρίας μας εμφανίζουν.
Που οφείλεται όμως αυτή η αλλαγή συμπεριφοράς και στάσης απέναντι στη χώρα μας στην οποία πριν λίγο καιρό απένειμαν εύσημα για τις προσπάθειές της και τις θυσίες που υπεβλήθη ο ελληνικός λαός. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της εφαρμογής του σχεδίου διάσωσης της ελληνικής οικονομίας; Μήπως δεν ήταν καθόλου πειστικό προς τις αδηφάγες αγορές που έχουν ποντάρει τεράστια ποσά στη χρεοκοπία της χώρας; Μήπως ήταν λάθος φάρμακο για τη συγκεκριμένη ασθένεια;
Πάντως τα πρώτα αποτελέσματα της επιβαλλόμενης θεραπείας είχαν σημαντικές παρενέργειες. Σίγουρα υπάρχουν καθυστερήσεις στο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της κυβέρνησης, και κυρίως στο πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων και συγχωνεύσεων των δημόσιων οργανισμών.
Όμως από τους επαίνους στις δημόσιες αφόρητες πιέσεις και καταγγελίες ότι εμείς φταίμε που το μνημόνιο δεν αποδίδει, υπάρχει τεράστια απόσταση που μας βάζει σε μελαγχολικές σκέψεις. Ή οι εταίροι μας μέσα στις αντιφάσεις τους και βλέποντας τη συνταγή τους να μην αποδίδει και κυρίως το κύρος των εγγυήσεών τους να μην λαμβάνεται υπ’ όψιν απ’ τη διεθνή κερδοσκοπία, έχουν χάσει το παιχνίδι δεν ξέρουν τι να κάνουν, τα ρίχνουν σε μας και ζητούν επιτακτικά γη και ύδωρ χωρίς πάλι να είναι σίγουροι για το αποτέλεσμα. Ή το χειρότερο, πλέον έχουν ξεπεράσει το φόβο για τα αποτελέσματα μιας κατάρρευσης της Ελλάδας, θεωρώντας ότι δεν θα έχει τις καταστροφικές συνέπειες που αρχικά εκτιμούσαν για την ευρωζώνη, και πάντως το κόστος μιας τέτοιας εξέλιξης ίσως να είναι μικρότερο από αυτό της διάσωσης.
Όσο ακραίες και κυνικές κι αν φαίνονται αυτές οι σκέψεις, είναι γεγονός ότι εκφράζονται από αρκετούς ηγέτες απ’ τον βορά της ευρωζώνης, όπως φυσικά υπάρχουν και εκείνοι που πιέζουν για περισσότερη αλληλεγγύη προς τη χώρα μας. Βέβαια όταν ακόμα και υποστηρικτές μας όπως η κ. Λαγκάρντ που μάλιστα αναμένεται να αναλάβει τη θέση που κατείχε ο Στρος Καν στο ΔΝΤ, αλλάζουν στάση απέναντί μας, είναι μια εξέλιξη που πρέπει να μας προβληματίσει όλους.
Σίγουρα η λύση στο πρόβλημα της χώρας πρέπει να είναι και θα είναι υπό την πολιτική ομπρέλα της Ευρώπης και στο χέρι μας είναι να προχωρήσουμε με ψυχραιμία και όχι σε κατάσταση πανικού τις σοβαρές μεταρρυθμίσεις που έχει πραγματικά ανάγκη η χώρα για να ξεφύγει απ’ τις χρόνιες αγκυλώσεις που την πνίγουν, και τότε όλες οι φίλιες δυνάμεις στις τάξεις της Ε.Ε. θα συνταχθούν και πάλι στο πλευρό μας. Γιατί όπως έλεγαν οι εμπνευστές της ευρωπαϊκής ιδέας, ούτε Ενωμένη Ευρώπη γίνεται χωρίς την Ελλάδα ούτε η Ελλάδα είναι δυνατόν να βρίσκεται εκτός Ευρώπης.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
