Πέρασε και το ασφαλιστικό νομοσχέδιο! Ουδείς εκ των βουλευτών της συμπολίτευσης ψήφισε “όχι”. Ουδείς αντιτάχθηκε. Τι κι αν ορισμένοι καλλιεργούσαν απ’ αυτούς έδειχναν δυσαρεστημένοι με τις ρυθμίσεις και “πιεσμένοι” απ’ την εκλογική τους βάση. Η κομματική πειθαρχία τηρήθηκε χωρίς καν γίνει επίσημη αναφορά από τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη. Έφτανε που ο Γιώργος Πεταλωτής επαναλάμβανε διαρκώς ότι η ψήφιση του ασφαλιστικού είναι μια μεγάλη τομή της κυβέρνησης.
Βέβαια, στο παρασκήνιο έγιναν πολλά. Δόθηκαν διαβεβαιώσεις στους αντιρρησίες, δόθηκαν υποσχέσεις, αλλού υπήρξαν και πιέσεις. Το αποτέλεσμα πάντως δικαίωσε τους χειρισμούς όσων είχαν αναλάβει την αποστολή “κατευνασμού” των κυβερνητικών βουλευτών.
Την ώρα λοιπόν που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι βουλευτές του ψήφιζαν τις μεγάλες ανατροπές, η μόνη φωνή που ήχησε ήταν αυτή του Γιώργου Παναγιωτακόπουλου. Τα ντεσιμπέλ της ωστόσο είναι μικρά. Ο επικεφαλής της Αριστερής Πρωτοβουλίας στο ΠΑΣΟΚ μπορεί να λειτουργεί ως “συνείδηση της παράταξης”, πλην όμως είναι τόσο μόνος σε βαθμό που να δείχνει γραφικός.
Ότι κάτι θα έλεγε ο Παναγιωτακόπουλος ήταν αναμενόμενο. Κι εκείνος όμως δεν είπε τίποτα περισσότερο απ’ τα αυτονόητα. Για τη “δυσβάσταχτη καθημερινότητα” όλων, για την ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων, για την ανασφάλεια των πολιτών και τα αδιέξοδα εμπόρων και επιχειρηματιών, για τη “βόμβα στα θεμέλια του ασφαλιστικού συστήματος” που βάζει το νομοσχέδιο, για τις “συντηρητικές επιλογές” της κυβέρνησης και για “κάποιους” που “οδηγούν το ΠΑΣΟΚ στην απαξίωση. Ονόματα όμως δεν έδωσε. Όπως δεν έδωσε κι ο Δημήτρης Ρέππας ο οποίος προ ημερών έκανε λόγο για “κάποιο” απ’ τα πρωθυπουργικά γραφεία.
Η ουσία ωστόσο δεν αλλάζει. Ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος έχει κερδίσει το προνόμιο της διαφοροποίησης. Χωρίς όμως να έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει καταστάσεις, πολύ περισσότερο να αλλάξει αποφάσεις, καθώς έχει επιλέξει να είναι ένα απλό κομματικό στέλεχος που αρνείται θέσεις κομματικής ή κυβερνητικής ευθύνης. Τυχαίο;
Η απάντηση αδιάφορη. Η πραγματικότητα ενδιαφέρουσα. Όπως ενδιαφέρουσα θα είναι η συνέχεια για ένα κόμμα και για μια κυβέρνηση που επέλεξε το “δρόμο της ήττας, της κοινωνικής απαξίωσης και της πολιτικής απομόνωσης”, όπως υποστηρίζει. Ακόμα κι αν είναι έτσι όμως μόνο ο Παναγιωτακόπουλος το διαπιστώνει. Διότι αν “τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν και δεν θέλουν να είναι συνένοχοι σε αυτή την πορεία, που σπέρνει φτώχεια και απελπισία”, θα είχαν μιλήσει. Θα είχαν αντιδράσει.
Συνεπώς, δύο τεινά συμβαίνουν. Είτε απλώς δεν υπάρχουν στελέχη που να συμφωνούν με τις απόψεις του, είτε απλά ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πια στελέχη.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
