Στα 37 χρόνια της ιστορίας του, το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1974 περνά την πιο κρίσιμη καμπή του, γεγονός που συνδέεται άμεσα με την αμφίρροπη πολιτική περίοδο στην οποία έχει εισέλθει η χώρα τα τελευταία δύο χρόνια, ενώ υπουργοί, βουλευτές και κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε θέση μάχης για την επόμενη ημέρα.
Η διετής διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από το 2009 ως σήμερα ταυτίστηκε με την υλοποίηση μιας πολιτικής-σοκ, επιβαλλόμενης από την ένταξη της Ελλάδας στο μηχανισμό δανειοδοτικής στήριξης με τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Οι επιπτώσεις που προκλήθηκαν στο κυβερνών κόμμα από την αναγκαία πλην όμως “εκτός ιδεολογίας” ΠΑΣΟΚ συνταγής που εφαρμόζεται, ήταν ιδιαιτέρως σοβαρές σε πολλαπλό επίπεδο, επιφέροντας ρήγματα στο εσωτερικό του με μαζικές αποχωρήσεις στελεχών, νέες ομαδοποιήσεις αλλά και ραγδαία συρρίκνωση ποσοστών.
Ο Γιώργος Παπανδρέου βάδιζε σταθερά μεταξύ σφύρας και άκμονος, προσπαθώντας να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί με το επιχείρημα της σωτηρίας της χώρας να αποτελεί τη μόνιμη επωδό για να αποτραπούν τα χειρότερα.
Ωστόσο, παρά τους δραματικούς τόνους και τα εκβιαστικά διλλήματα η ΚΟ του ΠΑΣΟΚ γνώρισε πρωτοφανή μείωση της δύναμής της, χάνοντας ως τα μισά της κυβερνητικής θητείας, είτε μέσω παραιτήσεων είτε μέσω ανεξαρτητοποιήσεων έντεκα βουλευτές.
Πιο συγκεκριμένα, από τους 160 βουλευτές που διέθετε τον Οκτώβριο του 2009 έφτασε σήμερα να έχει 153, καθώς 7 ανεξαρτητοποιήθηκαν ή διαγράφηκαν και 3 παραιτήθηκαν.
Παράλληλα, οι συσπειρώσεις και η ανθρωπογεωγραφία μεταβλήθηκαν αισθητά, στη βάση των νέων δεδομένων που δημιούργησε η μεταμνημονιακή εποχή.
Στην κατεύθυνση αυτή, στελέχη τάσσονται ανοιχτά υπέρ του επώδυνου εγχειρήματος του μνημονίου στη λογική ότι πρόκειται για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που όχι απλά σώζουν τη χώρα από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας αλλά θέτουν τα θεμέλια για τη νέα Ελλάδα.
Άλλοι στέκονται κριτικά απέναντι στην πολιτική των περικοπών θεωρώντας την όμως αναγκαίο κακό και προτάσσοντας διαρκώς ως υποχρεωτική την ύπαρξη κοινωνικών αντίβαρων, ενώ η τρίτη μεγάλη κατηγορία που κυρίως απαρτίζεται από μεσαία και κατώτερα στελέχη της κομματικής πυραμίδας και συνδικαλιστές είναι εκείνη που εξαπολύει δριμύτατες επιθέσεις στην ηγεσία και σε πολλές περιπτώσεις έχει διαχωρίσει τη θέση της, αποχωρώντας από το ΠΑΣΟΚ.
Η διαμορφωθείσα κατάσταση στην άλλοτε κραταιά παράταξη σήμερα περιγράφεται πειστικά σύμφωνα με τη ρήση “περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις”. Η “καυτή πατάτα” της οικονομικής κρίσης που κλήθηκε να διαχειριστεί ήταν επόμενο να επιφέρει σεισμικές δονήσεις και να αλλάξει άρδην την αξιακή φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ αλλά και να δημιουργήσει νευρική κρίση στο στελεχικό του δυναμικό.
Κανείς δε ρισκάρει να προβλέψει τούτη την ώρα ποιο θα είναι το μέλλον του κόμματος, αν θα παραμείνει ενωμένο και αδιάσπαστο ακόμη και αν η προεδρία του θα διατηρηθεί στα χέρια του κ. Παπανδρέου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι φροντίζουν να βρίσκονται σε φάση επαγρύπνησης και αναμονής, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων από τους διαγραφέντες ή ανεξαρτητοποιηθέντες, προσδοκώντας ότι το αύριο θα ξεφεύγει από το σημερινό γκρίζο τοπίο και οι ίδιοι θα βρεθούν σε πρωταγωνιστική θέση.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
