Όπως κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν, έτσι και κάθε κλάδος εργαζομένων έχει τους συνδικαλιστές που του αξίζουν.
Πάνω σε αυτή τη λογική όσους περισσότερους εργαζομένους εκπροσωπεί ένας συνδικαλιστής, τόσο μεγαλύτερη δύναμη διαθέτει. Όση μεγαλύτερη ευχέρεια να δημιουργεί προβλήματα στην εύρυθμη λειτουργία του κοινωνικού συνόλου, τόσο αποτελεσματικότερη είναι η πίεση που ασκεί. Δια του εκβιασμού λοιπόν και της απειλής του πολιτικού κόστους που θα προκαλέσει στον πολιτικό ή υπουργό που θα απορρίψει τα αιτήματα του, ο συνδικαλιστής κερδίζει. Κερδίζει όμως κι ο πολιτικός. Η συντεχνία που βοήθησε τον ευγνωμονεί για πάντα, εξασφαλίζοντας του δια βίου εκλογή.
Αλίμονο, όμως στον πολιτικό που δεν ενδώσει στις πιέσεις της συντεχνίας. Θα βρεθεί στο στόχαστρο και τις περισσότερες φορές η κατάληξη είναι γνωστή. Εξωθείται σε παραίτηση και εν συνεχεία σπίτι του. Η Μαριέττα Γιαννάκου πχ γνωρίζει καλά τη …διαδικασία, όπως βεβαίως τη γνωρίζουν όλοι οι πολιτικοί που την υποθάλπουν και τη διαιωνίζουν δεκαετίες τώρα.
Το “κακό” διορθώνεται απλά. Αν εκλείψει το κίνητρο της συναλλαγής, εκλείπει κι η συναλλαγή. Και τότε τα επιχειρήματα αντικαθιστούν τις φωνασκίες. Έως ότου όμως συμβεί κάτι τέτοιο, οι συνδικαλιστικοί τσαμπουκάδες θα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Και βεβαίως οι πολιτικοί θα συνεχίσουν να υποκρίνονται ότι είναι δέσμιοι των αιτημάτων κάθε συντεχνίας.
Ανάλογα όμως της περίστασης οι πραγματικοί όμηροι των συμφερόντων μιας συντεχνίας, είναι οι πολίτες κάποιας άλλης συντεχνίας με μικρότερη δυνατότητα πίεσης κι εκβιασμού της πολιτικής ηγεσίας. Η οποία με τη σειρά της θα επιδιώξει να γίνει περισσότερο ενοχλητική στο κοινωνικό σύνολο για να ικανοποιήσει κι αυτή με τη σειρά της τα αιτήματά της.
Αποτελεί όμως πολιτικό στρουθοκαμηλισμό να επιρρίπτονται ευθύνες στους συνδικαλιστές που παρακινούν σε “δυναμικές κινητοποιήσεις”. Είναι οι πολιτικοί που τους το επέτρεψαν. Είναι οι πολιτικοί που συνυπέγραψαν τον εκμαυλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος με συμφωνίες κάτω απ’ το τραπέζι με πολλούς εκ των ηγητόρων του, αρκετοί εκ των οποίων μετέτρεψαν την συνδικαλιστική σε πολιτική καριέρα…
Κάποια όμως στιγμή τα ψέματα τελειώνουν. Οι διαπληκτισμοί μεταξύ επιβατών και ναυτεργατών στο λιμάνι του Πειραιά ή οι προπηλακισμοί πολιτικών από απλούς πολίτες αποτελούν ενδείξεις πως έφτασε η ώρα της συνειδητοποίησης.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
