Αν πρόκειται όντως για “πολιτική σκευωρία” τότε πράγματι μιλούμε για σκάνδαλο άλλης μορφής, της ίδιας όμως βαρύνουσας σημασίας με αυτήν που του δίνονταν μέχρι σήμερα. Όσο λοιπόν το τοπίο παραμένει θολό, το πιθανότερο είναι πως τελικώς επέρχεται συμψηφισμός. Διαγράφοντας την έννοια του σκανδάλου που διακινεί το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα και την έννοια της πολιτικής σκευωρίας που διακινούν ορισμένοι στη ΝΔ με την ηγεσία της να μένει αμήχανη, μένει ό,τι ισχυρίζεται ο Κώστας Καραμανλής.
Μένει βέβαια κι ο μέγας θόρυβος που δημιουργήθηκε και ενοχλούσε τη νιρβάνα της πολιτικής ζωής του τόπου επί δυο χρόνια για να ξεχαστεί όμως κι αυτός με την πάροδο του χρόνου. Ορθώς μάλλον το διέγνωσε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Θεόδωρος Δρίτσας όταν έκανε λόγο για «ολοφάνερα ενορχηστρωμένη επιχείρηση λήθης και σύγχυσης για την οριστική συγκάλυψη του βατοπαιδινού σκανδάλου».
Το πρώτο ερώτημα είναι τι εισπράττει ο κόσμος. Κι αυτό που εισπράττει μάλλον προσεγγίζει αρκετά την παραπάνω διαπίστωση. Το δεύτερο ερώτημα είναι τι εισπράττει ο Αντώνης Σαμαράς.
Με την άνοδό του στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ εισέπραξε το κεφάλαιο που του πρόσφερε η έννοια του σκανδάλου στην υπόθεση Βατοπεδίου. Με την έννοια της πολιτικής σκευωρίας ο Κώστας Καραμανλής εισπράττει κεφάλαιο ικανό να συντηρήσει το προσωπικό του κύρος και την πολιτική υστεροφημία του. Με καμία όμως απ’ τις δυο, ο Αντώνης Σαμαράς δεν προσθέτει το παραμικρό στο πολιτικό του ταμείο. Αντιθέτως, με την υπόθεση να διαιωνίζεται και τη διαγνωσμένη σύγχυση που ευλόγως προκαλεί, του αφαιρούνται κι αυτά τα ελάχιστα που προσπαθεί με κόπο να συγκεντρώσει.