του ΑΝΤΡΕΑ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ
Επηρεασμένη προφανώς από το “Ατέρμονο Πεδίο” των Δελφών, έναν πίνακα του Θεόδωρου Στάμου που κοσμεί το πρωθυπουργικό γραφείο και, πεπεισμένη, ότι η επίσκεψή της επιβάλλεται να στείλει σαφή μηνύματα, υποστηρικτικά των καταβαλλόμενων προσπαθειών του «φίλου George», η Χίλαρι χρειάστηκε λίγα μόλις λεπτά της ώρας για να διαπιστώσει ότι η Ελλάδα μετά την υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, κινείται προς την σωστή κατεύθυνση…
Ανακουφισμένος, όπως οι περισσότεροι φαντάζομαι από τις εξελίξεις και, βέβαιος πλέον ότι θα βρούμε περιχαρείς αγοραστές την στιγμή που θα δείξουμε αποφασισμένοι να πουλήσουμε, δεν έχω παρά να συνεχίσω απρόσκοπτα στην πορεία που από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, πολλά μίλια μακριά χαράχθηκε, από έναν μαθητευόμενο μάγο της οικονομίας, οπαδό του Κέινς, που φρόντισε με τις επιλογές του να κάνει αποπληθωρισμό, στέλνοντας πολλές χιλιάδες Βολιβιανών στην ανεργία και την εξαθλίωση, αιφνιδιάζοντας με την πολεμική του, ακόμη και τους οπαδούς του Φρίντμαν.
Οι Βολιβιανοί –για την ιστορία- παραμυθιάστηκαν από έναν υπερήλικα ηγέτη, που υπέκλεψε την ψήφο τους, επιλέγοντας κρυφά και από τους πιο στενούς του συνεργάτες να εκπονήσει πολιτική «σοκ και δέους» και να την επιβάλει ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια αντίδρασης από κόμματα και οργανώσεις, υλοποιώντας δεκάδες μέτρα λιτότητας ταυτοχρόνως… Σημειωτέον δε, η Βολιβία μόλις είχε ολοκληρώσει με την αρωγή των ΗΠΑ (φυσικά) την εξάρθρωση του εμπορίου της κόκας, η οποία οδήγησε στην οικονομική δυσπραγία και στην υπερχρέωση, αυτή στα ιδεολογήματα του Φρίντμαν και την θεωρία του «σοκ» και αυτή με την σειρά της, σε τι άλλο; Μα στην κόκα και στην ενασχόληση ενός ολόκληρου λαού με την παρασκευή και πώλησή της …
Δεν υπαινίσσομαι κάτι, παρόλο που οι συμπτώσεις είναι πράγματι πολλές. Και σε κάθε περίπτωση δεν προτρέπω να το ρίξουμε μεταφορικώς ή κυριολεκτικώς στα ναρκωτικά… Αναφέρομαι στον τρόπο που οι ισχυροί και το ΔΝΤ επέλεξαν εν αντιθέσει με τον Πινοσέτ, να επιβάλουν την εξαθλίωση, στην προσπάθειά τους ν’ αποδείξουν ότι η μέθοδος και οι προτεινόμενες επιλογές τους μπορούν να παράσχουν αποτέλεσμα.
Είκοσι πέντε χρόνια μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τυπικώς αφορά μια μικρή χώρα που τυγχάνει να είναι μέλος λόγω των γνωστών σε όλους μας λογιστικών αλχημειών της περιόδου Σημίτη, στην ΟΝΕ. Ουσιαστικώς, όμως, σχετίζεται με το παρόν και το μέλλον ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Με δεδομένη την πίστη της αμερικανίδας επικεφαλούς του State Department στις δυνάμεις του ελληνικού λαού, στην αντοχή και στην ανοχή που αιφνιδιασμένος επιδεικνύει (αυτό δεν το είπε…), την στάση του Βερολίνου και την πιθανότητα υλοποίησης επαναγοράς τμήματος του ελληνικού χρέους και επιμήκυνσης ή αναδιάρθρωσης του υπολοίπου για μια περίοδο της τάξεως των 30 χρόνων, δηλώνω ανακουφισμένος που θ’ αξιωθώ να βλέπω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα την χώρα μου να ξεπουλιέται, το σπίτι μου να την γλυτώνει(;) κληροδοτώντας την ξεχωριστή τιμή στα παιδιά μου να ζήσουν μια ζωή ευθέως ανάλογη της δικής μου…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
