Προχθές βράδυ παιζόταν στις τηλεοράσεις ένα διαφημιστικό σποτ. Ξεκινούσε με ένα απόσπασμα των δηλώσεων του πρωθυπουργού, της Κυριακής των εκλογών, που έλεγε «συνεχίζουμε τις μεταρρυθμίσεις», ακολουθούσαν κάποιες κατάρες κατά του Μνημονίου με φωτογραφίες κλειστών μαγαζιών και κατέληγε με το σύνθημα «Δεν έλαβαν το μήνυμα. Στείλτο πιο ηχηρό την Κυριακή. Ψήφισε Βασίλη Κικίλια».
Ολα καλά κι όλα θεμιτά, αλλά γιατί μέχρι την περασμένη Κυριακή εκβιαζόμασταν από το πολιτικό δίλημμα των εκλογών, ενώ τώρα η Ν.Δ. μας καλεί και πάλι να ψηφίσουμε κατά του Μνημονίου;
Κατανοητό για όσους ξέρουν πώς λειτουργούν τα κόμματα και οι δυναμικές που αναπτύσσονται σ’ αυτά. Μόνο που στην προσπάθειά του, ο κ. Σαμαράς εμπεδώνει την πεποίθηση στον λαό πως το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η κρίση που προσπαθούμε διά του Μνημονίου να τιθασεύσουμε, αλλά το φάρμακο. Στην προσπάθειά του να χαλιναγωγήσει τις εσωκομματικές δυναμικές, δημιουργεί ευρύτερες δυναμικές, οι οποίες στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα του τόπου και ίσως τελικά αποδειχθούν κατά της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας. Διότι αν κάποιος θέλει να είναι κατά του Μνημονίου θα το κάνει με τον αυθεντικό τρόπο. Θα ψηφίσει ΚΚΕ, όπως κάποιοι έκαναν την περασμένη Κυριακή.
Είναι δύσκολο πράγμα η εσωκομματική εδραίωση όταν το κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Δημιουργείται άγχος επαναφοράς. Στην προσπάθεια αυτή πολλές φορές χάνονται σημαντικότερα πράγματα, όπως ο κ. Παπανδρέου έχασε την ευκαιρία να αναδιαρθρώσει το κόμμα του όταν από το 2005 βάλθηκε να παρουσιάσει κάποιες επιτυχίες για να κατασιγάσει την αυξανόμενη εσωκομματική και μιντιακή αμφισβήτηση. Την εγκατάλειψη εκείνης της προσπάθειας ακόμη την πληρώνει το ΠΑΣΟΚ.
Το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη δημοσιεύεται στην εφημερίδα “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
