Είναι γεγονός ότι τα παχιά λόγια που ακούει εδώ και δεκαετίες ο λαός από τους πολιτικούς τον έχει κάνει καχύποπτο. Και αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα σε μια κυβέρνηση που έχει τη βούληση να κάνει αλλαγές, να πείσει μεγάλα τμήματα των πολιτών να συστρατευτούν μαζί της.
Ένα μεγάλο ποσοστό των συμπολιτών μας στέκει, όπως δείχνουν σχεδόν όλες οι μετρήσεις, αποστασιοποιημένο και σύμφωνα με κάποιους αναλυτές δείχνει με τον τρόπο αυτό την αποστροφή του στην πολιτική και στα κόμματα. Είναι όμως έτσι; Ή αντιθέτως, όλο και περισσότεροι έχουν συνειδητοποιήσει ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και στέκονται αυστηροί παρατηρητές των πρωτοβουλιών της κυβέρνησης, αλλά και των προτάσεων της αντιπολίτευσης, έτοιμοι χωρίς κομματικές παρωπίδες να αποδώσουν εύσημα ή καταδίκη;
Πολλές είναι οι αιτίες που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Ισχυρές ομάδες της κοινωνίας μας εκμεταλλευόμενες το στρεβλό μοντέλο του πελατειακού κράτους πίεζαν και εκμαίευαν προνόμια εις βάρος του συνόλου. Ισχυρές συντεχνίες με κομματικά κριτήρια και συστημικούς συνδικαλιστές, επέβαλαν στην φιλική τους κυβέρνηση παράλογα αιτήματα και τα κέρδιζαν με αντάλλαγμα την ψηφοθηρία. Οι θέσεις στο δημόσιο καταλαμβάνονταν από τους αρεστούς. Ο κατάλογος της στρεβλής λειτουργίας του δημόσιου τομέα είναι ατέλειωτος και ο καθένας μας έχει και ένα παράδειγμα να προσθέσει.
Τι έχει γίνει απ’ όλα αυτά; Σίγουρα πολλά έχουν αρχίσει να βελτιώνονται και όπως είπε ο πρωθυπουργός στον απολογισμό που έκανε στο Εθνικό Συμβούλιο του κόμματός του, μπαίνουν οι βάσεις για τις μεγάλες αλλαγές που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια, ανεξαρτήτως τρόικας. Τι βλέπει η κοινωνία; Δειλά βήματα, που δεν δικαιολογούν τη δραματική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα.
Το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν που ενδεχομένως να προκύψει να την κυβέρνηση δεν θα είναι η εξασφάλιση των δόσεων του δανείου, ούτε οι ασφυκτικοί έλεγχοι της τρόικας. Το μεγάλο πρόβλημα είναι το άγρυπνο μάτι των συνειδητοποιημένων πολιτών που είναι πολύ αυστηρότερο από αυτό των δανειστών μας, γιατί γνωρίζει ότι πάνω στις διαρθρωτικές αλλαγές αλλά και στην αλλαγή νοοτροπίας στην άσκηση της πολιτικής, μπορεί να χτιστεί ένα ασφαλές μέλλον για τη χώρα. Ο Γ. Παπανδρέου έχει πείσει μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας για την αποφασιστικότητα του να προχωρήσει σε ρήξεις με κατεστημένα συμφέροντα.
Φαίνεται όμως πως δεν έχει ακόμα εμπνεύσει τους υπουργούς του να στηρίξουν τις επιλογές του. Η άρνηση μελών του υπουργικού συμβουλίου να στηρίξουν την «μικρή επανάσταση» όπως την χαρακτήρισε, του Καλλικράτη, τι άλλο αποδεικνύει; Και πώς να πεισθούν να συστρατευτούν και να κάνουν θυσίες οι πολίτες, όταν αρνούνται να συστρατευτούν, ακόμη κι αν πρόκειται να «θυσιαστούν», οι υπουργοί;
Το άρθρο του Κώστα Χριστοφιλόπουλου δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
