Αν κάτι μας διακρίνει εμάς τους σύγχρονους Έλληνες είναι η τάση μας να γινόμαστε των άκρων εν αντιθέσει με τους αρχαίους Έλληνες που είχαν ως απόλυτο σκοπό το μέτρο και τον “ορθό λόγο”. Που οφείλεται αυτό το αφήνω στην επιστήμη να το εξακριβώσει.
Απλώς από τη σκοπιά μου επισημαίνω ότι με αφορμή την επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού στην Αθήνα, ξεδιπλώσαμε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το χαρακτηριστικό μας αυτό. Το τι γράφτηκε και ακούστηκε αυτές τις μέρες δεν έχει προηγούμενο.
Μεγάλη εφημερίδα προσκείμενη στην αντιπολίτευση μίλησε για «απόβαση του σουλτάνου», αρθρογράφοι αλλά και πολιτικοί μιλούσαν για άκαιρη πρόσκληση την ώρα που η χώρα είναι αδύναμη στην ασφυκτική αγκαλιά του ΔΝΤ, (ξεχνώντας κουτοπόνηρα ότι ο μηχανισμός εκλήθη ως συμπληρωματικός αυτού της ευρωπαϊκής στήριξης). Όταν βέβαια θυμήθηκαν ότι η Τουρκία έχει καλέσει το ΔΝΤ την τελευταία δεκαετία τέσσερις φορές το απέσυραν ως επιχείρημα και πρόταξαν τη συνεχή επιθετικότητά της, η οποία μάλιστα συνεχίστηκε και τις μέρες της επίσκεψης.
Οι στρατηγοί της Άγκυρας δεν ξέχασαν τα παιχνίδια στο Αιγαίο, γιατί προφανώς ένα βελτιωμένο κλίμα στις σχέσεις των δύο χωρών αποδυναμώνει το επιχείρημα της έντασης που συνεπάγεται τους εξοντωτικούς εξοπλισμούς και όλα τα κέρδη οικονομικής αλλά και πολιτικής ισχύος που αυτοί επιφέρουν. Άρα θα ήταν αφελής κάποιος να πίστευε πως το στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας θα έβλεπε, τουλάχιστον άμεσα, με καλό μάτι την προσέγγιση των δύο χωρών.
Ωστόσο αν οι στρατηγοί της γειτονικής χώρας έχουν τους λόγους που αναφέραμε και ερμηνεύουν ως ένα βαθμό τη συμπεριφορά τους, οι εγχώριοι “υπερπατριώτες” οι οποίοι μάλιστα προέρχονται από ένα ιδεολογικό παλίμψηστο που διαπερνά διακομματικά όλο το πολιτικό φάσμα της χώρας, έστω κι αν αποτελεί ουσιαστικά μικρή αλλά θορυβώδη μειοψηφία, γιατί αφηνιάζουν σε κάθε προσπάθεια προσέγγισης των δύο λαών.
Χαρακτηρίζουν μάλιστα μειοδότες και ενδοτικούς όσους Έλληνες αντιλαμβάνονται το παράλογο της διαρκούς φοβίας, και κυρίως είναι έτοιμοι να μιλήσουν για εφιάλτες όταν ακούσουν να τίθεται ζήτημα αμοιβαίας μείωσης των εξοπλισμών. Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε αρκετά με αυτή την προσέγγιση, αν μέναμε στη συμπεριφορά των ακραίων στοιχείων της Άγκυρας και μέρους του τουρκικού κατεστημένου. Ωστόσο πρέπει να αντιληφθούμε σαν λαός ότι επιτέλους δεν είμαστε “έθνος ανάδελφον”.
Ότι και τώρα, παρά τα δημοσιονομικά μας χάλια για τα οποία οι ίδιοι ευθυνόμαστε άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, η ευρωπαϊκή κοινή μας οικογένεια δεν μας άφησε να καταρρεύσουμε, και για το λόγο αυτό πρέπει να πάψουμε να ζούμε με την παραδοσιακή; φοβία που κάποιοι καπάτσοι δικοί μας καλλιεργούν. Αυτοί που με το σαφάρι των εξοπλισμών έχουν βρει την κότα με τα χρυσά αυγά και προπαγανδίζουν κατά το δοκούν την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τορπιλίζοντας κάθε προσπάθεια προσέγγισης και διαλόγου. Ο διάλογος όμως είναι απολύτως βέβαιο ότι ουδέποτε πρόσθεσε προβλήματα, αντιθέτως δημιούργησε στις περισσότερες περιπτώσεις το κατάλληλο έδαφος για δημιουργικές συνεργασίες ανάμεσα σε κράτη που ζούσαν με φαντασιακές προκαταλήψεις, ή τραυματικές εμπειρίες, οι οποίες πήγαζαν από τα βάθη της ιστορίας τους.
Το άρθρο του Κώστα Χριστοφιλόπουλου δημοσιεύεται στην ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΊΑ εφημερίδα “ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ”
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
