Προφανώς πρόκειται για εγχείρημα που στη χώρα μας αγγίζει τα όρια του αδιανόητου. Θα μου πείτε ανάγκα και οι θεοί πείθονται! Και αυτό γιατί αν οι γνωστές κορώνες στο εσωτερικό της χώρας γίνονται κυρίως για την ικανοποίηση των κομματικών στρατών που παρ’ όλη την προσπάθεια πόλωσης διαρκώς συρρικνούνται, και αν τα αιτούμενα και οι απορρίψεις στις προτάσεις για κοινή αντιμετώπιση του θηριώδους προβλήματος του χρέους, θυμίζουν στρατούς που ενώ δέχονται επίθεση, αυτοί διασκεδάζουν, έχουν αρχίσει οι πιέσεις από τους εταίρους μας, που επειδή μας δάνεισαν την ώρα που δεν μπορούσαμε να βγούμε πια στις αγορές, δε μπορεί, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έχουν και αυτοί κάποιο λόγο που μετράει στην περίπτωσή μας.
Γιατί καλές είναι οι πατριωτικές κορώνες και οι εκ του ασφαλούς ασκήσεις επί χάρτου με προεκλογικού τύπου εξαγγελίες που χαϊδεύουν αυτιά αφελών, αλλά εδώ πρόκειται για πόλεμο, και στον πόλεμο υπάρχει άλλου τύπου καταδίκη ή δικαίωση. Μόνο αυτός που πείθει για την αυτοθυσία του μπορεί να απαιτήσει ιστορική δικαίωση. Γιατί αν αύριο ο τόπος καταρρεύσει και ο κόσμος περάσει σε δυστυχία διαρκείας, όπως όλοι οι σοβαροί αναλυτές προβλέπουν αν δεν προχωρήσουν οι αλλαγές που τελμάτωναν για δεκαετίες, τότε ούτε οι πιο πιστοί οπαδοί δεν θα υπολογίσουν το πολιτικό μέλλον κανενός Παπανδρέου και κανενός Σαμαρά.
Ίσως οι πολιτικοί αρχηγοί του δικομματισμού να πιστεύουν ότι υπάρχουν ακόμα περιθώρια ώστε να λειτουργούν το πολιτικό σύστημα της χώρας με όρους παρελθόντος και-με ξένα κόλλυβα-όπως λέει ο θυμόσοφος λαός τη διακρατική δανειοδότηση από Κομισιόν και ΔΝΤ. Ίσως και η ελάσσων αντιπολίτευση να «το παίζει» μην πιστεύοντας ότι εκείνοι που καταγγέλλει θα μας αφήσουν τελικά στην κακή μας μοίρα. Όμως αν αυτός ο παραλογισμός συνεχιστεί, αν οι ίδιοι δεν αποφασίσουμε από κοινού να λύσουμε το πρόβλημά μας, είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα κουράσουμε και τους πλέον ένθερμους υποστηρικτές μας. Τον λόγο τότε θα έχουν οι δανειστές μας που μπορεί να αποφασίσουν-όπως απειλούν παρασκηνιακά- να διακόψουν «την παροχή οξυγόνου». Να ζητήσουν ας πούμε την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος με αυξημένη πλειοψηφία αλλιώς χρήμα δεν έχει. Και να μας επιβάλουν έτσι με αναγκαστικό τρόπο τη συναίνεση που φυσικά θα είναι μια ακόμη εξευτελιστική εξέλιξη για το ήδη καταρρακωμένο πολιτικό μας σύστημα.
Το άρθρο του Κώστα Χριστοφιλόπουλου δημοσιεύεται η εβδομαδιαία εφημερίδα ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
