Ο Αντώνης Σαμαράς στήριξε τις ελπίδες του για “ολική επαναφορά” στην αντιμνημονιακή ψήφο. Ο Νικήτης Κακλαμάνης για να παραμείνει στην πλατεία Κοτζιά, ύψωσε τα λάβαρα της ξενοφοβίας. Αμφότεροι έχασαν. Η στρατηγική τους απέτυχε. Τι συνέβη;
Τα μεσαία αστικά στρώματα της κοινωνίας, λίγο πριν κατέλθουν άλλο ένα επίπεδο διαβίωσης, αναπόλησαν το προηγούμενο. Τότε που όλα κυλούσαν ομαλά, η ζωή στα προάστια προσέγγιζε το “αμερικανικό όνειρο”, οι μετανάστες πραγματοποιούσαν τις χειρωνακτικές εργασίες, ευχαριστούσαν τους “αφέντες” και επέστρεφαν στο σημείο που τους παραχωρήθηκε να ζουν. Στις υποβαθμισμένες, πυκνοκατοικημένες συνοικίες των πόλεων. Τότε, οι μετανάστες ήταν περισσότεροι. Τώρα που δουλειές δεν υπάρχουν έχουν μειωθεί σημαντικά.
Άρα λοιπόν πως είναι δυνατό τώρα να ενοχλούν περισσότερο από τότε; Ο αστικός πληθυσμός που είναι αρκετά υποψιασμένος κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά στο συλλογισμό του Νικήτα Κακλαμάνη και των έτερων θιασωτών της πολιτικής του. Και δεν έπεσαν στην παγίδα. Δε δυσκολεύτηκαν να καταλάβουν ότι δε φταίνε οι μετανάστες που η Αθήνα έγινε μια πόλη για να μη ζεις. Ούτε που δεν υπάρχουν δουλειές για τους Έλληνες. Κάπως έτσι λοιπόν εκείνοι που προσπάθησαν να παραπλανήσουν τον αστικό πληθυσμό, πλανήθηκαν.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με την αντιμνημονιακή ρητορική. Εδώ δε χρειάστηκε πολλή σκέψη ή αναζήτηση. Η μνήμη της διακυβέρνησης Καραμανλής είναι ακόμα νωπή και ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πείσει πως αν μη τι άλλο προσπαθεί να γλιτώσει τη χώρα απ’ τα χειρότερα. Οπότε, το δίλημμα δεν είναι μνημόνιο ή όχι μνημόνιο. Το δίλημμα είναι μνημόνιο ή χρεοκοπία. Απ’ τα δυο κακά, ο αστικός πληθυσμός προτίμησε το λιγότερο κακό.
Βεβαίως, όλα αυτά τελούν υπό την αίρεση του χρόνου. Δηλαδή αν τα πράγματα χειροτερεύσουν, οι προβλέψεις είναι επισφαλείς. Διότι η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Και η πείνα ακρότητες. Ποιος εξαθλιωμένος αστικός πληθυσμός θα έχει την πολυτέλεια και την ευχέρεια να σκεφτεί τα ατομικά δικαιώματα του μετανάστη ή το επίπεδο της κοινωνικής του ένταξης; Κανένας. Και όταν το έδαφος είναι ξερό, μια σπίθα αρκεί να φέρει την καταστροφή.
Με απλά λόγια, όσο η κρίση βαθαίνει. Όσο η ανεργία κτυπά την πόρτα κάθε ελληνικής οικογένειας. Όσο τα ελληνόπουλα θα συνεχίζουν αντίστροφα το δικό τους μεταναστευτικό δρόμο, τόσο θα υπάρχουν ευήκοα ώτα σε εθνικοπατριωτικές κορώνες. Άλλωστε είναι και ιστορικά αποδεδειγμένο ότι το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται σε περιόδους υστέρησης και ανέχειας.
Αναλόγως, όσο το μνημόνιο εξαναγκάζει σε περαιτέρω σφίξιμο του ζωναριού, τόσο από αναγκαιότητα θα μετατρέπεται σε δυνάστη. Οπότε, είναι πολύ πιθανό, η αποτυχία Σαμαρά και Κακλαμάνη να είναι απλώς συγκυριακή.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
