του ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ
Ο νόμος 4000 του´58 και οι «τεντιμπόηδες» παραβάτες του ήταν η αθώα γλυκιά εκδοχή της νοσταλγικής πολιτικοκοινωνικής παραβατικότητας. Αντιστοιχούσε σε μια Ελλάδα που στο άλλο άκρο της έπλεκε τους καημούς της ψιλοβελονιά σε Συνοικίες το Ονειρο, σε φόντο παλιάς ασπρόμαυρης φωτογραφίας.
Αυτή την Ελλάδα γρήγορα την αφήσαμε πίσω μας, πνιγμένοι στον πακτωλό των χρημάτων που επί τρεις δεκαετίες έστελναν οι «κουτόφραγκοι», απομυζώντας με φόρους τους δυστυχείς υπηκόους τους.
Ενα μέρος του πακτωλού μπορεί να κλάπηκε, όπως φωνάζει η πλατεία, από τους «κλέφτες πολιτικούς», αλλά το μεγαλύτερο έγινε χαριστικές συμβάσεις, υπερτιμολογημένα έργα, κάλυψη των χαινουσών πληγών της φοροδιαφυγής, σπατάλη, κοινωνικές παροχές ή αγροτικές επιδοτήσεις σε …τετραώροφα χωράφια, για ν´ ανταποκριθούν οι λαοπλάνοι ή οι ψοφοδεείς πολιτικοί στα «δίκια του λαού» (σ.σ. και όσοι αφελείς θεωρούσαμε ότι «δίκια του λαού» και σοσιαλισμός σημαίνει να αγωνίζεσαι γα να διανεμηθεί δίκαια το εθνικό παραγόμενο προϊόν, νιώθαμε αφελείς μαθουσάλες, ξεπερασμένοι από τους καιρούς.
Βλέπαμε τις ΔΕΚΟ να διπλασιάζουν τους μισθούς σε κανα δυο χρονάκια από την έλευση του Αντρέα, Λαός- ΠΑΣΟΚ στην εξουσία- την Ελλάδα να είναι πρώτη σε κατανάλωση ουίσκι το ‘88, πρώτη σε μερτσέντες το ‘89, πρώτη σε καγιέν το 2007. Βλέπαμε να χτίζονται κοντά ενάμισι εκατομμύριο αυθαίρετα, και τα περισσότερα από ανθρώπους που με βάση την φορολογική τους δήλωση ψομολυσούσαν – δεν μιλάω φυσικά για τα αυθαίρετα της μετά την μικρασιατική καταστροφή Ελλάδας, ούτε για τα αυθαίρετα των πληγωμένων του εμφυλίου.
Μιλάω για τα αυθαίρετα, τις μικρές η μεγάλες μεζονέτες, των καλοκαιρινών διακοπών ή των τριήμερων αποδράσεων με τα 1,2,3 αμάξια της οικογένειας, με χρήματα που δεν αντιστοιχούσαν ούτε στην ατομική και οικογενειακή δήλωση, ούτε στο εθνικό παραγόμενο προϊόν –εντάξει τώρα θα με βρίσετε ότι αποδέχομαι το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Θα σας απαντήσω «ναι, αλλά όχι όλοι», και ότι ο Πάγκαλος, πέραν ενός συγγνώμη που οφείλει, δεν δικαιούται δια να ομιλεί, όπως θα έλεγε και ένας μακαρίτης σύντροφός του.
Δεν δικαιούται επειδή αυτός και οι όμοιοί του ήταν ορκισμένοι και υποχρεωμένοι να προασπίσουν το δημόσιο συμφέρον, και όχι ο κάθε φοροφυγάς, επιχειρηματίας ή ελεύθερος επαγγελματίας. Κλείνει η εκτενής παρένθεση).
Τώρα η χώρα μπήκε στον αστερισμό της άγριας Δύσης. Οι γραφικοί τεντιμπόηδες αντικαταστάθηκαν από τους οπαδούς του Λιντς. Ένα παράξενο κράμα αυτόκλητων και αυτόνομων ομάδων, ενίοτε και μεμονωμένων ατόμων, με πρωτεϊκή πολιτική σκέψη και αντιστάθμισμα μπράτσων και μούντζας, άρχισε να προπηλακίζει, να τραμπουκίζει, τους πολιτικούς των δύο μεγάλων κομμάτων. Την αρχή έκαναν κάποιοι «αντιεξουσιαστές» και κάποιοι νεολαίοι από τις «τάσεις», του ΣΥΡΙΖΑ (όχι με κεντρική καθοδήγηση). Ακολούθησαν οι ακροδεξιοί, στη συνέχεια ενεπλάκησαν και απολίτικοι λούμπεν, ώσπου το πράγμα ξέφυγε και έγινε… τρέντυ – μέχρι και ο έως τώρα αβροδίαιτος Δαβαράκης τους υποστηρίζει στα γραπτά του και παιανίζει εμφυλίους!
Θα είχαν μια κάποια ηθική νομιμοποίηση οι αυτόκλητοι …λαϊκοί εκδικητές εάν οι ίδιοι ήταν ψηφοφόροι των πολιτικών, και με την κακοποίησή τους έβγαζαν απέναντί τους το μένος του «απατημένου». Αυτό όμως δεν συνάγεται από καμιά πληροφορία. Ούτε ισχύει το γνωστό γλύφτικο των καναλιών που κανακεύοντας τους τραμπουκισμούς, φοβούμενοι μην πέσει ξύλο, μιλάνε για «πολίτες» ή για τμήματα λαού. Οι «λαϊκοί τιμωροί» δεν εκπροσωπούν κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό τους και τον αδιέξοδο θυμό τους. Με την στάση τους προσβάλλουν αυτό που θα έλεγε η Αλέκα, «οργανωμένο μαζικό αγώνα».
Προσβάλλουν επίσης τους έλληνες πολίτες που έστειλαν στην Βουλή τους συγκεκριμένους πολιτικούς – ώρα είναι να δείρουν και …τους ψηφοφόρους για το …ατόπημά τους!
Η χώρα βουλιάζει και δεν αλλάζει. Μάλλον εξαγριώνεται, κραυγάζει, επιτίθεται, «εκδικείται», παραλογίζεται (π.χ. υπάρχουν επιχειρήματα που προσωπικώς ενστερνίζομαι, να μην πουληθούν οι ΔΕΚΟ.
Αλλά να επικαλείται πατριωτικούς λόγους, πολιτικός αρχηγός, το κόμμα του οποίου δεν θα είχε πρόβλημα να αλωθεί η χώρα από εκατομμύρια λαθρομετανάστες, είναι αρκούντως σόλικο και λαοπλάνο – και μην πείτε ότι συγκρίνω αλλότρια. Επίσης σόλικο είναι και το επιχείρημα ότι οι ΔΕΚΟ δεν πρέπει να ξεπουληθούν γιατί θα μας οδηγήσουν στην ανάπτυξη – ναι το είδαμε το αναπτυξιακό χαΐρι των ΔΕΚΟ τόσα χρόνια τώρα…
Η χώρα βουλιάζει, φτωχαίνει, εξαγριώνεται. Ο ορθός λόγος, η μετριοπάθεια, η μειλιχιότητα, το επιχείρημα, ο διάλογος, έχουν αποδημήσει από καιρού εις τόπον χλοερόν. Θα τα ακολουθήσουμε ως πολίτες;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
