«Εφόσον τα παραγγέλματα είναι κατανοητά αλλά δεν εκτελούνται φταίει ο αξιωματικός»… Έχει εξαντληθεί η μονότονη επανάληψη του αναπόφευκτου των μέτρων, των δεσμεύσεων, των προαπαιτούμενων και πλήθος άλλων όρων που μπήκαν βίαια και άχαρα στην ζωή μας. Έχει επίσης εξαντληθεί και η ακουστική και η υπομονή των πολιτών. Η κόπωση φαίνεται να σχετίζεται με την ποδοσφαιροποίηση του πολιτικού διαλόγου. «Όλα είναι χάλια» vs «δεν υπάρχει άλλος δρόμος».
Οκ! Το εμπεδώσαμε! Κάτι άλλο, άμεσα χρήσιμο ει δυνατόν;
Για τους πολιτικούς είναι εύκολα. Το αποτέλεσμα αποτυπώνεται σε κομματικούς περίπατους και αναζήτηση. Στις αμέτρητες πολιτικές κινηματικές πρωτοβουλίες που εν πολλοις, δυστυχώς, δεν έχουν ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα. Κάθε γειτονιά και φόρουμ. Η συνιστώσα, πιό γρήγορος δρόμος επανένταξης στο σύστημα..
Για τους πολίτες είναι δύσκολα. Καθ΄ον χρόνον όλοι προβληματίζονται, το όφελος του πολίτη δεν μπορεί να προστατευθεί στοιχειωδώς. Το κέλυφος προστασίας που μόνο η ορθή διοίκηση παρέχει μετράει το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Ο εγκέφαλος της λειτουργίας του κράτους, η δημόσια διοίκηση, έχει, εκ του αποτελέσματος, υποστεί εγκεφαλικό. Για λόγους που μόνο οι προβληματιζόμενοι κατανοούν, η κατάσταση στην οικονομία αντιμετωπίζεται μονοθεματικά, σαν να μην συνδέεται άρρηκτα με την δημόσια διοίκηση. Για το αντίστροφο ούτε λόγος..η δημόσια διοίκηση ευθύνεται για το προπατορικό αμάρτημα, την παραίτηση Πάπα και τα δημοσιονομικά χάλια.
Πράγματι δεν πάει άλλο αλλά η κουβέντα δεν μπορεί να σταματάει εκεί. Ιδιαίτερα στην εκδοχή του μονόδρομου καταλύτες είναι οι ελλειματικοί σε διοικητική κουλτούρα, πάσης φύσεως παρατρεχάμενοι, εγχώριοι και εισαγόμενοι. Τοποθετούνται (κυριολεκτικά) και αίφνις ασκούν διοίκηση. Ανοήτως υποτίθεται ότι οι νόμοι και οι αποφάσεις από μόνες τους μεταρρυθμίζουν την διοίκηση. Ότι η συρραφή διοικητικών πράξεων παράγει πολιτική.
Η άλλη κεντρική επιλογή, να νομοθετούν ένα σκασμό διατάξεις επί διατάξεων, άρα υποθετικά να θέτουν τα ιδανικά εμπόδια στην διαφθορά, επίσης ευνουχίζει στην πράξη την δημόσια διοίκηση. Για κάθε νομοθέτημα, ακολουθούν χιλιάδες σελίδων ερμηνευτικές εγκύκλιοι με τις γνωστές ανακολουθίες. Στο ένα διοικητικό μαγαζί να εφαρμόζονται, στο δίπλα όχι. Η ερμηνεία άλλωστε έχει προσφέρει τα πάντα όλα στην κακή διοίκηση. Και τα καλύτερα σε όσους αεναώς ερμηνεύουν. Απορίας άξιο πως δεν έχει εφεύρει κάποια διάνοια κλάδο διοικητικού ερμηνευτή.
«Η Τέχνη του Πολέμου», βασίστηκε στην άποψη ότι ο πόλεμος πρέπει να αποφεύγεται. Το καλό μυαλό, η μελέτη του αντιπάλου, οι ξεκάθαρες οδηγίες και το ήθος της κρίσης είναι ικανά να παράξουν νίκες. Όταν όλα αυτά συνυπάρξουν χωρίς αποτέλεσμα η ευθύνη βαρύνει τον στρατηγό.
Η διαρκής πολιτική κουβέντα για το τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε, είναι αυτό. Διαρκής. Σαν διαρκές αδίκημα. Η αντιπαράθεση επίσης. Εκείνη που αντιθέτως είναι διαρκώς στιγμιαία και ορφανή, είναι η ευθύνη. Στην επικαιροποιημένη έκδοση του πονήματος Σουν Τζού, το κεφάλαιο «πως θα επιλέξετε την κατάλληλη στιγμή να τους επιτεθείτε», προτείνω ανεπιφύλακτα να αναβιώσει ως «πως θα επιλέξετε την κατάλληλη στιγμή να τους ξεφορτωθείτε».
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
